Sociedade Cultural Medulio

A farsa das zocas, encenada por Medulio no Jofre o día 10 de abril A representación de A farsa das zocas coverteuse nunha homenaxe do público asistente a Carvalho Calero. Após gozar durante máis dunha hora dun espectáculo cénico cheo de ritmo, de plástica rechamante e actrices e actores envolventes e á altura do empeño, o público premiou con aplausos intensos e merecidos ás persoas que contribuíron co seu esforzo ao conseguilo. Ofrecemos unha reportaxe fotográfica e o video da función, que deixan albiscar o que decimos. O grupo de Teatro de Medulio ten xa comprometida outra actuación, con esta obra de Carvalho Calero, en Santiago para o día 21 de maio. A sátira ou farsa do noso autor, para alén das súas potencialidades escénicas, probou conter tamén unha intencionalidade de crítica social, moi apropiada para os tempos que corren.

Máis unha vez Medulio celebrou o Día de Rosalía, o día 23 de febreiro, data do nacemento da escritora, recorrendo ao espallamento da obra rosaliana, obxectivo fundamental para poder ser valorada debidamente pola sociedade, e non converterse nunha moda banal. Contamos cunha equipa extraordinaria para facelo. Dous instrumentistas: Nélida Santiago (violino) e Alberte Maceiras (saxo, percusión e zanfona), un cantor (Xoán Padín) e unha actriz (Luisa Sánchez). Grazas a eles e a elas, resoaron, evidenciando a súa potencialidade artística e o seu sentido, poemas como Daquelas que cantan as pombas e as frores..., Soia, No ceo, azul clarísimo..., Pobre Galicia, non debes..., Teño un mal que non ten cura..., Xan, A bandolinata, Terra a Nosa...O público asistente premiou con moitos aplausos e entusiasmo o espectáculo, no que reloceu o espírito rosaliano e a súa vixencia.

Presentouse o Tomo I do libro Unha etapa estelar e conflitiva de Galiza (segunda metade do século XIV, de Francisco Rodríguez, o día 14 de febreiro na capela do Torrente Ballester. O autor estivo acompañado na mesa por Elia Rico, presidenta de Medulio, Ana Pérez Rico, vicepresidenta da AS-PG, Delia Vázquez, profesora e Xosé Díaz, economista. En principio, gustaría indicar que estamos en presenza dun autor que conta cunha morea de libros, tanto a nivel individual e tamén como participante en libros de autoría colectiva. Así obras sobre o conflito lingüístico e ideoloxía na Galiza, sobre a situación do idioma galego e os seus problemas, sobre a literatura galega -Curros e Blanco Amor, como exemplos-, e moi especialmente os seus traballos sobre Rosalía de Castro, que por si propios xa deberían darlle a seu autor o prestixio debido nun país normal, libros sobre a problemática nacional e o colonialismo, e moitos máis. Quero dicir, que me parece que mesmo moitos de nós, o coñecemos e identificamos, maioritaria e unicamente, coa moi importante e relevante obra rosaliana, que por si propia sería suficiente. Porén, estamos diante dun autor prolífico, a quen ningunha das materias que afecta a Galiza, ten deixado de formar parte nos seus traballos. E ningunha é quizais algo abusivo, pois faltaba algo: esta importantísima obra sobre a historia medieval de Galiza da que nos ofrece hoxe o seu Tomo I, que como se indica na portada abrangue «A relevancia do Reino Galego Medieval» como reino orixinario peninsular, como reino hexemónico, por tantos aspectos entre os séculos X-XIII, e que significa, digamos, unha especie de preámbulo necesario e imprescindíbel do Tomo II, co que agardo contaremos axiña, e que tratará do momento estelar e conflitivo que Galiza viviu na 2ª metade do século XIV, completando con el unha obra que vai resultar central e basilar para entendérmonos nós mesmos como galegos, para evitar que permanezamos na alienación, cuestión que resulta fundamental para que a idea sobre Galiza como País non mude ren na mentalidade negativa hoxe consolidada nunha parte dos galegos. Así que este Tomo I, un ensaio histórico segundo o autor, unha historia de Galiza teórico-práctica dunha etapa determinada segundo creo, pois xa tiven a fortuna non só do ler, senón de estudar -conceptos algo diferentes-, pois se contemplan todas as dimensións do obxecto de estudo tratadas cientificamente: as políticas, económicas, sociais, patrimoniais, culturais, idiomáticas, inmateriais en xeral, en relación dialéctica, tendo presentes as características definidoras da etapa medie-val, no que a instancia dominante é a relixiosa, non a económica, como acontece no modo de produción capitalista, así como as relacións específicas entre as clases dominantes e dominadas, entre os señores e servos, nas que a explotación aparece á luz, é absolutamente transparente, a diferenza tamén do que acontece no capitalismo, mais tamén polo carácter nunca estático en ningún modo de produ-ción, tampouco no feudal, da conformación entre as forzas produtivas e as rela-cións de produción; e, en fin, como preámbulo preciso do que veremos no desenlace que nos presentará o Tomo II, do que me gardarei. Os seus debates cos cronistas portugueses e españois; o mesmo cos historiadores actuais máis relevantes tanto portugueses como españois, moi influídos, de maneira especial e perversa sobre todo polos segundos, pola súa teima na necesa-ria retroproxección do presente no pasado -dada a consolidación destes dous estados na península-, caendo no pecado do anacronismo, resultan esclarecedores para dármonos luz sobre o que aconteceu nese momento estelar no marco da cha-mada Guerra dos Cen Anos, cuxo desenlace vai provocar, entre outras cuestións, que protonacións, ou monarquías reforzadas e centralizadas se ían instaurar e cais ían sufrir un desenlace deplorábel, mancado, dentro ou non do que hoxe cualificariamos como un estado plurinacional, sexa ou non recoñecido oficial-mente, como aconteceu especialmente co caso castelán-español. Estamos diante, sen apelativos impropios, dunha obra magna, doada de ler, que engancha ao leitor, e que sobre todo nos explica como a estratexia das diferentes clases galegas, orientada a evitar como for a hexemonía castelá e procurar unha alianza con Portugal, retomando a realidade anterior da Grande Galiza do pasado, e que nos desvenda o proceso de apropiación – a negación da mesma Galiza – do noso esplendoroso pasado histórico, por parte do castelanismo, último dos reinos presentes na península, e moito máis adiante, pola historiografía españo-lista, no intento da dupla xustificación dun estado, nación única e cuxa existencia considérase case eterna, ou como pouco, como continuación da etapa visigótica, por suposto negando-desprezando, entón, a existencia do reino suevo. É dicir, a historia medieval de Galiza é contraditoria coa de Castela, e por iso debía ser negada, suplantada, con todo o que ilo significou e significa aínda agora. Desvendar todo isto, poñer isto claramente para todos nós, de maneira científica, definitiva, inapelábel, é o que o autor nos ofrece neste libro -nos dous Tomos-, a todas as galegas e galegos, sexan ou non nacionalistas, primeiro, para que superen a ignorancia sobre a nosa historia, e segundo, porque nos afecta en ordes fundamentais moito máis do que pensamos. Para min isto, é a grande achega que Paco regálanos hoxe a todos, e que quedará, moito logo de que el se vaia, aínda que agardo que dure todo canto el queira, para ben dos galegos. Non fai moito debatiamos aquí sobre ese invento -case único español-, sobre unha cuestión marxinal, respecto do tema que tratamos, do que se desvenda nesta obra: refírome ás balanzas fiscais amañadas ad hoc para que dean como resultado cos galegos vivimos a conta de España negando que vivamos a conta do noso propio traballo, como fan todos os pobos. Deste xeito, sob unha aparencia «técnica», o que realmente estannos a vender de balde é que o nacionalismo é unha estupidez e que hai que o facer desaparecer: pois predicar contra dunha España que nos é vital para a nosa propia existencia resulta unha operación absurda. Desvendar esta falacia é, foi, ben sinxelo e mesmo resulta unha simpleza diante do desvendamento, das des-alienación, sobre o que supón este proceso xa vello de negación da nosa historia, da nosa nación, de aí a oportunidade desta obra. Estou certo que cando a teñades lida, ao que vos invito con entusiasmo, polo voso propio ben -como pasoume a min- e, por iso, hai que lle agradecer ao autor, todo o inxente traballo de moitos anos de estudo, como podedes comprobar sen máis que comezar o libro polo revés, lendo toda a Bibliografía, sobre a que sustenta o necesario proceso crítico da mesma e de todo o traballo de campo realizado tanto na Galiza, Portugal e na España, para chegar a creación desta obra, insisto, doada de ler, científica, e que por iso, debe formar parte necesariamente do noso coñecemento e de maneira especial a xente nova que reciben sobre isto unha información, -desinformación mellor dito-, realmente calamitosa, para así normalizar a súa autoestima como galegos. Sen dúbida ningunha, obra que quedará pois ao servizo de todo o pobo galego, mal que lle pese a algúns lacaios endogámicos, vividores na falsidade eterna que tan bos lucros lles procura.

Nestes derradeiros meses os nosos temores parecen que non eran tan desacertados, xa que, de novo estamos ante un forte brote da Covid-19 máis contaxiosa, sen embargo con menos forza. As autoridades como é lóxico, volveron a por medidas coercitivas. Agora ben o de tomar medidas básicas como fortalecer os sistemas de saúde, os cales, levan anos sufrindo políticas acá na Galiza de desmantelamento, iso nin falar. Porén nosoutras as galegas, debemos cumprir as normas, aínda que, despois loitemos por outro xeito de afrontar este problema e como non, debemos ir pensando como imos afrontar este novo ano que ben Coma sempre faremos as nosas proposicións de fin de ano e comenzo do novo: Estudar inglés, ir a informática, apuntarse ao GYM, adelgazar etcétera cousas que todas nós sempre que vai rematar un ano e comenzar outro nos propoñemos,porén este ano debemos intentar mantene-las no tempo. Máis con isto da Covid-19 e o porque da súa aparición, debe valernos de escusa para adoptar tamén propostas medio ambientais, tan necesarias nos tempos que corren. Deixar o carro máis tempo na garaxe, usar medios de locomoción públicos ou non motorizados, consumir nos mercados e no pequeno comercio do barrio, comprar produtos locais e de proximidade reducir o consumo de carne en xeral mais sobre todo a vermella, substituír o peixe de fora por peixe de costa, volver arranxar roupas e calzados, mercar sempre que se poda en formato a granel ou recheo etcétera, deben ser accións a tomar no noso día a día. Asumindo simplemente isto, o favor que lle faremos ao medio ambiente será moi grande, aínda que todas nós sabemos, que as solucións reais virán da toma de decisións mundiais de máis calado, por parte das altas esferas políticas. Poren cabe sinalar, que nosoutras o pobo, o cal é en definitiva quen fai crecer a economía, xa que, somos a gran masa consumidora, podemos con este tipo de decisións, primeiro obrigar ao poder a mudar as súas políticas no referente a natureza, ademais de diminuír a depredación do medio ambiente e a pegada ecolóxica de cada unha de nós. Xa para rematar que este 2022 os sexa moi ventureiro, cumpride o que digan as autoridades con respeto a Covid-19, aínda que moitas veces nos guste pouco e sobre todo, pensade que cada día sempre ten que ser o mellor día da vosa vida, porque os que van quedando atrás, xa nada pode facerse por eles. FELIZ 2022 Asdo: Miguel Anjo Gonzaléz Garcia Nota: As opinións publicadas neste blog son únicamente responsablidade dos autores do mesmo.