Sociedade Cultural Medulio

A SOCIEDADE CULTURAL MEDULIO recomenda ver A LÚA VAI ENCUBERTA de Manuel María Obra gañadora do II Certame Manuel María de Proxectos Teatrais Director: TIto Asorey Dramaturxia: Vanesa Sotelo Domingo día 24 ás 19.30 Concello de San Sadurniño, Casa da Cultura Un espectáculo que marca un fito na historia da representación teatral na Galiza!!! Un espectáculo á altura do que a sociedade galega necesita

A humanidade atopase nun momento histórico, onde debemos decidir entre seguir neste modelo de vida imposto polo sistema económico que domina o planeta, ou buscar un novo sistema onde a consecución da felicidade, non este ligada a posesión de bens materiais. O consumismo motor principal do capitalismo, estanos a levar aos humanos e a moitas outras especies, cara ao fin da nosa evolución como especie no planeta. Porque a raíz do KAOS medio ambiental que estamos a sufrir, non é mais que o capitalismo, algo que estase a obviar por parte da maioría das forzas políticas e apenas escoitase no debate político nin nos Mass Media. Con certeza o interese do poder e dos seus monicreques políticos, está en seguir con este sistema económico, que xenera grandes lucros a unhas elites, a costa de depredar o medio ambiente. E isto podemolo ver na propia transición enerxética, a cal, segue co mesmo modelo intensivo das enerxías fósiles, agora coas mal chamadas enerxías verdes. Un modelo que na Galiza imos a sufrir, coa destrución xeneralizada de unha parte importante dos nosos ecosistemas terrestres, como son os montes e as cimas, por parte da enxurrada de proxectos da enerxía eólica. Proxectos que van a acabar coa flora,fauna,solo, paisaxes etcétera, coa única finalidade, de seguir facendo que consumamos enerxía de xeito masivo, para así, seguir engordando escandalosamente os obscenos lucros de unhas elites empresariais. No cabe a menor dúbida, que a xente de a pé, debemos ademais de apostar polo autoconsumo, reducir todo o que podamos o noso consumo quer na mobilidade quer no fogar. Para isto é fulcral facer o seguinte: • Deixar aparcado o maior tempo posíbel o vehículo motorizado, aínda que este sexa eléctrico. • Volver a usar na casa aqueles aparellos, os cales usamos toda unha vida de xeito manual, como moer o café, facer o zume, bater os ovos etcétera. • Mercar aqueles aparellos como electrodomésticos, que teñan o distintivo, o máis alto en eficiencia enerxética e baixo consumo. • Os frigoríficos ou arcóns, situalos na parte máis fresca e fría da casa. • Usar as lámpadas led e sempre de unha potencia o máis baixa posíbel. • Lavar en auga fría a roupa e secala ao aire. Tamén ir a unha lavandería comunitaria non é mala idea. Países de máis alto nivel de vida que Galiza, nas casa non teñen lavadora propia e lavan a roupa en lavadoras comunitarias. • Baixar a potencia eléctrica que tes instalada, é unha boa forma de reducir o consumo, ademais de aforrar cartos na factura. • Cocina sempre á potencia máis baixa que te permita o prato que estes a facer nese momento e usa as tapas das potas. Plantéxate facer unha das comidas quer ao mediodía quer a noite, con un prato frío que no necesite cocción. Se podes instala cociña de indución. Senón usa o calor residual para acabar de cociñar. Non pre-quentes o forno e non abras as portas ata que haxas rematado o prato. Cando uses auga para cociñar usa a xusta. • No deixes os aparellos como Tv, ordenadores etcétera en standby. Aforraras uns bos cartos ao final do ano. • No merques produtos que funcionen co pilas. • En primavera-verán e outono unha ducha en auga fría, é fonte de saúde física e psicolóxica, ademais de unha inversión en lonxevidade. Seguindo estes sinxelos pasos conseguiras reducir o teu consumo, co cal, estarás facendo un ben ao medio ambiente, a túa saúde e aumentando a conta bancaria. Asdo: MIGUEL ANJO GONZÁLEZ GARCÍA Nota: Os artigos de opinbión publicados no blog da Sociedade Cultural Medulio son esponsablidade dos autores dos mesmos.

O día 29 de setembro tivo lugar a palestra de Pilar García Negro sobre Emilia Pardo Bazán co gallo da presentación do seu libro sobre o feminismo da novelista e a visión que de Galiza nos fornece. No contexto actual dunha exaltación acrítica e interesada, non xa da súa obra, senón tamén da súa persoa e conduta, García Negro debullou o pensamento da escritora en aspectos tan centrais e críticos como o seu feminismo e a súa visión de Galiza. No primeira cuestión, a análise realizada puxo de manifesto o carácter fondamente clasista da súa concepción da muller e a distorsión entre o que a escritora consideraba lexítimo, mesmo no terreo moral, para persoas da súa clase, e o que predicaba e receitaba como norma a seguir e expectativas de futuro para as que pertencían ás clases populares. En síntese, a moral católica facíase laxa no seu caso, porén era de obrigado cumprimento na educación da masa feminina. Máis grave, espiñenta e sen paliativos é a visión da Pardo Bazán sobre o seu país de orixe, Galiza, tal como demostrou a profesora Pilar García Negro, Galiza é un pobo que está condenado a ser colonizado, pois a súa maioría salvaxe e inculta, labregos e mariñeiros, por si mesmos non teñen capacidade para progresaren e civilizárense. É unha masa bruta, case animal, que debe aceptar a súa españolización mansamente, única forma de acceder a outro nivel cultural que posibilite o progreso e a modernización. Neste aspecto, sen dúbida algunha, Emilia Pardo Bazán é galega, un claro exemplo de asimilada que sinte un profundo auto-odio respecto do pobo de orixe, co que non se identifica, a non ser nun plano meramente pintoresco, nunca piadoso ou de compenetración, menos como se fose un membro máis del. Era unha muller de familia burguesa que aspirou e logrou ingresar na nobreza, e como tal se comportou como membro da elite española, con ínfulas e pretensión intelectual, incluida a intervención na vida pública a través da escrita, sempre para favorecer o réxime vixente, a monarquía borbónica, sen dúbida o que a arroupou na promoción da súa obra. Son o seu españolismo rabioso e o seu feminismo individualista os que hoxe pretenden presentarse como valores a imitar. Velaí o por que do empeño en convertela no que nunca foi: unha muller galega de vocación e conciencia, escritora galega, e unha feminista revolucionaria. Non só non era amiga de Rosalía de Castro senón que era unha inimiga de calquera proxecto cultura que pretendese restaurar unha cultura nacional multifacética. En particular, era hostil ao uso da lingua galega para todas as funcións na escrita, mesmo para a literatura que excedese os límites do folclorismo. Aberto o coloquio, dirixíronse, malia o avanzado da hora, diversas preguntas a PIlar García Negro, que tivo ocasión de afondar en máis cuestións e matizar ou aclarar as tratadas na súa intervención. Ao cabo, García Negro asinou exemplares do seu libro Galiza e feminismo en Emilia Pardo Bazán.

Fai unhas semanas o IPCC da ONU avisaba, de que estamos a un paso de traspasar a liña vermella que nos separa da nosa propia extinción como especie do planeta. Un informe que deixa claro desta vez, que o cambio climático xa está aquí desde fai un tempo e que este é exclusivamente provocado pola acción humana. Atopámonos na actualidade con un planeta que está totalmente sobre explotado, que está totalmente exhausto por mor do noso sistema de vida, dos derradeiros dous centos anos. En pouco máis de 200 anos, unha parte da humanidade que non representa máis que o 20% desta, consumimos a maior parte da riqueza medio ambiental que a Terra tiña gardada desde os seus orixes e que as nosas devanceiras tan agarimosamente coidaron e conservaron, coa única finalidade, de deixar este legado ás xeracións futuras. A Terra está a dicir basta e o está a dicir de xeito totalmente claro, como estamos a observar nos derradeiros anos, coa cantidade de fenómenos meteorolóxicos extremos, que estamos a sufrir de xeito continuado. Tamén nolo están a dicir outras especies, como puidemos comprobar nos derradeiros días na comarca. A aparición de multitude de cangrexos mortos na zona de Valdoviño, aínda que é prematuro poder afirmar as causas desta morte colectiva ,con certeza que o cambio climático e a man do home, levan unha gran parte da responsabilidade. Máis por desgraza, parece que o poder económico, o cal, é o que manda no planeta, segue a xogar ao mesmo xogo, no que o seu único interese, é obter os máximos lucros posíbeis, a costas do que falla falta e sen mirar as consecuencias do seus actos. Porque a humanidade deberíamos enterrar a palabra Democracia, xa que, esta leva uns cantos anos R.I.P para empezar a usar a palabra Corporocracia, xa que, esta define máis claramente, a realidade de quen manda no planeta. E digo isto, xa que estannos a enganar unha vez máis, dicindo que todo o problema medio ambiental que está a sufrir a Terra, solucionase, coa electrificación das nosas sociedades. Unha electrificación que non vai ser posíbel sen os minerais, os cales, van ser necesitados en inmensas cantidades. Isto vai traer consigo un aumento espectacular da minería moita dela a ceo aberto e nun futuro inmediato nos fondos mariños, con todo o que isto supón, para a natureza, para a biodiversidade, en definitiva para a propia supervivencia da vida tal e como a coñecemos. En conclusión, nós o 20% da humanidade termos nas nosa mans, darlle como se di vulgarmente a volta a tortilla. Debemos ser conscientes da situación e practicar outro modelo de vida desde diferentes eidos: • Cambiando a mobilidade por unha forma de transportarnos respectuosa co medio ambiente. É dicir, nada ou pouco contaminante( bicicleta, transporte público-tren a ser posíbel- camiñada, patinete eléctrico etcétera). • Cambiando o nos xeito de alimentarnos: Reducir drasticamente o consumo de carne sobre todo vermella, aumentar o consumo de legumes e sementes, aumentar o consumo de froitas e verduras locais e de tempada etcétera. • Cambiar o noso xeito de ocio. En verdade necesitamos ir a Vietnam ou a Cuba e o sintoo pola admiración que proceso ao sistema político cubano, cando termos a Fonsagrada, Allariz ou termos a posibilidade de percorrer e coñecer en profundidade San Sadurniño o Monfero entre outros moitos lares. Necesitamos mercar habitualmente produtos, os cales moitas veces non saen dos armarios, ou acaban ás poucas semanas no fallados das casas. Necesitamos realmente cambiar algún dos aparellos das novas tecnoloxías senón termos un traballo específico en audiovisuais ou cartelaría, que é o que maior demanda de recursos esixe aos aparellos • Realmente necesitamos ter fillas propias, cando hai tantos nenos no mundo sen nais e pais e con certeza imos acabar querendo-las igual, que se foran “nosas”. Xa para rematar é incuestionábel que o problema do planeta son os gases de efecto invernadoiro (GEI) mais isto non é o único. As galegas debemos ser valentes e dar un xiro de 90º ao noso xeito de estar no planeta. Debemos reducir moitas cousas e buscar novos xeitos de vida, onde o desfrute pola natureza ou ben común e colectivo, o deporte sen competición, a meditación grupal para mellorar como especie e como sociedade, mellorar a cotío a nosa educación e favorecer e promover o coñecemento, son cuestións que deben coller valor e predominar na nosa futura vida, se queremos continuar a nosa evolución como humanos neste planeta. MIGUEL ANJO GONZÁLEZ GARCÍA Nota: Os opinións publicadas nos artigos do blog da Sociedade Cultural Medulio son responsabilidade dos autores dos mesmos

Fai uns días, coñecíase nun medio de comunicación alternativo, que perto de 7 mil toneladas de pesticidas ou máis ben biocidas(xa que este e o nome verdadeiro, matadores da vida) mortais prohibidos na UE, foron a parar aos países de MERCOSUR entre o 2018-2019. Soamente a multinacional alemá BASF, exportou perto de 600 toneladas nos últimos tempos, a estes países, do produto Finopril. Produto prohibido na UE desde finais do 2013. Cabe dicir que o estado español, opúxose ferozmente, contra esta prohibición. Na Galiza, o Sr Feixoo, ofreceuse como non, a coller as reservas deste produto dos almacéns da multinacional, para bota-lo nos nosos montes, antes de que o prohibiran e unha das zonas escollidas para bota-lo, eran os montes do Ortegal. Adega fixo por aquel entón, unha campaña moi forte contra isto, xa que, ademais de ser mortal coas avellas e outras especies, é moi tóxico para a saúde humana. O xeito de botalo era por medio aéreo, co cal podía ser, que o pantano das forcadas, que é de onde consumimos a auga a maior parte desta comarca, vérase afectado. Compre sinalar, que estes produtos que exportamos prohibidos na UE e que teñen uso agro-gandeiro, despois vólvennos de volta, nas froitas, verduras e carnes que importamos destes lugares. A raíz disto, varios países da UE, están a falar nas derradeiras semanas, de que van a prohibir todos os produtos do sector da alimentación que veñan con trazas, destes biocidas prohibidos en Europa. Porque o cinismo das nosas sociedades, falo dos gobernantes e das superpoderosas multinacionais farmaceuticas é tal, que estamos a exportar os xeitos de agricultura e gandería totalmente insáns co medio ambiente. Dicía un dos grandes da Socioloxía alemana, da Socioloxía europea(Stephan Lessenich), que o éxito da nosa sociedade, é externalizar todo o que non desexamos para nós, como por por outro exemplo aparte dos biocidas, determinados residuos( electrónicos. nucleares ecétera). Porque é indubidábel que unha parte da desfeita na que está o planeta, é por culpa do modelo de negocio no sector alimentario, onde 4-5 multinacionais teñen beneficios escandalosos e inigualábeis por ningunha outra compañía e outras como as farmaceúticas, todas teñen a rama do negocio agro-gandeiro, tamén gañan mais cartos coa alimentación, que investigando e sacando insumos para a saúde humana. Xa para rematar, ou a clase política aborda o maior desafío no que está A Terra, deixando de lado os lucrativos beneficios de uns poucos, ou teremos que seguir o camiño da propia auto extinción do noso planeta. Nota: Os opinións publicadas nos artigos do blog da Sociedade Cultural Medulio son responsabilidade dos autores dos mesmos

O día oito de xuño, ás 20 horas, como estaba previsto, desenvolveuse no salón de actos do Antigo Hospicio, co aforo cuberto, a presentación do video Carvalho Calero sempre con Galiza. Correu por conta dos seus autores, Pilar García Negro e Manuel Castelao, antes de ser visionado polo público asistente. A asistencia gostou do que víu e escoitou pola súa calidade informativa e técnica: unha moi ben enfiada explicación da vida e da obra de Carvalho nun formato, en aparencia convencional, pero de grande rendemento comunicativo, grazas á intensidade das intervencións da profesora García Negro e do profesor Castelao, que se alternaban para tratar diferentes aspectos, logrando unha visión global moi clarificadora. A seguir houbo o recitado de dous poemas de Carvalho por parte dun asistente, Eduardo, que recibiu un forte e merecido aplauso, e logo un longo coloquio, que rematou pasadas as 22 horas.

Os novos estudos sobre o cambio climático, están dando resultados, que as científicas xa vían vir desde fai tempo. Aínda que hoxe mesmo deixásemos de emitir gases de efecto invernadoiro (GEI), a temperatura da nosa nai terra seguiría aumentando durante moitos anos. As conclusións ás que están chegar as expertas din, que o acordo de París quedase pequeno e que termos que ser máis ambiciosos, se queremos que a Tª da Terra non supere os 2ºC para fin de século. É indubidábel, que quen ten responsabilidade nisto e capacidade para levalo a cabo, son os nosos gobernantes, máis nós a cidadanía podemos facer moitas cousas, primeiro para mitigar dentro das nosas posibilidades o quecemento do planeta e logo para forzar a clase política, a tomar decisións valentes que miren primeiro de nada pola saúde do planeta e como non, pola saúde de todo-las súas habitantes. E un dos xeitos máis importantes que nós temos para conseguir isto, é reducindo o noso consumo, en todo aquilo que sexa posíbel. Xa desde fai uns cantos anos sábese por estudos de psicoloxía social, que os países que dan índices mías elevados de felicidades entre as súas cidadás, son países os cales non teñen moita capacidade de consumo. Pola contra os países que mais insatisfación demostran por parte das súas habitantes, son os países mal chamados desenvolvidos. Nestes países entre os que se atopa Galiza, os problemas psicolóxicos como depresións, ansiedades e outros trastornos psicolóxicos e da conducta, están a orden do día, algo chocante se termos en conta, a nosa opulencia para posuír todo tipo de mercadoría, a nosa opulencia para mercar a felicidade. Porque nas nosas sociedades supostamente avanzadas, a palabra felicidade, pasou a ser propiedade das grande multinacionais, que nola dosifican en pequenas doses todo-los días. Máis a realidade, é que aquel vello dito “os cartos non dan a felicidade”, parece que a ciencia xa vai un tempo demostrou que é realidade. Porque o problema que está a producir este consumismo e terríbel para o medio ambiente , para as outras especies e para nós mesmas. Un consumismo que aboca á miseria a unha gran parte de países coas súas cidadás, un consumismo que esta a facer multi-billonarios a uns poucos, fomenta a insatisfación de moitas, converte en un estercoleiro os nosos océanos e espazos naturais e esta a esgotar a pasos axigantados os recursos do planeta. Hoxe en día para o consumo das nosas sociedades opulentas, extráense case un 60% de mais materias primas, que fai 30 anos, con todo o que isto supón. Porque non se trata de non consumir, senón de consumir menos pero mellor. Tratase de consumir o que realmente necesitamos e que isto sexa de calidade. Temos que esquecer o chip, que non fai moito implantáronnos na nosa cultura, de mercar barato- usar e tirar. Termos que volver as costureiras de toda-la vida, á zapateira, as tendas de segunda man, ao préstamo de todo tipo de aparellos, a crear asociacións para a reparación do electrónico, a consumir local e de temporada, a consumir na tenda de toda-la vida, a compartir, a mercar menos pero mellor, etecétera... En definitiva temos que deixar respirar e descansar á nosa nai terra. MIGUEL ANJO GONZÁLEZ GARCÍA Nota: Os opinións publicadas nos artigos do blog da Sociedade Cultural Medulio son responsabilidade dos autores dos mesmos