Sociedade Cultural Medulio

Sociedade Cultural MEDULIO

              Facendo que GALIZA exista

 

A UE E AS CONSECUENCIAS DA CRISE PANDÉMICA DA COVID-19

Comentarios os documentos da Comisión e do Consello

 

«O apoio á Crise pandémica da COVID-19 e Outras cuestións da zona euro»

10/05/2020, XDD

 

LIMIAR

O pasado 8 de maio de 2020 tivo lugar unha reunión, vídeo conferencia, do Euro-grupo, para trataren dos fondos orientados a afrontar as consecuencias sanitarias, económicas e sociais derivadas do brote do COVI-19, e após de moitas horas non se chegou a acordo ningún, como queda reflectido de xeito nidio no propio feito de que no Ministerio que dirixe a Sra. Calviño, non exista referencia algunha ao mesmo, coma se non tiver existido.

Da inutilidade desta xuntanza fixéronse eco numerosos xornais españois. Precisamente nese mesmo día, mais previo á reunión, o Presidente do Euro-grupo, Sr. Centeno, mostrábase optimista sobre o feito de se chegar a un acordo que permitise activar o por el propio denominado fondo «europeo» de rescates (referíndose o MEDE), sinalando que os seus préstamos estarían dispoñíbeis, de se dar o acordo, desde mediados do mes de maio, o que a vista do acontecido parece terse convertido nunha data utópica en sentido pleno.

Os Ministros/as de Finanzas que forman parte do Euro-grupo, en consecuencia, volverano a intentar a vindeira sexta feira, 15-5-2020.

De tod0s os xeitos é moita a información existente a respecto desta cuestión, salientando dela unha propia declaración-decálogo institucional do Euro-grupo referida no esencial ao instrumento do MEDE de «Apoio á Crise Pandémica» (ACP, en adiante), e os diversos Informes realizados polos servizos da Comisión (6-5-2020), para utilización polo Grupo de Traballo do Euro-grupo, que resumiremos a continuación.

A)    Declaración do Euro-grupo sobre o «Apoio á Crise Pandémica» (8-5-2020)

I.            O día 23-4-2020, os xefes de estado e de goberno apoiaron o acordo do Euro-grupo do 9-4-2020, nun formato global [é dicir coa presenza de representantes de todos os estados da UE-27, non só dos que forman parte do Euro-grupo], sobre tres importantes redes de seguridade para traballadores, empresas e estados, significando un paquete por valor de 540.000 M€, e demandaba a súa posta en operación contra o 1 de xuño de 2020. Os xefes de estado e goberno tamén acordaron traballar cara o estabelecemento dun «Fondo de Recuperación» e encargaron a Comisión que levase a cabo unha análise das necesidades exactas (sic) e que suxira con urxencia unha proposta que estea a altura do reto a enfrontar. O Euro-grupo, neste formato global, continuará a seguir de preto a situación económica e preparar as condicións para unha recuperación sólida.

II.            O Euro-grupo dá a benvida aos esforzos xa moi avanzados no Consello da proposta SURE [«Support to Mitigate Unemployment Risk in a Emergencie» [«Apoio para mitigar o Risco de Desemprego nunha situación de Emerxencia», un novo instrumento a curto prazo, temporal, orientado a protexer aos traballadores e o emprego afectado polo brote do COVID-19, cunha contía de 100.000 M€, e dado que, a UE non dispón de recursos, os estados terán que facer unha entrega previa conxunta de 25.000 M€, que a Comisión utilizará para emitir débeda e conseguir eses recursos nos mercados financeiros], aos órganos de goberno do Banco de Investimento «Europeo» (BEI) polo estabelecemento dun fondo de garantía «pan-europeo», [200.000 M€] para apoio de  traballadores e empresas [vía préstamos aos estados], e confirma o seu acordo co «Apoio á Crise Pandémica» (ACP) do MEDE para os seus estados membros [240.000 M€].

III.            Acordamos hoxe sobre as características e termos estandarizados do ACP, dispoñíbel para todos os estados membros da zona euro cunha contía do 2% dos respectivos Produtos Interiores Brutos (PIBs) a fins do ano 2019, como unha cota de referencia, [no caso español significaría uns 24.000 M€, en base a unha liña de crédito condicionada] para apoio do financiamento doméstico dos custos directos e indirectos relacionados cos servizos sanitarios, a cura e prevención derivada do brote do COVID-19. Damos tamén a benvida as avaliacións preliminares das institucións [da UE] relativas á sustentabilidade da débeda, das necesidades de financiamento, dos riscos sobre a estabilidade financeira, así como dos criterios de elixibilidade para acceder a este instrumento [o ACP do MEDE]. Concordamos co punto de vista das institucións de que todos os membros do MEDE compren os requisitos de elixibilidade cara recibiren a axuda procedente do ACP. Suxeito a entrega dos procedementos estatais, agardamos co Consello de Gobernadores do MEDE adopte a resolución que confirme isto con antelación á data de 1 de xuño de 2020. Seguiranse as previsións do Tratado do MEDE.

IV.            O Euro-grupo recorda que o requisito único para accederen a liña de crédito será que os estados membros da zona euro soliciten a axuda o que os obrigaría a utilizar esta liña de crédito para dar apoio ao financiamento doméstico dos custos directos e indirectos relacionados cos servizos sanitarios, a cura e prevención derivada da crise do COVID-19. Esta obriga detallarase nun «Plan de Resposta a Pandemia» individual, preparado en base dun modelo ou patrón, ao igual que para calquera facilidade concedida sob o ACP.

V.            Concordamos en que o control e supervisión sería comparábel coa natureza do shock asimétrico provocado polo brote do COVID-19 e proporcionado coas características e utilización do ACP, en liña co marco[1] da UE e as directrices relevantes do MEDE. Damos a benvida a intención da Comisión de aplicar un marco de control e simplificación das obrigas de información, limitado ás obrigas detalladas no «Plano de Resposta a Pandemia», como se resume na carta de 7 de maio do Vicepresidente Executivo, Valdis Dombrovskis e o Comisario Paolo Gentiloni, dirixida ao Presidente do Euro-grupo. Tamén o MEDE  propor-cionará un Sistema de Alerta Temperá cara asegurar o reembolso oportuno da axuda concreta recibida do ACP.

VI.            Concordamos coa proposta do MEDE sobre os termos financeiros comúns e as condicións aplicábeis a calquera facilidade outorgada sob o ACP. Isto inclúe un vencemento medio máximo de 10 anos para os préstamos e as modalidades de fixación de condicións favorábeis adaptadas á natureza excepcional desta crise[2].

VII.            O Euro-grupo confirma co ACP é único dado o amplo impacto da crise do COVID-19 en todos os estados membros do MEDE. A petición do ACP poderá se facer até a 31 de decembro de 2022. Após da proposta formulada polo Director Executivo do MEDE, o Consello de Gobernadores pode decidir por acordo unánime a modificación da data tope. A proposta do Director Executivo debería basearse na evidencia obxectiva sobre o curso da crise. Acto seguido, os estados membros da zona euro quedarían obrigados a reforzaren os fundamentos económicos e financeiros, consistentes cos marcos de coordinación e supervisión económica e orzamentaria da UE, incluída calquera flexibilidade aplicada polas institucións competentes da UE. [Non habería que indicar que isto condiciona materialmente a política económica a seguir polos estados afectados que debe se ater aos criterios ultra-liberais dos que a UE é principal defensora e valedora].

VIII.            O período de dispoñibilidade inicial para cada facilidade concedida sob o ACP será de 12 meses, que podería prorrogarse dúas veces por un período de 6 meses, de acordo co marco estándar do MEDE para os instrumentos precautorios.

IX.            Após dunha petición sob o ACP agárdase que as institucións confirmen as avaliacións o antes posíbel, e preparen, xunto coas autoridades, o «Plan de Resposta a Pandemia» individual, baseado nun patrón ou modelo acordado.

X.            Suxeito á finalización dos procedementos estatais referentes a cada petición, os órganos de goberno do MEDE aprobarán os «Planos de Resposta a Pandemia», as decisións individuais para a concesión da asistencia financeira e os acordos sobre as facilidades de asistencia financeira, de acordo co artigo 13 do Tratado do MEDE [que trata do «Procedemento de concesión de apoio á estabilidade», que debe entenderse sempre a financeira, como se a economía se reducise a este único aspecto, mais aquí se xoga co seu ídolo sagrado: o euro. Recordemos que todas as condicións requiridas para acceder como membro da zona euro, son de carácter estritamente financeiro, postergando as variábeis reais que xogan un rol fundamental no benestar dos cidadáns].

 Por suposto, todos os subliñados, frases ou palabras en itálica ou entre corchetes son nosos. O propio feito do fracaso da reunión fai que «resolveran» a cuestión con esta declaración xenérica do estado inacabado sobre as medidas e mesmo nunha fase inicial das medidas necesarias cara lle facer fronte a crise derivada do brote do COVID-19. Mais pon de relevo que manexaron os documentos das institucións e expoñen axeitadamente os problemas que supoñen o facer uso dos instrumentos do MEDE, e que son a consecuencia principal das desavinzas e desacordos entre os estados do norte e do sur, membros da zona euro. Así na rimbombante declaración do euro-grupo, a carencia absoluta de acordo algún en concreto sobre as cuestións fundamentais, ten toda a súa xustificación, que quizais axude a entender a súa referencia final ao artigo 13 do Tratado do MEDE, cuxo apartado 3 reza así, o que nos traerá a mente segura-mente a cantilena recorrente no caso do rescate grego, por exemplo :

 «De se adoptaren unha decisión en virtude do apartado 2, o Consello de Gobernadores encomendará á Comisión da UE [eles din «europea»] negociar co (estado)membro do MEDE en cuestión –en coordinación co BCE e, e cando ilo sexa posíbel, conxuntamente co FMI--, un Memorando de Entendemento no que se defina con precisión a condicionalidade asociada ao instrumento de asis-tencia financeira. O contido do Memorando de Entendemento reflectirá a gravidade das deficiencias que haberá que abordar e o instrumento de asistencia financeira elixido. [...].

O Memorando de Entendemento será plenamente compatíbel coas medidas de coordinación da política económica previstas no Tratado de Funcionamento da UE, en particular con calquera acto do Dereito da UE, incluído calquera ditame, advertencia, recomenda ou decisión que se teña dirixido ao (estado)membro do MEDE en cuestión.»  

Xa que logo, a continuación resumiremos os documentos das denominadas institucións con atención preferente ao instrumento de «Apoio á Crise Pandémica» do MEDE, que obviamente, tamén cobre a maior parte da declaración do euro-grupo.   

B)    Os documentos das institucións en especial os realizados polos servizos da Comisión.

0)     Pórtico

APOIO Á CRISE PANDÉMICA: Avaliación sobre a Elixibilidade

Realizada como preparación dunha outra avaliación acorde co artigo 6, que regula a «avaliación da sustentabilidade da débeda pública», do Regulamento (UE) nº 472/2013 sobre o reforzamento da supervisión económica e orzamentaria dos estados membros da euro-zona que experimenten ou corran o risco de experimentar graves dificultades [Regulamento de lectura obrigada para entender o que significa realmente esta UE, e o que acontece nos estados que forman parte dela]. Trátase, --de aí a creación do MEDE e as novas medidas sobre a estabilidade financeira reformuladas de maneira máis estrita no «Tratado de estabilidade, coordinación e gobernanza da Unión Económica e Monetaria» de marzo de 2012, que Spain trasladou ao ámbito constitucional, malia non ser obrigado isto pola UE (modificación do artigo 135 de CE)--, de lle facer fronte as dificultades que naquel entón corría o euro, e para outras que puideran acontecer, xa que a moeda única, á que só están suxeitos 19 estados (de aí a barbaridade no ámbito da UE mais sobre todo da euro-zona de a confundir cun instrumento «europeo») se considera esencial para este aparello institucional de carácter económico interestatal (mercado e moeda únicos parciais, polo momento), para o logro dos seus fins reais. Por iso creouse especificamente o Euro-grupo, a euro-zona e demais. Xa debería resultaren rechamante que este apoio económico de loita contra á «crise pandémica» afecte unicamente a 19 dos 28 estados (axiña 27), coma si os efectos do brote do COVID-19 non afectasen aos outros estados membros da UE. Tal é o temor realmente existente dentro da UE de que se vaian ao inferno o euro e todos os moi onerosos artefactos criados a seu arredor para a súa defensa [quen o ía pensar dos alemáns, hoxe os máis interesados en  impediren que isto aconteza] non sendo o menor precisamente o BCE, polas restricións a que obriga e somete aos estados membros do euro-grupo, con estruturas económicas, produtivas, fiscais, laborais, financeiras e demais, moi diferentes, con graves consecuencias para os seus habitantes.

Mais tamén acorde co artigo 13(1) do Tratado do MEDE, o «Mecanismo «Europeo» De Estabilidade» [ao igual que acontece coa UE, que funciona en base a Tratados, é dicir, os instrumentos xurídicos propios dos acordos para o logro dun fin entre diferentes estados soberanos], os estados membros do euro-grupo son os pais putativos deste MEDE, que o estado español ratificou oficialmente en xuño de 2012, após de o ter asinado no momento da súa creación en febreiro de 2012. Pois ben o artigo 13 fai referencia ao procedemento de concesión de apoio a estabilidade, expresando [poñémolo literalmente da súa versión española] o seu punto 1 que:

«Los miembros del MEDE podrán dirigir una solicitud de apoyo a la estabilidad al presidente del Consejo de Gobernadores. Dicha solicitud deberá indicar el instrumento o instrumentos de asistencia financiera que habrán de considerarse. Tras la recepción de dicha solicitud, el presidente del Consejo de Gobernadores encomendará a la Comisión Europea, en coordinación con el BCE:

a) evaluar la existencia de un riesgo para la estabilidad financiera de la zona del euro en su conjunto o de sus Estados miembros, a menos que el BCE ya haya presentado un análisis en virtud del artículo 18, apartado 2;

b) evaluar la sostenibilidad de la deuda pública. Siempre que ello sea adecuado y posible, dicha evaluación deberá realizarse conjuntamente con el FMI;

     c) evaluar las necesidades reales o potenciales de financiación del miembro del MEDE en cuestión.»

Finalmente a avaliación tamén ten de ser acorde co artigo 3 das Directrices sobre a Asistencia Financeira Precautoria do MEDE, que regula precisamente o procede-mento a seguir na concesión desa asistencia financeira precautoria e, que en parte, xa se encarga a declaración do euro-grupo de nolo describiren.

1)      Este apartado resume os resultados da avaliación preliminar dos servizos da Comisión a nivel técnico a respecto da elixibilidade dos estados membros da euro-zona cara lles outorgar este «Apoio á Crise Pandémica» (en adiante ACP), como vimos, subministrado polo MEDE.

 

No Consello de 23-4-2020, os xefes de estado e goberno dos estados que integran a euro-zona, aprobaron o Informe do Euro-grupo de 9-4-2020, no que os ministros de finanzas da euro-zona acordaron estabelecer un ACP. Este apoio (financiamento) baséase na Liña de crédito (ECCL) existente no MEDE, ben que en condicións máis favorábeis, axustadas á luz dos retos específicos que representa a crise pandémica do COVID-19. E tan importante, este apoio (ACP) estará dispoñíbel para todos os estados da euro-zona até o momento temporal en que a crise sexa superada. Asemade, este ACP realizarase segundo «os termos estandarizados acordados previamente polos órganos de goberno do MEDE, de maneira que reflictan os retos en vigor, baseados nas avaliacións previas realizadas polas institucións “europeas” competentes». A condición única para acceder á liña de crédito será que os estados membros da euro-zona soliciten tal apoio o que os obrigará a utilizala para atender ao financiamento directo e indirecto dos servizos sanitarios, á cura e prevención, derivados da crise do COVID-19.

Por suposto, se cumprirán coas previsións do Tratado do MEDE. Tal acceso garantido alcanzará 2% do PIB dos respectivos estados membros da euro-zona, segundo o seu valor a fins do ano 2019, como unha cota de referencia. No caso español isto significa unha contía duns 24.000 M€. A liña de crédito estará dispoñíbel até o momento en que se supere a crise do COVID-19.

Tomando como base este Informe do euro-grupo, os servizos da Comisión realizan o asesoramento técnico preliminar da situación económica e financeira da euro-zona e dos seus estados membros, segundo require o artigo 13(1) do Tratado do MEDE e o artigo 3 das «Directrices para a Asistencia Financeira Precautoria». As análises previas dos servizos da Comisión realizáronse en coordinación co staff do BCE e en colaboración co staff do MEDE, de acordo co Memorando de Entendemento (MOU, nas siglas inglesas) a respecto das relacións no traballo entre a Comisión e o MEDE, asinadas en Sofía o 27-4-2018 [hai que ver como na UE lles prace a marcha en base a troikas, ben que aquí se substitúa o FMI polo MEDE, mais recordemos que a actual presidenta do BCE, a Sra. Lagarde, algo tivo que ver antes precisamente co FMI, do que tivo que escapar por moti-vos que aquí non veñen a conto e son suficientemente coñecidos. Todo queda dentro da familia, como é o normal entre as clases ou elites dominantes!!].

Fundamentado nestes asesoramentos os Servizos da Comisión acharon que o impacto económico e financeiro da pandemia do COVID-19 implican riscos para a estabi-lidade financeira na euro-zona [a estabilidade económica e social impórtalles ren, tal é o grado de dexeneración desta UE!!]. Ao mesmo tempo, que a situación económica nos estados membros da euro-zona é esencialmente sólida (!!?), á vista tamén das consideracións específicas seguintes [todas elas refírense, curiosamente, a aspectos financeiros, como se non existiran máis que estes no ámbito da economía):

2)     A débeda pública agardan se manter sostíbel en todos os estados membros da euro-zona no horizonte temporal de análise de sustentabilidade da débeda.

3)     Inda que a respecto das necesidades financeiras dos estados membros da euro-zona agardan unha suba substancial en relación cos planos previos de financiamento, achan que todos os estados membros manterán un acceso aos mercados financeiros en termos razoábeis.

4)     Ningún dos estados membros da euro-zona  está [obviamente neste momento temporal] sometido a un Procedemento de Déficit Excesivo (PDE) –coas conse-cuencias que ilo implica--, de acordo co artigo 126 do Tratado de Funcionamento da UE.

5)     Ningún dos estados membros da euro-zona tampouco está sometido a un Procede-mento de Desequilibrio Excesivo, de acordo co artigo 7 do Regulamento UE 1176/2011, relativo a prevención e corrección dos desequilibrios macro-económicos. [notemos como a data reflicte o intre da crise do euro, onde este corre un perigo certo: de aí este Regulamento, en cuxo artigo 7 estabelece precisamente as situacións nas que un estado incorre neste tipo de Procedemento, polo que será obxecto dunha recomendación do Consello e obrigado a presentar un «Plano de medidas correctoras» −non menos oneroso para as clases populares do estado afectado que as consecuencias de estar sometido a un PDE−, tanto ao Consello como a Comisión, quen no caso de lles parecer insuficiente poden obrigar a presentación dun outro plano máis axeitado segundo eles. Hai que salvar o euro a custa do que sexa!].

6)     As posicións exteriores [balanza por conta corrente – relación co resto do mundo] dos estados membros da euro-zona son sostíbeis á vista dos seus valores e composición, así como da configuración institucional da moeda común.

7)     O BCE entende que non existe evidencia de problemas de solvencia sistémicos nos sistemas bancarios da zona euro. Nos outros estados da UE seica non existen sistemas bancarios e financeiros en xeral, xa que a banca que vemos e manexamos a maioría é realmente o punta do iceberg do sector financeiro, tal como este debe ser entendido!!.

2) Neste apartado referirémonos a avaliación dos servizos da Comisión en canto a sustentabilidade da débeda pública e ás necesidades de financiamento relacionadas co brote do COVID-19, para os estados membros da euro-zona.

Tamén como preparación da avaliación de acordo co artigo 6 do Regulamento UE 472/2013, ao que xa nos referimos anteriormente: o reforzamento da supervisión económica e orzamentaria dos estados membros da euro-zona cuxa estabilidade financeira experimente ou estea en risco de experimentaren graves dificultades. Neste artigo 6 vén a se requirir tamén a avaliación da sustentabilidade da débeda pública. E tamén de acordo co artigo 13(1) do Tratado do MEDE, que como vimos, regula o procedemento de concesión de apoio á estabilidade (financeira, of course, que non debe confundirse coa tradicional estabilidade económica, que implica a realización de políticas económicas moi diferentes das hoxe dominantes), sendo os estados membros do MEDE quen deberán solicitalo ao Presidente do Consello de Gobernadores, que entón, encomendará á Comisión, en coordinación co BCE, á realización das avaliacións precisas.

Os achados principais da Comisión son os seguintes:

·         A pandemia COVID-19 provoca uns grandes impactos negativos na actividade económica. De acordo coas previsións de primavera da Comisión o PIB da euro-zona devalará arredor 8% no ano 2020, para se dar a continuación un rebote de algo máis do 6% en 2021 (a recuperación en forma de «V asimétrica», que axiña veremos en que queda, o como talvez queda esquecida de contado, como acontece coas modas de todo tipo que nos asolan).

O déficit público alargarase até 9% do PIB en 2020, para, após, se situar no 4% en 2021. Isto implica un deterioro da posición do endebedamento público, agardándose incrementos significativos no ano 2020.

·         Todos os gobernos da zona euro tomaron medidas orientadas a minimizar un impacto duradeiro da crise. Os efectos económicos negativos da pandemia xunto coas medidas orzamentarias discrecionais adoptadas cara afrontar o seu impacto, que para o conxunto da zona euro suporían uns custos adicionais de preto de 830.000 M€ no ano 2020 e de 280.000 M€ en 2021, que representan 7 e 2 por cento do PIB da euro-zona, respectivamente. Segundo os diferentes estados membros individuais [dada a ampla diversidade na súa estrutura económica, produtiva, fiscal, financeira e demais, incluído, por suposto, a incidencia específica do brote do COVID-19] os seus custos adicionais oscilarán nun rango entre 6 a máis de 9% do PIB en 2020, e derredor 1,5 a 4,5% do PIB en 2021.

·         A avaliación da sustentabilidade do endebedamento público indica que, malia os riscos, a súa posición manterase sostíbel para todos os estados membros da zona euro a medio prazo. Esta conclusión vén confirmada pola senda (estábel ou)decrecente para o endebedamento proxectado cara o horizonte temporal de 2030. En liña co acordo político dos ministros de finanzas dos estados que forman parte da euro-zona, no Euro-grupo que tivo lugar o pasado 9-4-2020, tais estados quedan obrigados a reforzaren os seus fundamentais económicos e financeiros, de maneira sexan consistentes cos marcos de coordinación e vixilancia económica e orzamentaria da UE, incluídas calquera das medidas de flexibilidade aplicadas polas institucións competentes da UE. Factores adicionais tal como os historicamente baixos tipos de xuro e o perfil do endebedamento en termos do seu vencemento e acredores (diversificado e fundamentado en grandes investidores) contribúen asemade, a apoiar a sustentabilidade do endebedamento público dos membros da euro-zona.

·         Embora, existen riscos relacionados coa natureza sen precedentes desta crise e á incerteza respecto do seu desenvolvemento futuro. As proxeccións están por iso afectadas polas incertezas particularmente grandes existentes na conxuntura actual, cando se comparar cos exercicios precedentes. Por exemplo, calquera adiamento, ou unha recuperación de carácter máis gradual, ou unhas condicións financeiras máis adversas levarían consigo presións cara unhas ratios débeda-PIB máis elevadas. A presenza das obrigas continxentes, particularmente ás que se refiren as garantías públicas ao sector privado, constitúen unha fonte de inestabilidade. Pola contra, os planos de recuperación estatais e da UE [onde están, os uns e o outro?] deberían impulsar unha recuperación más rápida que aquela que asumimos no caso (escenario) base ou de referencia, en particular ao promoveren dinámicas de investimento máis sólidas que teñen un impacto favorábel a longo prazo sobre o medre potencial da economía. Asemade, estes maiores impactos positivos sobre o medre potencial tamén poderían acontecer como conse-cuencia da intensificación das medidas estruturais. Ser membro desta UE realmente existente, e pretender levar a cabo as políticas económica e demais necesarias para mellorar o benestar dos cidadáns resulta certamente utópico, no sentido pleno. As medidas estruturais teñen impactos positivos ¿para quen?. É que xa esquecemos o que aconteceu desde o 2008 co «brote» da grande crise?. É tal intensificación a que vai amañar os efectos do brote do COVID-19?.

Sección 1. O impacto do brote do COVID-19 nas necesidade financeiras

A epidemia do COVID-19 xerou e está xerando necesidades financeiras en ascenso por mor dos efectos económicos negativos da pandemia, xunto co conxunto de medidas orzamentarias de carácter discrecional adoptadas polos estados membros da euro-zona cara afrontaren seu impacto.  

En especial, isto conduciu a unha revisión á alza do déficit público primario (e das necesidades de financiamento) para os anos 2020 e 2021, en comparanza coas previsións realizadas no período anterior a se producir a epidemia (como, por exemplo, no caso das previsións da Comisión de outono de 2019). Estas revisións prevén unha medida do impacto orzamentario total da epidemia do COVID-19, ao incluíren os custos directos e indirectos da asistencia sanitaria. Elas representan un límite superior na medida en que os custos adicionais (ou as perdas de ingresos) non relacionados coa crise poderían contribuír tamén, nalgunha medida, á revisión dos equilibrios primarios previstos.

Segundo esta medida do déficit primario adicional, e con base nos Informes das previsións da Comisión entre outono de 2019 e a primavera de 2020, os custos adicionais debido ao impacto do brote do COVID-19 suporían, para o conxunto da zona euro, máis de 830.000 M€ en 2020 e 280.000 M€ en 2021, equivalentes aproxi-madamente a 4 e 2% do PIB, respectivamente. Resumiremos a cuantificación do impacto fiscal da crise do COVID-19, segundo a Comisión, utilizando o cadro dos custos adicionais para algún dos estados da zona euro (Cf. Táboa 1):

 

Estado	En % do PIB		En Millóns de euros
	2020	2021	2020	2021
Alemaña	7,7	1,8	255.300	63.100
Spain	7,6	4,4	85.800	53.200
Francia	7,5	1,7	166.700	39.200
Italia	8,4	2,5	138.200	43.700
Portugal	6.1	1.8	12.700	4.100
Zona Euro	7.4	2.3	832.900	281.700
% SPAIN/ZEuro	102.7	191.3	10.3	18.9

 

Como vemos estes custos adicionais para o caso español cuantifícanse no bienio 2020-21 en 139.000 M€, o 12.5% do total, mais cun reparto no bienio moi diferente ao resto de estados (61.7-38.3%) fronte (74.7-25.3%) no conxunto da zona euro (incluído o estado español).

Sección 2. Resultados da análise sobre a sustentabilidade do endebedamento

Enfoque e hipóteses

A avaliación da sustentabilidade da débeda nos estados membros da zona euro, preparada cara a actuación do xa mencionado «Apoio a Crise Pandémica», baseada na liña de crédito precautoria mellorada [condicións máis brandas: nas súas operacións normais o MEDE contempla unha marxe sobre a súa capacidade de financiamento de 35 puntos básicos (0,35%), segundo fontes do Ministerio de Economía. O detalle pódese se ver na nota a rodapé 2. É doado se decatar que xa quixeran todos os «hipotecados» do mundo que as súas entidades financeiras os trataran deste xeito, é dicir, utilizando tal diferencial entre os tipos de xuro que perciben polos seus depósitos e os tipos de xuro a pagaren polos préstamos de rigor.

A Comisión considera dous escenarios: o base ou de referencia e outro máis adverso. En ambos os dous o horizonte de proxección é o medio prazo utilizado como normal nas «Análises sobre a Sustentabilidade da Débeda» pola Comisión, isto é, de 10 anos. Na avaliación tómanse en conta tanto as proxeccións estatais da débeda como as súas necesidades de financiamento bruto. Estas últimas se definen como a suma do déficit orzamentario, das amortizacións da débeda (incluíndo títulos de débeda e préstamos), así como outros fluxos de creación/diminución da débeda potencial (axustes débeda-déficit). As proxeccións están baseadas nas Previsións da primavera de 2020 da Comisión.

Ademais nestas previsións tívose en conta unha análise dos factores de risco que poderían provocar unha elevación ou agravamento adicional, xa que se consideraron necesarios cara alcanzar unha avaliación completa a respecto da sustentabilidade da débeda.

Na xuntanza do Euro-grupo de 9 de abril pasado quedou claro o feito de que os estados membros quedarían suxeitos e obrigados aos marcos de coordinación e supervisión económica e orzamentaria da UE.

No escenario adverso téñense en conta uns tipos de xuros máis elevados (500 puntos básicos = 5%) e un medre económico anual inferior en 0,5 puntos porcentuais do PIB.

A táboa 2 do Informe dos servizos da Comisión móstranos a senda fiscal sob o escenario base ou de referencia (após de 2022) distinguindo entre:

(1)    Os estados cuxo déficit sexa inferior ao 3% do PIB

(2)  Os estados cuxo déficit sexa maior co 3% do PIB (Situación de PDE). Neste caso deben realizaren un axuste anual de 0,5 puntos porcentuais do PIB até que o déficit se sitúe por embaixo do 3%, o que só é posíbel, nos casos extremos, diminuíndo o gasto público ou incrementando os ingresos públicos, e xa coñecemos suficientemente a estas alturas cal é a opción elixida polas institucións de UE: a primeira, que implica as políticas de «axuste e estruturais», vulgarizadas nas agora chamadas políticas de «austeridade» («naturalmente» entendida para as maiorías sociais que ven minguadas as súas condicións de vida e traballo, asistíndose a niveis de desigualdade en ascenso nunca vistos). E é, que dentro do marco da UE, máis en xeral, no marco da ideoloxía económica dominante, non existe más alternativa que esta, como xa debería estar resabido. Unha actuación social maioritariamente pasiva, tal como aconteceu fronte a grande crise desde 2008, non fai máis que afianzar os intereses oligárquicos e plutocráticos defendidos pola UE e pola ideoloxía política dominante. E non se acaba de saíren plenamente dunha, e en que condicións, a xa temos outra retándonos descaradamente.

Nas táboas 3 e 4, que resumiremos, a Comisión achéganos as súas previsións a respecto do déficit público (en porcentaxe do PIB) e sobre o medre do PIB en termos reais, respectivamente, para o período temporal comprendido entre 2019-2030:

 

Estado	Déficit Público en porcentaxe do PIB  - Escenario BASE
	2019	2020	2021	2026	2030
Alemaña	1.4	-7.0	-1.5	-0.6	-0.5
Spain	-2.8	-10.1	-6.7	-3.4	-1.1
Francia	-3.0	-9.9	-4.0	-0.9	-0.5
Italia	-1.6	-11.1	-5.6	-2.0	0.1
Portugal	0.2	-6.5	-1.8	-0.1	0.1

 

Estado	Medre do PIB real (%)  - Escenario BASE
	2019	2020	2021	2026	2030
Alemaña	0.6	-6.5	5.9	0.9	0.8
Spain	2.0	-9.4	7.0	1.7	1.4
Francia	1.3	-8.2	7.4	1.4	1.2
Italia	0.3	-9.5	6.5	0.6	0.7
Portugal	2.2	-6.8	5.8	1.1	0.8

 

A respecto da primeira Táboa, digamos que Spain é o único estado membro da euro-zona que inda no ano 2026 supera a soleira do déficit público do 3%, así que no período 2022-2027 estará obrigado a permaneceren nunha situación de actuación do Procedemento de Déficit Excesivo (PDE) con todo o que ilo implica de control da súa economía e da imposición de «axustes» diversos por parte da UE, cuxa burocracia non fai mais que levar a práctica os procedementos e normas que crearon os representantes dos estados membros, e que danarán gravemente a situación das clases populares [a política de «austeridade» para estas]. E lamentabelmente Galiza inda pertence ao estado español que saibamos. Unha situación radicalmente diferente no cuantitativo, neste aspecto, é a que presenta, por exemplo, o noso irmá-veciño Portugal.

A respecto da segunda, será moi interesante ver como se cumpre a brincadeira do PIB no 2021, segundo a «teoría» da V-asimétrica, --deixando agora de lado o baixo nivel de crecemento real do PIB previsto en todos os estados da zona euro no período 2026-2030--, sobre todo en economías cunha estrutura económico-produtiva tan feble e desartellada como resulta ser o caso español (e tamén galego), agás que a «importación de carne humana» (ou turismo) rebente nese ano, o que amais depender de moitos outros factores, nesta conxuntura, vai ser crucial o feito de cando e como realmente rematará totalmente neste ano 2020 a crise do COVID-19, e o nivel das súas consecuencias económicas, cuxa superación puidera ser máis longa do até agora predicado. 

Continuemos co informe da Comisión. Os factores adicionais que citamos denantes refírense, por exemplo, a que o vencemento medio da débeda na euro-zona medrou progresivamente nos anos pasados, ou que unha grande parte dos seus pasivos estean acordados a tipos de xuro fixos, e asemade ao feito unha parte importante do endebedamento se atopar nas mans dos seus residentes.

Porén, existen riscos relacionados coa natureza sen precedentes desta crise e a incerteza a respecto da súa futura evolución. Que afecta, claro é, a duración do confinamento e á resistencia da recuperación. A maiores, os riscos derivados dos compromisos continxentes adoptados polos estados poden provir do sector privado, vía a posíbel materialización das garantías estatais estabelecidas para dar apoio ás empresas e os autónomos. De feito as garantías estatais anunciadas superan o 15% do PIB do conxunto da zona euro, representando un risco potencial significativo para as finanzas públicas estatais. Mais aínda, estes compromisos continxentes significan medidas necesarias adoptadas polos gobernos como apoio á súa economía. Naturalmente podería mitigarse este risco de existiren solucións por parte da UE cara apoiar as economías dos seus estados membros [non só os da euro-zona, por moi «rei» que sexa o euro]. Asemade, os riscos implícitos dos compromisos continxentes poderían proceder de vulnerabilidades latentes no sector financeiro. Sería o único que faltaría, mais hai que supor que quen acredita nisto debe posuír boa información sobre do que está  escribir. Porén, en conxunto, logo se declara que este risco parece moito menor, dada a notábel mellora experimentada nos seus balances, moi reforzados na década pasada, como sabemos, grazas ao esforzo público realizado no seu salvamento e «saneamento» ás costas das clases traballadoras en primeiro lugar, e que por exemplo, no caso español significaron 186.000 M€ segundo os Informes sobre Axudas de Estado que elabora a Comisión de Competencia da UE. Para o caso do sistema financeiro do conxunto da UE, esta cifra elevouse a case dous BILLÓNS de euros. Mais, principalmente, resúltalles fundamental dar unha imaxe de «norma-lidade» no sector financeiro, que por iso goza dos privilexios que goza no conxunto da UE.

Malia todo, a avaliación sobre a sustentabilidade do endebedamento público indica que, pese os riscos, a posición da débeda pública permanece sostíbel a medio prazo no conxunto da zona euro, tendo en conta, asemade, os importantes factores atenuantes.

Avaliación do estado español: SPAIN

§  Proxeccións da débeda e necesidades de financiamento bruto

Agárdase que a crise teña un grande impacto económico, traducido nunha caída do PIB do 9,5% en termos reais no ano 2020, seguido por un rebote do 7% no ano 2021. O déficit orzamentario situarase no 10% do PIB en 2020 e 6,75 en 2021. Neste contexto, a débeda pública española incrementaríase desde 93,5% do PIB no ano 2019 a 113,75% do PIB no ano 2021. Unha ilustración nidia, ben recente, mais que parecera xa moi distante no tempo, foi o debate habido no Congreso dos Deputados a respecto da afamada «Regra de Gasto» e onde as previsións sobre déficit, endebedamento, medre do PIB, etc., previstos daquela polo goberno español «progre», convertéronse sinxelamente en fume de palla. Hoxe, sendo suave, haino que ver, como mínimo, coma unha perda de tempo lamentábel.

Segundo o escenario base, a débeda pública devalaría progresivamente, alcan-zando un nivel de preto do 110% do PIB no ano 2030, apoiado nunha política orzamentaria de axuste [«máis austeridade á vista, ar!»] e un diferencial favorábel entre o medre do PIB e os tipos de xuro. No que queda o contido esencial da L.O. 2/2012, que desenvolve o artigo 135 da CE, e que regula que neste ano 2020, o endebedamento das AAPP debería se situar no 60% do PIB?. Que falta de respecto ás súas propias leis. Que descaro!. E que fai todo o aparello xudicial españolista fronte isto?. E que as leis «positivas» cómprense polos gobernos cando convén?. Poden facer o mesmo os cidadáns do común?. O que acontece reiteradamente, dando idea da caste de xustiza que padecemos, con moitas máis semellanzas do que parece coa practicada na Idade Media].

 

A traxectoria da débeda é por suposto sensitiva aos shocks macroeconómicos: inda sob condicións máis adversas [escenario adverso: 5% máis elevados os tipos de xuro e o,5% de baixa anual acumulativa, por suposto, no crecemento do PIB], a ratio débeda-PIB alcanzaría un nivel superior situado derredor do 120% do PIB en 2030, aínda permanecendo nunha senda descendente ao final do horizonte de proxección.

 

No escenario de referencia, as necesidades de financiamento bruto repre-sentarían 25% do PIB no período 2020-21  [fronte o 15% medio que vimos no conxunto da zona euro], equivalente a  uns 600.000 M€, tamén devalando no período de proxección, de maneira que se alcanzaría unha cifra inferior ao 20% do PIB no ano 2030. No escenario adverso, tamén deberían devalar, obvia-mente, a niveis máis elevados que no escenario base. En fin, un panorama aterrador de se cumpriren na realidade, e que coas forzas políticas e sindicais estatais de «esquerda, progresistas e progres» integradas sen matices prácticos no sistema maioritariamente parasitario españolista, píntanos un panorama até máis aló de 2030, que o acontecido desde o pasado ano 2008 até hoxe pode se converter nunha cativa broma certamente, referíndonos sempre aos niveis nacional e social, relacionados recíproca e necesa-riamente, e as súas posibilidades de avance en positivo. Sintomática resulta a defensa recorrente e a todo transo da sacra CE, que parece se ter convertido na relixión ou Biblia do líder de Unidas Podemos, cando fai catro días, o problema era a crise do «réxime do 78». Que tomadura de pelo, para todos aqueles que se creron esta e outras ladaíñas semellantes deste «republicano-monárquico» españolista!.

 

§  Factores adicionais na avaliación global

As condicións dos mercados de financiamento da débeda se manteñen favorábeis como puxo de manifesto a máis recente poxa de débeda en marzo pasado, confirmando unha demanda suficiente tanto a longo como a curto prazo de títulos públicos. Os tipos de xuro dos bonos a 10 anos permanecen baixos comparados cos estándares históricos, e o diferencial [«prima de risco»] contra os bonos alemáns a 10 anos, mantéñense contidos. Mirando cara adiante, a compra de activos polo Euro-sistema no mercado secundario (como parte do «Programa de Compra de Emerxencia Pandémica» e do «Programa de Compra de activos do Sector Público») agárdase que contribúa a estabilizar os mercados de «débeda soberana» na zona euro.

 

O perfil da débeda pública mitiga as vulnerabilidades

 

Os beneficios para o estado dunha base investidora relativamente estábel, cunha parte importante de débeda pública en mans de residentes (máis do 50%) ou por titulares posuidores da zona euro (aproximadamente 1/3) [isto é ben de crer, só tiñan que darlle nome aos estados centrais acredores].

 

Amais, o vencemento medio da débeda pública experimentou un proceso de alongamento no tempo, alcanzando preto de oito anos. Grande parte da débeda faise a tipos fixos e os pagos por xuros deberían permaneceren contidos en termos dos estándares históricos en todo o período de proxección, inda en condicións máis adversas.  Porén, preséntase un certo grao de vulnerabilidade relacionada coa situación negativa da «Posición do Investimento Internacional neto» e o risco dos compromisos continxentes procedentes do sector privado, vía a posíbel mate-rialización das garantías estatais a empresas e autónomos durante a crise do COVID-19.

 

Globalmente, a avaliación da sustentabilidade do endebedamento indica que, malia á existencia de riscos, a súa posición permanece sostíbel no medio prazo, tendo en conta asemade os importantes efectos atenuantes (incluído o perfil do endebedamento). En particular, inda se a posición da débeda pública experimentar un deterioro como resultado da crise do COVID-19, a ratio débeda-PIB no escenario base, de referencia, prognostica a existencia dunha traxectoria sostíbel (lixeiramente minguante) no medio prazo. Amén.

3) Neste apartado trátase da vixilancia ou supervisión sobre os  desequilibrios relativos ao sector exterior ou da «Avaliación da Sustentabilidade Externa» consonte co artigo 2(2)(e) das «Directrices sobre Asistencia Financeira Precautoria» do MEDE.

Segundo os informes dos servizos da Comisión da primavera do ano en curso, non existe evidencia dun deterioro significativo nos desequilibrios externos en algún dos estados da zona euro.

Mais de xeito ben significativo a análise céntrase nos estados seguintes: Chipre, Grecia, Spain, Irlanda e Portugal. Parece que o dos «pigs» --cochos--, segue practicamente en vigor. Tampouco parece interesante coñecer a máis ca posíbel colaboración da situación destes estados á boiante situación exterior dos estados centrais. E, como a unha e a outra, son as dúas caras da mesma moeda [semellante ao «desenvolvemento do subdes-envolvemento» de André Gunder Frank]. Unha razón máis para situar a soberanía no centro da dialéctica política galega de estaren interesados realmente no avance da nosa nación e do benestar do seu pobo que só o anterior pode facer posíbel en plenitude. Pois ben, tal análise lévase a cabo sobre os achados dos Informes exhaustivos, complementados por unha avaliación que utiliza os dados e previsións máis recentes.

Como resultado, as principais conclusións dos Informes exhaustivos do pasado febreiro, son amplamente confirmadas á luz dos dados recentes. Globalmente, a posición de sustentabilidade dos estados membros avalíase como sostíbel inda que suxeita a riscos en Chipre, Grecia e Portugal.

Informe sobre SPAIN. O Informe exhaustivo de 2020 mostraba que a «Posición de Investimento Internacional Neto (PIIN)» situábase no -79,6% do PIB no terceiro trimestre de 2019 [dados do Banco de España: Balanza de Pagos e PIIN], un valor negativo por riba da soleira prudencial. Porén, avaliouse que a composición dos compromisos externos españois en termos de instrumentos e vencemento minguaban nalgunha medida a súa vulnerabilidade. A PIIN, excluídos os instrumentos non insolventes (o Investimento directo estranxeiro (IDE), etc.) devalou en termos relativos desde o ano 2011 e mantíñase no -54% en 2018. A maiores, unha grande parte da débeda externa conta con vencementos dun ano ou máis (preto do 76% da débeda externa dos sectores estatal e privado, excluídos os préstamos entre as diferentes filiais dunha mesma empresa), e co vencemento medio en aumento. Globalmente, consideráronse limitadas as vulnerabilidades e a PIIN en situación de mellora, como consecuencia da posición positiva da balanza por conta corrente. Unha mirada aos dados recentes confirmou que a PIIN está por embaixo da soleira prudencial, amais de que a proxección da balanza por conta corrente implicaría unha corrección da PIIN a un ritmo satisfactorio. A PIIN situábase no -74% no ano 2019, non lonxe da soleira prudencial, e non se agarda que se deteriore de xeito significativo para o ano 2021. A balanza por conta corrente, situada positivamente no 2,6% do PIB, en termos axustados ciclicamente no ano 2019, prevese que permaneza nunha situación de superávit no período 2020-2021, e deste xeito supor un apoio á mellora gradual da PIIN, a un ritmo que permitiría acadar a soleira prudencial. Globalmente, pois, a posición de sustentabilidade externa avalíase como sostíbel. 

4) Finalmente chegamos á cuestión crucial de fondo do que significan a EU, o MEDE, o BCE e Cía.: A avaliación da ausencia de problemas de solvencia bancaria que poderían se converter en sistémicos para a estabilidade no sistema bancario da zona euro. Con base no artigo 2(2) da «Directriz sobre Asistencia Financeira Precautoria» do MEDE, que regula, precisamente dentro dos dous diferentes instrumentos de «Asistencia Financeira Precautoria», o acceso polos estados membros que cumpran determinadas condicións (fundamentos económicos sólidos) ás «Liñas de Crédito Preventivo condicionadas», (as PCCL, nas siglas inglesas) e a necesidade de proceder a unha serie de avaliacións previas. É precisamente este tipo de liña de crédito do MEDE a que a reunión do euro-grupo (formado polos ministros/as de finanzas dos estados membros da zona euro) do 9-4-2020, elixiu como axeitada (nun volume total para a euro-zona de 240.000 M€) cara lle facer fronte as circunstancias derivadas do brote do COVID-19, cando aprobou a proposta de solicitude de que o MEDE provera un «Pandemic Crisis Support». A Sra. Calviño, ministra de Economía,  a máis «banal europeísta» do mundo, que tivo que de lle dar o si para se facer efectivo semellante acordo, á vista das súas declaracións pos-xuntanza, ou ben é unha cínica integral que non respecta aos cidadáns por pensar que son todos uns pobres ignorantes, ou se atopaba seguramente durmida nesa fase do «debate», ou máis certo, seguramente, ambas as dúas circunstancias.

Todo isto ten un tratamento moi reservado, confidencial, que se traduce en diferentes cartas do BCE á Comisión do 24-4-2020 (previa á reunión do euro-grupo do 8-5-2020) no que o primeiro, no contexto do xurdimento do «Apoio á Crise Pandémica» do MEDE, fai diferentes pronunciamentos. Así, en primeiro lugar, o BCE pronúnciase sobre a ausencia de problemas de solvencia bancaria que puxeran en perigo o sistema bancario da euro-zona, de acordo co artigo denantes citado. [Tampouco parece estar moi preocupado o BCE pola recente sentenza contra súa do Tribunal Constitucional alemán, podería ter engadido].

Sobre esta cuestión referida á solvencia bancaria na zona euro o BCE achega os dados por estados relativos a posición do capital dos bancos (sobre o capital dispoñíbel e os requirimentos dos Piares 1 e 2), como aval da ausencia de problemas a respecto do que aquí tratamos.

Vimos como existe colaboración (e vixilancia ou supervisión) entre Comisión, BCE e MEDE, así que iso de que non existe unha troika haino que pór en cuestión. Por moito que agora apareza directamente o MEDE no canto do FMI, mais sería bo seguramente, o coñecer que no parágrafo (8) da Exposición de Motivos do Tratado do MEDE afírmase como «este cooperará moi estreitamente co FMI cara proporcionar apoio á estabilidade financeira».

E no artigo 3 do referido Tratado afírmase, nada menos, que a súa finalidade será mobilizar fondos e proporcionaren apoio á estabilidade, sob unha estrita condicio-nalidade, adaptada ao instrumento de asistencia financeira elixido, aos estados mem-bros do MEDE que experimenten ou corran o risco de experimentaren graves problemas de financiamento, sempre que sexa indispensábel para salvagardar a estabilidade financeira da zona euro [...].

E sobre o tal Tratado, comezando por onde se debe, polo principio, podémonos ilustrar co MEDE (que haberá que lembrar é o acrónimo de «Mecanismo “Europeo” De Estabi-lidade») conta cun capital autorizado de 700.000 M€, de maneira co estado español participando nel co 11,9% (utilízase a clave de contribución dos bancos centrais estatais dos estados que forman parte do MEDE para a subscrición de capital no BCE), achegou a bonita cifra de 83.325 M€ a facer efectiva en cinco prazos, (case o 7% do PIB español) cos que se poderían facer «mil marabillas», ou o ben que lle virían para superar as penosas condicións coas que se enfronta á crise derivada da brote do COVID-19, e xa non digamos se lle engadimos a cifra «investida» no BCE e noutros cacharros desta UE a cada cal máis inútil e pernicioso para o benestar popular «europeo». Ao que se podería e debería engadir que, de acordo cos dados do Banco de España sobre a Balanza de Pagos e a Posición de Investimento española nos anos 2016-2019 o diferencial entre o que o estado recibiu da UE e as diferentes achegas do estado a UE, para que esta poida existir, os saldos foron negativos para o estado español por 3.689, 1.702, 803 e 2.590 M€, respectivamente en cada un dos anos do período que contempla o último informe do BdE, o que indica como desde 2014 a súa posición mudou para se converter en contribuínte neto, agravado no sucesivo pola marcha do Reino Unido, outro mito máis que vén abaixo, inda estarmos convencidos ca xente continúa a pensar que se existimos e grazas a UE!!. Por non mencionar que no Tratado logo de enumeraren quen son os estados membros do MEDE, inmediatamente: «As Partes Contratantes compro-métense a garantir a estabilidade financeira da zona euro».

É por todo o visto e como ratifican os regulamentos mencionados e, sobre de todo o artigo 15 do propio Tratado do MEDE, --o que obriga igualmente a todos os estados da UE pertencentes á zona euro--, que resulta que o sector financeiro é o único que goza do privilexio de ter garantida ao prezo que sexa a súa existencia o que consolida, por unha parte, o chamado «risco moral – moral hazard», que potencia o comportamento irresponsábel dos seus dirixentes fronte a inexistencia do perigo de creba. É o propio Tratado do MEDE o que manda, cando parecería que isto debería corresponder, como para todos os demais sectores, á Comisión de Competencia, cuxa misión principal é a salvagarda do sacrosanto «mercado único». Máis tamén, por outra parte, que dadas as funcións sociais que cumpre un sistema financeiro e do feito de gozar da propiedade marabillosa de ser os creadores de ben máis do 80% do diñeiro na economía, a necesidade da súa nacionalización é a medida racional máis eficaz para beneficio das familias, das empresas de verdade, do sistema produtivo e da súa potenciación, ao igual que para facilitar unha dotación suficiente e eficiente dos servizos públicos sociais, de eliminar a «centrifugación» dunha parte importante do noso aforro e doutros cara a «capital do capital parasitaria», para impediren os investimentos especulativos, a «des-localización» na súa maior parte ás zonas de sombra, offshore, chámense paraísos fiscais ou como se queira, que experimentan un crecemento imparábel nas circunstancias actuais, que se impida o financiamento e «saneamento» de actividades perversas e delituosas, and so on.        

Pois ben, esta avaliación conxunta coordinada desta «nova» troika abrangue, como vimos resumidamente:

ü  Os riscos para a estabilidade financeira

ü  A sustentabilidade da débeda, incluída a avaliación dos custos públicos relacionados coa saúde por mor do brote do COVID-19.

ü  A sustentabilidade externa

ü  A ausencia de problemas na solvencia bancaria

No referente ao primeiro aspecto o BCE concorda coa avaliación da Comisión. Respecto dos outros dous aspectos seguintes, o BCE considera que a avaliación da Comisión é consistente coas premisas macroeconómicas utilizadas por ela. «Exacto» e tautolóxico!.

Finalmente na páxina seguinte, presentamos unha gráfica que sacamos da páxina web da Comisión que nos presenta toda a panoplia de medidas  na «guerra» contra do brote do COVID-19, que certamente marabilla e até asombra que esta cuestión non estea xa realmente superada e todo continuase hoxe nunha situación paradisíaca.

Tamén daremos a continuación unhas indicacións onde atoparedes dun xeito doado cuestións que resulta básico o coñeceren para ter unha comprensión mellor e máis completa do que significa a UE e os seus diferentes aparellos, sobre todos os creados a partires da grande crise que puxo en risco a propia existencia do euro:

§  Instrumento de ratificación do Tratado Constitutivo do «Mecanismo “Europeo” de Estabilidade (MEDE)», asinado polo Xefe de Estado o 21 de xuño de 2012 (BOE do 4 de outubro de 2012).

§  «TRATADO CONSTITUTIVO do MEDE» (BOE do 4 de outubro de 2012).

§  Acordo sobre a «Facilidade de Asistencia Financeira» entre o MEDE e o Reino de España, o Banco de España como banco central e o Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (FROB) como garante (BOE de 10 de decembro de 2012).

§  «As Directrices sobre Asistencia Precautoria do MEDE» (na paxína web do MEDE (ESM, nas siglas inglesas). Explicase claramente en sete artigos o que significa esta Asistencia Precautoria para os estados membros.

§  «Memorando de Acordo ou Entendemento» sobre as relacións de traballo entre a Comisión e o MEDE, asinado en Sofía, o 27 de abril de 2018.

§  Regulamento (UE) Nº 472/2013 do Parlamento «Europeo» e do Consello de 21 de maio de 2013, sobre o «reforzamento da supervisión económica e orzamentaria dos Estados membros da zona euro cuxa estabilidade financeira experimenta ou corre o risco de experimentar graves dificultades» (Diario Oficial da UE (DOUE), do 27 de maio de 2013.

§  Regulamento (UE) Nº 1176/2011 do Parlamento «Europeo» e do Consello de 16 de novembro de 2011, «relativo á prevención e corrección dos desequilibrios macroeconómicos» (DOUE, de 23 de novembro de 2011).

§  «TRATADO DE ESTABILIDADE, COORDINACIÓN E GOBERNANZA DA UNIÓN ECONÓMICA E MONETARIA», asinado en Bruxelas o 2 de marzo de 2012 (BOE, de 2 de febreiro de 2013).

 

Escrito de entretemento e ximnasia mental na 4a fase de illamento.

 

 

 

 

 

 

 

 

O Marco Financeiro Plurianual (MFP) 2021-2027 e o Plan de Recuperación da UE

 

A UE e a pandemia da COVID-19

(8-6-2020, XDD)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O Marco Financeiro Plurianual 2021-2007 (MFP21-27) e o Mecanismo de Recuperación temporal e excepcional «Next Generation EU» (NG-EU).

 

LIMIAR

 

·         Inda que a crise da COVID-19 afectará gravemente a todos os estados membros da UE o seu impacto e consecuencias serán diferentes en cada caso concreto.

·         O impacto a curto prazo da crise da COVID-19 dependerá, de xeito crucial, da duración e rigor das medidas de confinamento, da estrutura produtiva existente e das medidas de política económica que se adopten para amortecer o impacto inmediato da crise.

·         As consecuencias a medio e longo prazo dependerán da rapidez coa que as economías dos estados se recuperar, o que estará en función da resiliencia das súas economías e da capacidade de tomar as medidas máis axeitadas.

·         Dadas as desigualdades existentes, por exemplo, na situación de partida orza-mentaria, de estrutura económica e as acusadas diferenzas en canto ás taxas de infección e graos de emerxencia sanitaria, existe un risco real de agravamento das disparidades dentro da UE, agrandándose ás xa por si existentes.

 

Xa que logo, a Comisión propón (máis nunca dispón, que iso, esencial na política,  corresponde ao Consello) aproveitar o potencial do orzamento da UE (que como sabemos é ridículo, arredor do 1% da Renda Nacional Bruta (RNB) do conxunto de estados membros, cando se compara co dos estados (45%) ou mesmo moitos «rexionais», correspondan con nacións sen estado -Galiza 21%- ou non), para mobilizar o investimento e concentraren o apoio financeiro nos primeiros, e cruciais, anos de recuperación. Para iso, e dando a razón aos asertos anteriores entre parénteses, basearase:

Ø  Nun Instrumento «Europeo» de Recuperación («Next Generation EU», en adiante NG-EU, «Vindeira Xeración UE») de emerxencia, que, dotado con 750.000 M€ integrarase no MFP21-27, co que o orzamento a longo prazo da UE recibirá un impulso temporal e excepcional con novo financiamento obtido nos mercados financeiros.

Ø  Un MFP21-27 reforzado (con NG-EU), de tal maneira que a Comisión propón crear novos instrumentos e reforzar programas claves utilizando NG-EU, co obxectivo de dirixir rapidamente os investimentos onde máis se precisen, que a Comisión resume, xenericamente, deste xeito: reforzar o mercado único, intensificar a cooperación en ámbitos como a saúde e a xestión da crise, ser o motor das transicións ecolóxica e dixital e fomentar unha economía más xusta (?) e resiliente[3].

 

O orzamento da UE: Motor do «Plan de Recuperación para “Europa”».

     O Investimento como resposta política

Xunto coas tres redes de (in)seguridade para traballadores, empresas e estados, aprobadas no Consello de 23-4-2020 (ver documento anterior), que ascende a 540.000 M€ [100.000 M€ no «Instrumento “Europeo” de apoio temporal cara mitigar o risco de desemprego en caso dunha emerxencia» (SURE), consistente en préstamos aos estados, garantidos por estes co 25% do préstamo concedido, en función da súa participación da RNB da UE; un Fondo de Garantía do Banco «Europeo» de Investimentos (BEI) para traballadores e empresas, dotado con 200.000 M€ (préstamos aos estados); e a «Salvagarda de apoio ante a crise pandémica» do Mecanismo «Europeo» de Estabilidade (MEDE, o considerado «Fondo de rescate “europeo”»), dotado con 240.000 M€, en base a unha liña de crédito condicionada (correspondendo a cada estado o 2% dos respectivos PIBs a finais do ano 2019, co que ao estado español corresponderíanlle uns 24.000 M€); estas medidas excepcionais suporán máis de 1,29 billóns de euros (0,75 + 0,54) de axuda específica concentrada na primeira fase de recuperación de «Europa». E seguindo a Comisión, aplicando un multiplicador prudente, o efecto que podería supoñer este conxunto de medidas podería ascender a uns 3,1 billóns de euros (multiplicador = 3,1/1,29 = 2,4).

Xa que logo, a Comisión propón introducir un orzamento da UE reforzado cara axudar a reparar os danos económicos e sociais inmediatos por mor do brote da COVID-19 (exclusivamente), activar a recuperación e preparar un futuro mellor.

 

SURE/Salvagarda de apoio ante a crise pandémica do MEDE/Fondo de Garantía do BEI – Préstamos. Reforzo temporal	0,54 billóns de euros
«Vindeira Xeración UE» NG-EU – Reforzamento temporal	0,75 billóns de euros
Marco Financeiro Plurianual 2021-2027 (MFP21-27)	1,10 billóns de euros

 

Debe terse en conta, que agás advertencia expresa en contrario, todas as cifras que manexaremos están referidas a prezos do ano 2018, tal e como fai a Comisión.

Mais previamente ao anterior, a Comisión propón a modificación do Regulamento relativo ao MFP 2014-2020 en vigor, cara permitir anticipar o apoio financeiro tan rápido como sexa posíbel xa neste ano 2020. En especial a necesidade de financiamento temperá para aprovisionar o «Instrumento de Apoio á Solvencia» sob o «Fondo “Europeo” de Investimento Estratéxico», e a contribución ao incremento de capital do «Fondo “Europeo” de Investimento», a anticipación de gasto adicional á política de cohesión sob o REACT-EU, e incrementar os medios financeiros para o «Fondo “Europeo” de Desenvolvemento Sustentábel».

Para isto, e para o ano 2020 do MFP2014-20, a Comisión propón que:

·         O teito dos créditos de compromiso para a sub-rúbrica orzamentaria 1a «Competi-tividade para o crecemento e o emprego» se incrementa a un nivel de 25.681 M€ (prezos de 2011).

·         O teito de créditos de compromiso para a sub-rúbrica orzamentaria 1b «Cohesión económica, social e territorial», se incrementa a un nivel de 53.109 M€ (prezos de 2011).

·         O teito de créditos de compromiso para a rúbrica orzamentaria 4 «”Europa” Global» increméntase ao nivel de 9.665 M€ (prezos de 2011).

Estes movementos nos teitos dos créditos de compromiso específicos, no ano 2020, producirán un incremento nas necesidades de pago por 6.040 M€, o que resulta compatíbel co teito anual de créditos de pago do ano 2020, axustado en maio do ano 2019. Por iso, a Comisión non propón revisar o teito de créditos de pago en 2020.

     Un orzamento para o futuro de «Europa»

Un plan integral, exhaustivo, temporal para a recuperación de «Europa», o instrumento de recuperación da UE, precisará da realización dun investimento masivo público e privado para situar á UE firmemente nun camiño cara unha recuperación sustentábel e resiliente. Creando empregos de alta cualificación e repa-rando os danos inmediatos consecuencia da pandemia da COVID-19, mentres que se apoia, asemade, as prioridades dunha UE verde e dixital. Para a provisión do financiamento cara o logro disto, a Comisión propón emendar as regulacións de maneira que permitirían que a Comisión en nome da UE, pediría emprestado temporal e excepcionalmente unha cantidade de 750.000 M€, a prezos de 2018, incrementando o teito dos recursos propios (RRPP) –que achegan os estados- para acomodar os pasivos e os posíbeis pasivos continxentes (falidos por parte dos estados) que podan se producir dos préstamos aos estados membros. O acto proposto determina a asignación de fondos a diferentes programas en liña coa estratexia proposta no Plan de recupe-ración da UE.

500.000 M€ se destinan a apoio na forma de subvencións directas (433.200 M€), e apoio reembolsábel por medio de instrumentos financeiros ou a provisión de garantías orza-mentarias e gasto relacionado (66.800 M€).

250.000 M€ se utilizarán para prover préstamos aos estados membros. A UE asumirá os pasivos continxentes (falidos) exixindo previamente unha garantía estatal para eses préstamos até que sexan definitivamente devoltos (25%).

A proposta de Regulamento deste Instrumento no seu artigo 3º fixa a contía máxima que pode financiar, a utilización que debe darse aos fondos cando describe os programas destinatarios do apoio, así como a natureza do apoio (subsidios directos, préstamos e garantías). Nos artigos 2º e 4º, este Regulamento tamén limita estritamente o alcance ou ámbito, así como o tempo no que poden usarse os fondos. Isto exclúe que o «Instrumento de recuperación da UE» poda utilizarse para calquera obxecto diferente ao de facer fronte ás consecuencias económicas e sociais da crise pandémica da COVID-19.

Este Instrumento, denominado como «Next Generation EU, NG-EU» porase en marcha a través dos tres piares, indicados na táboa a seguir:

 

 (Todas as cifras indicadas entre parénteses son, exclusivamente, as achegas do NG-EU).

 

1) Apoiar aos estados para que se recuperen, reparen seus danos e saian reforzados da crise.

O investimento público desempeña un papel esencial nunha recuperación equilibrada e sostíbel (mágoa non o recoñezan para sempre: para que serve pois a “iniciativa privada”?). Así a meirande parte de NG-EU (máis do 80%) se usará para apoiar o investimento público e as reformas estruturais fundamentais dos estados, concen-trándoo alí onde os efectos da crise e as necesidades de resiliencia sexan maiores.

Por isto os incrementos que supoñen o «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia» (560.000 M€), a Política de Cohesión-REACT-EU (55.000 M€) e o «Mecanismo para unha Transición Xusta» (30.000 M€), que son fundamentais no anterior se executa-rán integrados no Semestre «Europeo»

Fagamos un inciso breve para explicar o significado real disto. O chamado Semestre «Europeo» está inxerido nun marco máis amplo, creado nos anos 2010-2012, cando o euro padecía unha situación moi difícil, que levou a crear unha diversidade de instrumentos de diferente natureza mais todos eles orientados o manter e evitar contra vento e maré unha posíbel caída do euro. Este marco máis amplo, o chamado «Marco de Gobernanza Económica» cuxas funcións esenciais consisten na vixilancia, prevención e corrección, esencialmente dos estados que forman parte do euro, concrétase nos elementos seguintes:

v  O Semestre Europeo

v  O Pacto de Estabilidade e Crecemento (Tratado, nada menos), cuxo brazo correctivo consiste no chamado «Procedemento de Déficit Excesivo», que obriga aos estados nesta situación a adoptaren as respostas apropiadas (medidas estruturais, na súa xerga) para corrixir o déficit excesivo (>3% PIB).

v  Os procedementos a aplicar a respecto da existencia de desequilibrios económicos na UE nun/s estados.

v  A revisión da gobernanza económica.

v  O seguimento da evolución da gobernanza económica dentro da UE.

Así aparece o Semestre «Europeo» que o Consello Europeo acordou crear no ano 2010. A base legal consistiu no «Paquete Séxtuplo», seis actos lexislativos que reformaron o vello Pacto de Estabilidade e Crecemento. Xa que se enfoca nun período de seis meses de aí vén a súa denominación, comezando o seu ciclo no primeiro Semestre do ano 2011. Vén a ser o Marco onde se coordinan ás políticas económicas dos estados da UE, e o sintetizaremos nos seus obxectivos máis xenéricos que cobren tres bloques da coordenación da política económica (reformas estruturais, política orzamentaria que respecte o pacto de estabilidade, evitar os desequilibrios macroeconómicos):

ü  Garantir unhas finanzas públicas saneadas (evitando unha débeda pública excesiva)

ü  Evitar os desequilibrios macroeconómicos excesivos dentro da UE

ü  Apoiar as «reformas estruturais» que, segundo eles, favorecen o crecemento e o emprego, sen dicir, por suposto, a quen, que tipo de emprego e a costa de quen.

ü  Estimular o investimento.

Polo demais, coñécese ben que a Comisión analiza cada ano polo miúdo os plans de reforma orzamentaria, macroeconómica e estrutural de cada estado. Após se dirixe ao goberno de cada estado coas recomendas específicas para os seguintes 12 meses. Ademais, a Comisión supervisa os esforzos dos estados para acadar os obxectivos deseñados no Consello de Lisboa (ano 2000), agora modificados.  Na «Estratexia Europa 2020» temos os obxectivos principais:

§  O 75% da poboación entre 20 e 64 anos debería estar empregada.

§  O 3% do PIB da UE debería estar investido na I+D (investigación básica e de desenvolvemento).

§  Debería alcanzarse o obxectivo «20/20/20[5]» en materia de clima e enerxía (incluído o incremento do 30% da redución de emisións, de se dar as condicións para ilo.

§  A porcentaxe de abandono escolar debería ser inferior ao 10% e, cando menos, o 40% da xeración máis nova (30-34 anos) debería ter estudos superiores completos.

§  O risco da pobreza debería ameazar a 20 millóns de persoas menos.

Obxectivos, dos que o estado español e a Galiza están a distancias considerábeis, sendo imposíbel que estes obxectivos se podan lograr no ano 2020, inda for de maneira aproximada.

O Consello de ministros/as de Finanzas e Economía a celebrar o vindeiro día 9-6-2020, ten como orde do día esencial o Plan de Recuperación «Europeo», poñendo o foco nas necesidades de reparación, recuperación e resiliencia, mais, sobre todo sobre a estrutura básica do Plan de Recuperación. En particular, discutirán sobre:

o   As necesidades de recuperación totais dos estados membros

o   A relación do Semestre «Europeo» co Plan de Recuperación

o   A valoración polos estados das necesidades para a reforma e de investimento.

Nese Consello, a Comisión, o BCE e o BEI expresarán as súas opinións sobre a posta en práctica das medidas adoptadas até agora, así coma sobre os plans futuros estatais relacionados coas necesidades de recuperación da UE. E xa finalmente, o seu Presidente, o Sr, Mitchel, informará ás ministras/os das conclusións da aprobación polo Consello Europeo (de xefes de estado e goberno) relativas ao Semestre «Europeo» 2020, coas recomendas específicas para cada estado.

Dadas as circunstancias excepcionais ligadas á pandemia da COVID-19, e as medidas de activación e flexibilidade en marzo do ano 2020 no «Pacto de Estabilidade e Crece-mento» (seguramente a relaxación das medidas sobre o déficit e o endebedamento nos anos 2020-21), as recomendas este ano, segundo o Presidente, serán máis cualitativas ca cuantitativas.

Continuemos pois co tema anterior, obviamente ligado a isto último expresado. Coma dixemos, un «Fondo “Europeo” Agrícola de Desenvolvemento Rural» reforzado (en 15.000 M€) servirá para dar apoio as zonas rurais cara acometeren os cambios estruturais (significará isto para eles que a agricultura desapareza ou se deteriore aínda máis, para maior gloria da eucaliptación máis completa, na nosa Galiza?) en consonancia co «Pacto Verde “Europeo”».

Como vimos, a maioría das medidas de recuperación previstas estarán impulsadas por NG-EU, cunha capacidade financeira de 750.000 M€. Conferirá ao orzamento da UE a capacidade adicional necesaria para responder de maneira decisiva aos desafíos máis urxentes. O instrumento será excepcional e temporal, de maneira que cando todo estea resolto, que vai tardar, volverase á situación orzamentaria parecida á previa a esta crise. O financiamento será posíbel mediante a Decisión –do Consello—sobre o sistema de recursos propios, que permitirá, de xeito excepcional, que a Comisión, mediante a emisión de obrigacións, tome a préstamo a capacidade financeira citada en nome da UE, para a destinar a medidas a aplicar durante o período 2021-2024. A captación de fondos nos mercados financeiros permitirá repartiren os custos de financiamento ao longo do tempo, de maneira que os estados non teñan que realizar contribucións excesi-vamente importantes ao orzamento da UE no período 2021-27, cando os seus orzamen-tos están moi premidos pola situación de crise.  Após a Comisión, mediante subvencións directas, préstamos e provisión de garantías, en sintonía coas prioridades da UE, dirixirá os fondos ás novas necesidades específicas de financiación que a crise deixa ao descuberto.

Con miras a facilitar o reembolso do financiamento obtido nos mercados e contribuíren en maior medida a diminuír a presión a que estarán sometidos os orzamentos estatais, a Comisión proporá novos recursos propios adicionais, ademais dos propostos en 2018 (proposta da Comisión sobre o MFP2021-27), nunha etapa posterior do período financeiro (é dicir entre 2028 e 2058).

A posta en marcha rápida deste Instrumento será vital para reverter a situación de crise económica.

Mais a pedra angular do plan de recuperación será un «Mecanismo/Facilidade de Recuperación e Resiliencia», que terá como obxectivos:

·         Apoiar os investimentos e as reformas esenciais para unha recuperación duradeira.

·         Mellorar a resiliencia económica e social dos estados, inda que o apoio concentrarase nas partes da UE máis afectadas e onde as necesidades de resiliencia sexan maiores, para axudar a contrarrestar as diverxencias en ascenso entre os estados membros, recoñecendo a Comisión unha cuestión que non vén de agora, senón de moi atrás, entre outras por non ser o seu obxectivo ningún tipo real de cohesión económica, social e territorial e, moito menos, ter a capacidade mínima, para ser capaz de enfrontar semellante obxectivo, coma deixan en evidencia os seus propios orzamentos e a característica de artefacto institucional inter-gobernamental econo-micista, baseado nun mercado e moeda pretendida máis falsamente únicos, pois tal é o que acontece nas simples fases de sinxela integración económica parcial, tanto mais cando se deixan de lado todos os problemas económicos de punto de vista real, para se centrar no ámbito das cuestións financeiras, para beneficio das transnacionais europeas, que é cuestión central que, por outra parte, se declaran expresamente documento tras documento, mesmo nos obxectivos destes novos e vellos instrumentos, centrado no funcionamento do mercado único e no salvamento do euro, a toda custa. 

·         Apoiar as transicións ecolóxica e dixital.

A súa dotación, procedente do NG-EU, alcanzará os 560.000 M€ (310.000 subvencións, das que 61.618 M€ corresponden ao estado español segundo a Comisión, e 250.000 préstamos). A máxima cantidade en concepto de subvencións que pode recibir un estado membro se determina mediante unha clave predefinida que toma en conta as seguintes variábeis: a poboación, o PIB por habitante e o nivel de desemprego. Para levar a cabo as súas reformas e investimentos públicos os estados membros poderán solicitar préstamos por unha contía máxima que non exceda o 4,7% da súa Renda Nacional Bruta (RNB), podéndose considerar situacións excepcionais. Os estados membros elaborarán plans de recuperación e resiliencia específicos como parte dos seus programas estatais de reforma (no Plan Estatal de Reformas do ano 2021 ou quizais nunha re-actualización do correspondente ao ano 2020 xa, deberase incluíren, por exemplo o plan de recuperación español), que estabelecerá as prioridades de investimento e reformas e os correspondentes paquetes que se teñan que financiar a través deste Mecanismo, cun desembolso a prazos en función dos progresos realizados e sobre a base de criterios de referencia predefinidos, estando formalmente integrado, coma dixemos no Semestre «Europeo» coas consecuencias subseguintes a respecto do sometemento do estado á práctica anulación dunha política propia para, en troques, padecer a imposición de políticas económicas en contra dos intereses das maiorías sociais e das pequenas e medianas empresas non ligadas a transnacionais.

REACT-UE : Aumentar e adiantar o apoio á cohesión destinado aos estados

·         Trátase dunha nova iniciativa de «Asistencia de Recuperación para a cohesión e os territorios da UE», para contribuíren a ateigar a fenda entre as primeiras medidas de resposta e a recuperación a máis longo prazo, cunha dotación de financiamento adicional de 55.000 M€ con cargo á política de cohesión de aquí (2020) até o ano 2022, dos que 50.000 corresponden a NG-EU en 2021-22 e 5.000 M€ xa en 2020, previa actualización do MFP2014-2020, como vimos denantes.

·         Destinaranse aos actuais programas de cohesión e ao «Fondo de Axuda “europea” para as Persoas máis Desfavorecidas», permitindo o financiamento de medidas clave de reparación da crise e que o apoio ás persoas máis desfavorecidas continúe sen interrupcións.

·         A súa asignación se fará tendo en conta a gravidade das repercusións económicas e sociais da crise, incluído o nivel de desemprego xuvenil e a prosperidade relativa (PIBpc?) dos estados membros. Contemplará investimentos cara reparar o mercado de traballo, mediante bonificacións á contratación, réximes de redución de tempo de traballo e medidas de emprego xuvenil, ademais de dar apoio aos sistemas de asistencia sanitaria e subministro de capital de explotación ás Pemes, para mellorar a súa solvencia, para todos os sectores económicos, incluídos turismo e acuicultura, e para os investimentos esenciais nas transicións ecolóxica e dixital, aumentando os investimentos xa previstos nos futuros programas de cohesión. Unha parte destes recursos adicionais poderá utilizarse para axudaren ás persoas que sofren privacións de alimentos e materiais, en xeral.

      Unha política de cohesión ao servizo da recuperación económica de todos será crucial para unha recuperación equilibrada a longo prazo («todos mortos» como dixo o economista, entre outras cousas, Keynes), evitando asimetrías e diverxencia de crecemento entre estados e dentro deles, que non merece maior comentario, pois é o retrato vívido do acontecido ao longo da xa longa historia e experiencia do que hoxe chamamos UE, e eles propios «Europa», confundindo o inconfundíbel.  Resulta entón esencial para a Comisión a aprobación do MFP21-27, a actualización do MFP2014-20, do NG-UE, da Decisión do Consello sobre os recursos propios, dos regulamentos, etcétera, para que o 1-1-2021 estea en marcha, en paralelo, en virtude da regra N+2, da disposición de fondos adicionais até fins do ano 2022 dos programas en curso (MFP2014-2020).

Xa que é posíbel cos xoves se vexan especialmente afectados pola crise, os estados membros cun paro xuvenil por riba da media da UE (hai que dicir que niso están sobrados o estado español e Galiza) deben programar, polo menos, o 15% dos recursos que se achegue a través do FSE-Plus en réxime de xestión compartida [xestionado polo estado] para dar apoio ao emprego xuvenil.

E como, asemade, a crise cebarase nos membros máis vulnerábeis da sociedade, a Comisión propón que, cando menos, o 5% do gasto total do FSE-Plus, se utilice para erradicaren a pobreza xuvenil.

As novas propostas prevén unha maior flexibilidade para as transferencias entre fondos, introducindo a disposición de novas que deben activarse en situacións de emerxencia.

      Apoiando unha Transición Xusta

A recuperación e a prosperidade futura de «Europa» dependerá das medidas que se tomen agora para preparar unha transición a unha economía neutra en relación ao clima, eficiente no uso dos recursos e circular, o que suporá un axuste moi penoso para certos sectores e rexións (por exemplo, Galiza- As Pontes-Cerceda).

O incremento de 30.000 M€ [procedentes do NG-UE] dotando con 40.000 M€ ao «Fondo de Transición Xusta», dos que 1.806 M€ corresponderíanlle ao estado español, segundo os dados subministrados pola Comisión. Usarase para paliar os efectos socio-económicos da transición cara enerxías limpas e na economía circular.

O incremento no financiamento do Invest-UE significará co segundo piar do «Mecanismo para unha Transición Xusta» verase reforzado. A Comisión propón crear un novo instrumento de préstamo ao sector público que constitúe o terceiro piar do Mecanismo co que tratamos, dispoñendo de 1.500 M€ (250 M€ do orzamento da UE e 1.250 de refluxos de instrumentos financeiros) e de 10.000 M€ en préstamos do BEI. Agárdase que os tres piares do mecanismo mobilicen 150.000 M€ de investimento para que a transición ecolóxica «non deixe a ninguén atrás», que representa a cantilena á moda máis actual, en todas partes e discursos.

As zonas rurais desempeñan un papel vital na culminación da transición ecolóxica e a consecución dos obxectivos «europeos» en materia de clima e medio ambiente. Refórzase o orzamento do «Fondo “Europeo” Agrícola de Desenvolvemento Rural» en 15.000 M€ (procedentes de NG-UE) para axudar aos labregos-agricultores e ás zonas rurais a levar a cabo os cambios estruturais necesarios para implantar o «Pacto Verde Europeo», e, en particular, impulsar a consecución de novas estratexias de bio-diversidade e outras cuestións como a «da granxa á mesa».

2) Relanzar a economía e axudar a re-dinamizar o investimento privado

É necesario actuar con urxencia para relanzar a economía e crear as condicións para unha recuperación guiada polo investimento privado en sectores e tecnoloxías claves.

      Crear unha axuda vital que garanta a liquidez e solvencia das empresas sometidas a presión.

A capacidade das economías europeas para recuperaren o crecemento depende da resiliencia e adaptabilidade do sector privado. As estimacións da Comisión mostran, nun escenario adverso, que entre 35-50% das empresas de máis de 20 traballadores, poderían experimentar déficits de financiamento a finais deste ano. As necesidades de recursos propios só durante o ano 2020 poderían se situaren entre os 720.000 M€ e os 1,2 billóns de euros. Existe unha moi diferente capacidade por parte dos estados de dar apoio ás empresas (agora está en suspenso a cuestión das axudas de estado: só até maio deste ano do conxunto de axudas de estado concedidas o 50% foron por Alemaña, mentres que a axuda española se situou no 2% ), máis é urxente actuar para axudar a estas empresas a saíren da crise, evitando un círculo vicioso de danos económicos e crebas de empresas e achantando o camiño para unha recuperación robusta do mercado único.

Se propón no marco do «Fondo “Europeo” de Investimentos Estratéxicos», un novo «Instrumento de Apoio á Solvencia», para mobilizar recursos privados de axuda urxente ás empresas que noutras circunstancias serían viábeis, para que podan abordar os problemas de liquidez e solvencia. Será temporal e dirixido estritamente a cubriren o impacto da pandemia. O mecanismo consistirá na provisión dunha garantía do orzamento da UE ao Banco «Europeo» de Investimento (BEI). Estas medidas rápidas se complementarán con axudas a máis longo prazo no marco de programas como Invest-UE, a política de cohesión e o Programa do Mercado Único. Mobilizará investimentos en empresas en dificultades, ofrecendo garantías adicionais contra as perdas. Contará cunha dotación de 5.000 M€ do actual MFP2014-2020 (de rápida posta en marcha) e de 26.000 M€ adicionais na forma de aprovisionamento de garantías de NG-EU, en total 31.000 M€.

O orzamento da UE proporcionará unha garantía de aproximadamente 75.000 M€ ao BEI, o que asegurará unha entrega rápida sobre o terreo. O Instrumento terá como obxectivo un nivel de investimento de 300.000 M€ de axuda á solvencia.

Como medida complementaria se incrementará o capital do «Fondo “Europeo” de Investimentos estratéxicos» coa finalidade de prestar apoio a unha ampla gama de pequenas e medianas empresas (Pemes). A ampliación até 15.000 M€ se financiará a cargo tanto do MFP2014-20, vixente, como do vindeiro (MFP2021-27), na forma de aprovisionamento de garantías.

      Reforzo da Capacidade de Investimento e da Autonomía Estratéxica

O investimento privado verase duramente afectado pola crise (o público non!): segundo a Comisión podería diminuír en máis de 1 billón de euros entre os anos 2020-2021. Hai que aplicar medidas urxentes cara inverter estas tendencias e estabelecer as condicións dunha recuperación impulsada polo investimento, o que será esencial cara o éxito das transicións ecolóxica e dixital (segundo, a Comisión, precisarán de 1,2 billóns de euros no mesmo período anteriormente citado). O investimento en sectores e tecnoloxías claves, desde a 5G á intelixencia artificial e desde o hidróxeno limpo até a enerxía renovábel mariña, é fundamental para o futuro de «Europa».

As características de Invest-EU fano idóneo para mobilizar o investimento. Por iso, a Comisión propón a súa mellora engadíndolle 15.300 M€ ao seu orzamento na forma de aprovisionamento de garantías, procedente de NG-EU, o que podería impulsar investimentos por valor de máis de 240.000 M€.

Invest-UE dará apoio fundamental ás empresas en fase de recuperación e velará porque os investidores privados se centren nas prioridades políticas da UE a medio e longo prazo, en particular, o Pacto Verde «Europeo» e a dixitalización. Reforzará a capacidade de asunción de riscos do grupo BEI e dos bancos estatais de fomento (como o ICO español?) co fin de apoiar a recuperación económica. A mobilización de importantes investimentos privados, complementará a axuda inmediata proporcionada durante a fase de reparación dos efectos da crise a través do «Instrumento de Apoio á Solvencia» e de REACT-UE, así como o financiamento do futuro marco da política de cohesión e outros programas.

Investir en autonomía estratéxica: un novo «Instrumento de Investimento                                             Estratéxico»  

Este Instrumento constituirá un eixe adicional de actuación do Invest-UE, apoiando proxectos que contribúan a construíren cadeas de valor sólidas e resilientes en toda a UE e a aumentar a autonomía do mercado único da UE, ao tempo que manterá a apertura á competencia e ao comercio.

Conta cunha dotación de 15.000 M€, procedente de NG-EU, e o Instrumento propor-cionaría unha garantía ao orzamento da UE de 31.500 M€ podendo xerar un investimento de até 150.000 M€ para incentivar o liderado industrial «europeo» en sectores estratéxicos e cadeas de valor claves, incluídos os cruciais para a dupla transición ecolóxica e dixital.

3)     Aprender das leccións da crise e abordar os retos estratéxicos

Programas novos e reforzados para desenvolver a resiliencia e intensificar a cooperación.

NG-EU proporcionará un reforzo específico dos programas chave que impulsen o crecemento e reforcen a capacidade «europea» para resistiren e superar crises futuras, que se engaden ás propostas existentes no MFP2021-27.

Neste ámbito deberiamos salientar:

Un novo programa para reforzar a seguranza e a cooperación en materia de saúde.

A comisión propón un novo programa EU4Health independente, para prestar apoio específico aos retos sanitarios que se aveciñan. Dotado con 9.400 M€ (7.700 M€ procedentes de NG-EU), o que supón un reforzo en comparación coas propostas anteriores do FSE-Plus (o Fondo Social Europeo de sempre, con nome novo á moda).

Un primeiro compoñente abordará a seguranza sanitaria e a preparación fronte situacións de crise (investimentos en infraestruturas, ferramentas, estruturas, procesos e capacidades de laboratorio críticas no sector sanitario, incluídos os instrumentos de vixilancia, modelaxe, previsión, prevención e xestión de brotes).

Un segundo compoñente, apoiará a visión a longo prazo mediante sistemas sanitarios eficientes e inclusivos en todos os estados membros.  Formación do persoal sanitario, infraestruturas dixitais inter-operábeis, en particular, a investigación e o intercambio de dados.

Respectarase plenamente as competencias entre a UE e os estados membros neste ámbito. Traballará en conivencia cun RescEU reforzado.

Reforzo da capacidade de resposta do «Mecanismo de protección civil da UE» – RescEU.

Unha lección clara da pandemia e que «Europa» debe ser capaz de reaxir de xeito máis rápido e flexíbel ás crises trans-fronteirizas graves. A Comisión propón reforzar RescEU, o mecanismo de protección da UE. Trátase dun programa xestionado de maneira centralizada na UE. A dotación incrementará até os 3.100 M€ (2.000 M€ achegados por NG-EU) para financiamento de infraestruturas de resposta a emerxencias (capacidade de almacenamento, sistemas de transporte de medicinas, doutores e pacientes dentro da UE ou para fóra dela).  

 

Horizonte «Europa»: investir en innovación e preparación para o futuro

Terá unha dotación total de 94.400 M€ (13.500 M€ achegados por NG-EU) cara aumentar o apoio «europeo» ás actividades de investigación e innovación relacionadas coa saúde e o clima, traducindo os resultados a medidas de política sanitaria, e provendo unha recuperación coherente co «Pacto Verde “Europeo”».

Acompañar a nosos socios mundiais en tempos de crise

A pandemia é un reto mundial. A Comisión propón 86.000 M€ (dos que 10.500 M€ proceden de NG-EU, na forma de aprovisionamento de garantías) para o «Instrumento de Veciñanza, Desenvolvemento e Cooperación Internacional», a través dunha nova Garantía de Acción Exterior, e o «Fondo Europeo de desenvolvemento Sustentábel», cara apoiar, en particular, os Balcáns occidentais, a Veciñanza e o resto de África, nos seus esforzos para combateren a pandemia e recuperarse do seu impacto, en cooperación con socios internacionais, como as institucións financeiras interna-cionais (FMI, BM), a ONU e a OMS (Organización Mundial da Saúde). Un axuste especí-fico no MFP2014-20 vixente, permitirá dispoñer de 1.000 M€ xa en 2020.

A Comisión propón tamén dotar 5.000 M€ (de NG-EU) para reforzar o «Instrumento de Axuda Humanitaria» (14.760 M€ en total), como resposta as crecentes necesidades humanitarias nas rexións máis vulnerábeis do mundo.

Equipar outros programas para fomentar a resiliencia e cumpriren coas prioridades estratéxicas.

O MFP2021-27 proposto pola Comisión en 2018, o reforzo do «Mecanismo para unha Transición Xusta», e as mudanzas propostas hoxe, segue sendo o punto de referencia esencial para a fase final das negociacións, segundo a Comisión.

Porén, a crise ten demostrado que en ámbitos clave os niveis de apoio discutidos polos xefes de estado e goberno en febreiro de 2020, non serán suficientes. Ademais de NG-EU, é imperativo reforzar outros programas do MFP2021-27 para lograr unha UE máis resiliente e que aborde uns desafíos que medraron coa pandemia e as súas consecuen-cias.

·         Impulsar as ciberdefensas e apoiar a transición dixital dotando con 8.200 M€ o pro-grama «Europa Dixital».

·         Investir nunha infraestrutura de transporte actualizada para facilitar as conexións trans-fronteirizas, como Rail Báltica, incrementando en 1.500 M€ a dotación para o «Mecanismo “Conectar Europa”».

·         Crear as condicións para un funcionamento correcto do mercado único que impulse a recuperación, mantendo o «Programa sobre o Mercado Único» e para os programas de apoio á cooperación nos ámbitos tributario e de alfándegas, nos niveis de 3.700, 239 e 843 M€, respectivamente.

·         Investir nos xoves co Erasmus Plus, incrementado en 2.460 M€, situándoo nun total de 24.600 M€, así como nos sectores cultural e creativo mediante os 1.500 M€ de «Europa» Creativa.

·         Reforzar a resiliencia dos sectores agro-alimentario e pesqueiro proporcionando unha marxe para a xestión de crises agrícolas, cunha dotación adicional de 4.000 M€ para a «Política Agrícola Común» e de 500 M€ para o «Fondo “Europeo” Marítimo e de Pesca».

·         Intensificar a cooperación en materia de protección das fronteiras exteriores e a política de emigración e asilo, reforzando o «Fondo de Asilo e Emigración» (11.000 M€ en total) e o «Fondo de Xestión Integrada das Fronteiras» (11.000 M€), totalizando 22.000 M€.

·         Garantir un apoio á autonomía e ás seguranzas estratéxicas «europeas», aumentando o «Fondo de Seguranza Interior» até os 2.200 M€ e reforzar o «Fondo “Europeo” de Defensa» até os 8.000 M€, que experimenta un medre en termos relativos espectacular respecto da situación anterior, do que tanto presume a Comisión.

·         Apoio aos nosos socios (sic, logo do que axudaron a «montar» alí) nos Balcáns occidentais, aumentando a Axuda Pre-accesión até os 12.900 M€.

Así a Comisión pensa que se disporá dun MFP2021-27 adaptado ás prioridades e deseña-do para fomentar a resiliencia da UE e a súa autonomía estratéxica a medio e longo prazo.

Instrumentos de emerxencia máis flexíbeis

Alén dos programas individuais, a crise puxo de manifesto que a UE ten de ser capaz de reaxiren con rapidez e flexibilidade poñendo en marcha unha resposta  «europea» coor-denada. Isto require dun orzamento da UE máis flexíbel.

A Comisión propón reforzar os instrumentos de flexibilidade e de emerxencia (fóra do MFP) para que podan facer fronte a imprevistos, como o «Fondo de Solidariedade da UE» (máximo de 1.000 M€/ano) que apoia aos estados e rexións afectados por catástrofes naturais de grande magnitude, o «Fondo “Europeo” de Adaptación á Globalización» (máximo 386 M€/ano), que axuda aos traballadores que perden o seu emprego a consecuencia de grandes reestruturacións.

Unha «Reserva para Solidariedade e Axuda de Emerxencia» (máximo 3.000 M€/ano) reforzará a actuación da UE en resposta a todos os aspectos da crise sanitaria, así como a outras situacións de emerxencia.

En conxunto, estes instrumentos achegarían un financiamento adicional de até 21.000 M€ no MFP2021-27, en comparanza coas propostas da Comisión de 2 de maio de 2018.

4 Pasar das palabras á acción

Como vimos enriba, a meirande parte das medidas de recuperación estarán impulsadas polo novo instrumento «europeo» de recuperación temporal NG-EU («Vindeira Xeración UE»), cunha capacidade financeira de 750.000 M€, constituíndo un mecanismo de emerxencia, excepcional e temporal. O seu financiamento farase posíbel grazas á Decisión do Consello sobre os Recursos propios da UE (achegados polos estados) o que permitirá que a Comisión tome emprestados eses fondos en nome da UE até o importe mencionado, para os aplicar nas medidas a tomar durante o período 2021-2024.

Para dispoñer da capacidade orzamentaria cara cubriren as obrigas potenciais derivadas do financiamento de NG-EU, e conforme ao requisito de disciplina orzamentaria, a Decisión de recursos propios revisada incluirá un aumento excepcional e temporal dos límites máximos para os créditos de compromiso e de pago até o 0,6% da RNB da UE (situándose así a respecto do límite de créditos de pago, no 2% da RNB da UE, que é pouco menos do duplo do que veu acontecendo até hoxe). Esta ampliación dos límites máximos utilizarase co fin único de atender ás necesidades derivadas da crise da COVID-19 e se limitará ao tempo necesario para cubrir ditas obrigas.

As necesidades de financiamento dos investimentos urxentes derivados da crise non teñen precedentes. O carácter sen precedentes desta operación e o importe excepcional dos fondos exixen seu ancoraxe no sistema de Recursos propios, que é aprobado por todos os estados membros de conformidade cos seus requisitos constitucionais (como é tradicional e de rigor, no estado español non se levará a cabo ningunha caste de referendo ou cousa semellante, tramitándose isto, mediante o simple expediente de aprobación por vía parlamentar, pois os españois demóstrannos continuamente a súa incapacidade para decidir por eles propios as cousas de maior importancia para eles).

Unha axuda adicional financiada co aumento das contribucións estatais no período inmediatamente posterior á crise [2021-27] incrementaría inda máis á presión sobre os orzamentos estatais. Isto xustifica o uso extraordinario dun mecanismo de financiamento que non faga medrar as débedas estatais (dun golpe claro, pois medrar vaia se van medrar e axiña poderémolo comprobar!!).

O préstamo que a UE tomará, basearase no seu sólido historial (malia ser a vez primeira na existencia da UE que acomete un sistema de financiamento semellante, como ela mesma recoñece) á hora de utilizaren instrumentos de mercado, para apoiar os investimentos e as reformas nos estados membros (que cara!!).

Con este fin, a Comisión emitirá bonos con vencementos diferentes (entre tres e trinta anos) nos mercados de capitais e procurando, ao mesmo tempo, co custo medio do empréstito sexa o máis baixo posíbel (iso ao mellor sería posíbel facendo a operación co seu BCE, mais está moi ocupado en salvar o sistema financeiro «europeo», que é a súa misión principal, de facto, para a maior ventura do seu euro). 

500.000 M€ dos fondos canalizados a través de NG-EU financiarán o compoñente de subvención directa do «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia» e tamén para reforzar outros programas claves de enfrontamento á crise e á recuperación, como vimos. O resto do financiamento, 250.000 M€ porase a disposición dos estados membros na forma de préstamos (vaia! isto aumentará a débeda, non si?) no marco do Mecanismo citado.

Os fondos recadados devolveranse após do ano 2027 e a máis tardar no ano 2058, é dicir, fóra do período temporal do MFP2021-2027, nun período de 30 anos, en consonancia coa data variábel dos vencementos acordados para o seu reembolso, que como vimos ía de tres a trinta anos. Isto aliviará a presión sobre os orzamentos estatais nun intre no que as finanzas públicas están sometidas a fortes tensións, ao tempo que se garante que todas as obrigas derivadas desta emisión de débeda cumpriranse a partires de futuros orzamentos da UE (financiados polos estados) e de aí que esta «operación» se denomine «Vindeira Xeración» unha xeración en activo entre os anos 2028 e 2058 que serán os pagáns reais de todo isto, e non terán ocasión de pronunciarse sobre disto, entre outras cousas porque moitos deles nin sequera naceron aínda. Moi democrático, ao estilo UE e do estado español!!. Asemade, cara facer máis doado o reembolso do financiamento obtido nos mercados financeiros, e tamén para reduciren as presións sobre os orzamentos estatais, a Comisión proporá novos recursos propios adicionais nunha fase posterior do período financeiro [MFP2021-2027], co que vén a acreditar no que mesmo rematamos de criticar.

Haberá que recordar tamén que para garantir unha marxe fiscal suficiente en liña cos límites máximos de recursos propios, de maneira que a UE cubra súas obrigas financeiras e os pasivos continxentes (falidos por parte de algún estado) que venzan nun ano determinado, a Comisión propón elevar os límites máximos de maneira permanente a 1,40 e 1,46% da RNB para cubrir os créditos de pago e os créditos de compromiso, respectivamente. O que non significa mais cun incremento da contribución dos estados.

Pois ben, estes «novos» recursos propios adicionais para ese «período posterior», a que virá agora o falar deles se para esas datas poden non ter sentido ningún, aparte que son máis «vellos» ca denominada «reconquista» española. Cando menos algúns teñen sido propostos en diferentes ocasións mesmo no chamado Parlamento «Europeo», e nunca caso algún lles fixeron, incluso alegando que, en certos casos, eran decisións que deberían se tomar a nivel do mundo mundial, é dicir, polos organismos internacionais, xa que facelo a nivel local non tiña sentido ningún. Quen acorda da famosa «taxa Tobin» sobre as transaccións financeiras, e tantas outras propostas «universais» tras da grande crise, que enlaza precisamente coa derivada do brote da COVID-19?. Citemos pois os «impostos “europeos”» que nos anuncia a Comisión para «ese período posterior», onde por certo quizais exista xa unha «nova» Comisión:

·         Un baseado nos residuos de envases de plástico non reciclábeis, sen cuanti-ficación.

·         A ampliación do réxime dos dereitos de emisión aos sectores marítimo e da aviación (aproximadamente 10.000 M€/ano).

·         Un mecanismo de axuste en fronteira das emisións de carbono (entre 5.000 e 14.000 M€/ano, segundo o esquema que se utilice).

·         Ás empresas que obteñen uns grandes beneficios da existencia do mercado único da UE, e que sobrevivirán a crise grazas a axuda directa e indirecta dos orza-mentos da UE e estatais, como contribución á fase de recuperación (longa vai ser a tal recuperación!) poderían producir arredor de 10.000 M€/ano.

·         Un imposto dixital aplicado ás empresas cun volume de negocio superior a 750 M€/ano, podería xerar uns 1.300 M€/ano.

Estes «novos» recursos propios axudarían financiar a devolución do principal e os xuros do financiamento obtido nos mercados financeiros no marco de NG-EU. Por suposto, os fluxos de ingresos e pagos en NG-EU serán adicionais aos créditos asignados durante o proceso orzamentario anual, polo que non afectarían ao equilibrio orzamentario (os custos de empréstito do compoñente de subvención de NG-EU pagaranse con cargo ao orzamento, calculándose en 17.400 M€ no MFP2021-27).

«Naturalmente» os estados terán de os recadar para llos entregar a UE, quedándose sen eles obviamente, por moitas empresas que salvaran da crise. A estas inconsecuencias conduce unha UE que está moi lonxe de ser unha institución democrática de índole político-social, ao estilo dos EUA, pois esta non é a concepción dominante existente, senón todo o contrario, e non hai mais que ver o que pasa nela, de maneira que se Galiza aspira un día a ser un país normal con capacidade plena para auto-responsabilizarse da toma das medidas necesarias para mellorar as condicións de vida e traballo que melloren e acrecenten progresivamente o benestar social, o primeiro que debería facer, de actuaren racionalmente, sería fuxiren dela correndo e regalándolles o seu euro.

Vexamos, finalmente, como é o resultado da fusión, a un nivel mínimo de desagregación («Rúbricas» e algúns dos Programas), entre o MFP2021-27 (maio 2020) e o NG-EU.

Resultado CONSOLIDACIÓN do MFP 21-27 e o NG-EU (Miles Millóns €, prezos 2018)
RÚBRICAS DOS ORZAMENTOS DA UE (2021-27)	MFP 2021-2017  + NG-UE	NG-EU
1.        Mercado Único, Innovación e Dixitalización	210,5	69,8
Horizonte Europa	94.4	13.5
Fondo InvestEU, do que sob o Plan de Recuperación da UE	31.6	30.3
Investindo na recuperación da UE	15.3	15.3
Facilidade de Investimento estratéxico (nova fiestra)	15.0	15.0
Instrumento de Solvencia da UE son o FEIE	26.0	26.0
2.       Cohesión e Valores	984.5	610.0
Política de Cohesión	373.2	50.0
Facilidade de Recuperación e Resiliencia (inc. A.T.)	560.8	560.0
Do que PRÉSTAMOS	250.0	250.0
Do que SUBVENCIÓNS	310.0	310.0
3.      Recursos Naturais e Medio Ambiente	402.0	45.0
Política Agrícola Común	348.3	15.0
Da que o Piar II (Desenvolvemento Rural)	90.0	15.0
Fondo de Transición Xusta	40.0	30.0
4.        Migracións e Xestión de Fronteiras	31.1	0.0
5.       Resiliencia, Seguranza e Defensa	29.1	9.7
Mecanismo de Protección Civil da UE	3.1	2.0
Programa Saúde	9.4	7.7
6.     Veciñanza e o Mundo	118.2	15.5
Cooperación Internacional, Desenvolvemento e Veciñanza	86.0	10.5
Axuda Humanitaria	14.8	5.0
7.      Administración Pública «Europea»	74.6	0.0
TOTAL ORZAMENTO	1.850.0	750.0

 

Resultará obvio que o feito de introducir o elemento básico de NG-EU, a «Facilidade de Recuperación e Resiliencia», logo do que vimos eran as súas finalidades esenciais, no encabezado orzamentario de «Cohesión e Valores» non é que non sexa unha actuación neutral ideoloxicamente, senón que pode ser discutida por motivos máis ca suficientes, por moito que exista unha sub-rúbrica «Política de Cohesión», que realmente reflicte os recursos realmente destinados para ilo nos sete anos que van de 2021 a 2027.

      5 NG-EU (o Plan de recuperación da UE) e o estado español.

No documento da Comisión «Identificando as necesidades de recuperación de “Europa”» de 27.5.2020 [SWD(2020) 98 final] lévase a cabo un profundo estudo a respecto destas necesidades, mais nós centrarémonos unicamente no seu ANEXO III que leva a cabo unha simulación sobre os efectos macroeconómicos do Instrumento de Recuperación (NG-EU) -750.000M€-, incluído, como vimos no MFP2021-27. Tal estudo considera inicialmente tres bloques para os 27 estados membros, situándoos entre os que teñen un PIBpc (PIB por habitante) superior á media, e os outros dous, que teñen un PIBpc por embaixo da media, distinguíndoos segundo teñan un baixo ou un elevado nivel de endebedamento. O estado español forma parte do bloque cun PIBpc por embaixo da media da UE e un alto endebedamento, acompañado por Chipre, Grecia, Italia e Portugal. De todas as maneiras ao final se achega un cadro que considera os 27 estados membros individualizados.

Por suposto, fanse diversas hipóteses, entre elas que o paquete total de 750.000 M€ se distribúa de maneira uniforme no período 2021-2024 (o 25% en cada un destes catro anos). Neste sentido a rixidez e conformación dalgunha das hipóteses, deben alertár-monos sobre o que os resultados alcanzados así, teñan a ver coa realidade, polo que hai que tomalos como unha aproximación e nada máis.

Esta simulación presenta un resultado para o estado español, cuxo PIB representa o 8,9% do da UE a 27, e cun PIBpc de 25.170 euros, inferior á media UE-27, de lle asignar do NG-EU, unha contía total de 149.300 M€, o que representaría case o 19.9% do seu total (750.000 M€). Porén, o estado español contribuiría con 67.100 M€, resultándolle un saldo neto positivo de 82.200 M€, como consecuencia desa súa situación: PIBpc por embaixo da media da UE, e elevado endebedamento público.

No documento da Comisión sobre «Preguntas e respostas sobre a “Facilidade de Recuperación e Resiliencia”», que absorbe os 250.000 M€ en forma de préstamos que son a totalidade dos de NG-EU, infórmase de que ningún estado membro pode solicitar un valor de préstamos superior ao 4,7% de súa RNB. Para o caso español, o valor máximo dos préstamos que podería solicitar se situaría (usando a cifra da RNB do ano 2019 que figura nas estatísticas do Banco de España) nos 58.650 M€, polo que o compoñente das subvencións poderían lle achegar en total 90.650 M€. Por non mencionar a garantía exixida pola UE aos estados polo 25% dos préstamos, por se acontecen falidos inesperados, que está máis ca dentro do posíbel. [Como un exemplo algo diferente, o xornal económico «5 Días» informaba o 27 de maio de 2020, data de presentación da nova proposta pola Comisión, duns recursos totais de 140.000 M€, que dividía en 77.000 M€ como subvencións directas e 63.000 M€ como préstamos].

Obviamente a contribución española que referimos anteriormente se circunscribe unicamente a NG-EU, pois non inclúe as achegas aos recursos propios da UE correspon-dentes ao MFP2021-27 ordinario (recursos tradicionais, recurso IVA e recurso RNB, o máis importante con moita diferenza). O MFP2021-27 totaliza, sen NG-EU, 1,1 billóns de euros, en créditos de pagos, polo que a contribución española ao mesmo reducirán moi sensibelmente o saldo positivo anterior, se non o converten en negativo, como parece máis ca previsíbel.

Finalmente hai que ter en conta que a isto que describimos sobre esta proposta da Comisión de maio de 2020 neste documento, fáltalle quizais moito para rematar. O MFP2021-2027 lévase negociando desde 2018 e aínda está sen aprobar. Como non o están a Decisión de recursos propios, os diferentes e variados regulamentos, por non falar de NG-EU, do SURE, da «Salvagarda diante da crise pandémica» do perigosísimo MEDE, o chamado fondo de rescate «europeo», ou do «Fondo de Garantía» do BEI, todos eles préstamos por valor de 0,54 Billóns de euros, o que esixe unanimidade no Consello «Europeo» de xefes de estado e goberno, que até agora foi imposíbel acadar e non parece que os ánimos estean moi calmados entre os estados do norte e do sur,  e ademais, deben ser aprobados en consonancia coas exixencias constitucionais de cada estado. En todo caso calquera acordo que se dea vai significar unha mudanza de maior ou menor profundidade sobre o que aquí escrebemos, quer cuantitativa, quer cualita-tiva, a prol de tal ou cal, de xeito  que debemos tomalo coa debida precaución tamén: este documento non é mais cunha recensión de diferentes documentos que compoñen a vixente proposta da Comisión, que repetiremos propón máis non dispón, malia pasar por ser «o executivo da UE». No estado español, xa sabemos como se resolve isto, a través dun simples trámite parlamentario nos que haberá unha maioría absoluta demoledora, como máis seguro, coas clásicas coincidencias entre a «esquerda» e a dereita, dado o xeneralizado «europeísmo banal» que é norma. Mais que acontece se a algún estado europeo que forma parte da UE se lle dá por someter todo iso a referendo, como ten acontecido en diversas ocasións?. Non hai que dicir que todo isto pode alongar o proceso, xa de por si longo, moito máis alá do desexábel, pois os programas non se poñen en marcha dun día para outro, como se nada. E que pasaría se nun referendo saíra que non?. Seguramente é preferíbel non pensar en que situación se vería atrapada esta UE antidemocrática, antisocial que só serve para alimentar un montón de burócratas ao servicio das grandes transnacionais «europeas», aínda que, seguro, podemos afirmar que a Terra seguiría dando voltas con normalidade polo que sabemos, xa que noutro caso, as consecuencias da crise derivada do brote da COVID-19 xa non ían ser o foco principal das nosas preocupacións.  

 

 

 

PARTE II: O camiño cara a aprobación polo Consello

 

Unha das preocupacións nas que a Comisión fixo máis fincapé era na necesidade peren-toria, fronte ás consecuencias económicas e sociais provocadas pola pandemia da COVID, que continuaba a facer estragos sobre as vidas humanas, de aprobaren canto antes toda a panoplia de medidas: MFP21-27 e a preceptiva aprobación polo (seudo) parlamento da UE, NX-UE e demais, regulamentos, Decisión do Consello sobre os Recursos Propios, etc., con tempo suficiente para que todas as medidas puideran poñerse en execución a comezos do ano vindeiro, única maneira de que os estados e a UE, puideran superar a difícil situación presente.  Consideraban isto, acertadamente, coma unha cuestión basilar, para forzar en primeiro termo o necesidade de aprobación das medidas adoptadas.  

Unha frase tan dramática como a pronunciada pola presidenta da Comisión, Ursula von der Leyen resume moi ben todo o anterior: «O que comezou como un virus tan cativo que nin se ve, converteuse nunha crise tan grande que non se pode ignorar. O noso modelo sen parangón, construído ao longo de 70 anos, enfróntase a un desafío coma nunca denantes na historia da nosa Unión».

Porén, a videoconferencia do Consello de UE celebrada o 19 de xuño de 2020, coma un primeiro debate sobre a proposta da Comisión, puxo de manifesto a disparidade de opinións a respecto do mesmo, resultando tal xuntanza nun completo fracaso, quedando todo pendente para a celebración dun novo Consello, este xa de carácter presencial, nos días 17-18 de mes de xullo. O que representa unha mostra máis da división profunda («estados do Norte» vs. «estados do Sur») como resultado inevitábel dunha forma ou proceso de integración de carácter económico limitado e imperfecto, xerador, por tanto, de desigualdades, diverxencias e asimetrías dentro do conxunto do espazo xeográfico da UE, dun desenvolvemento desigual, no que o que realmente interesa e constitúe o seu obxectivo central, basilar, é o mercado único e o euro, para maior gloria das transna-cionais «europeas» que campan ás súas anchas. Aínda que debe mencionarse, por notoria, que a «posición española», e os seus pronunciamentos logo da proposta presentada pola Comisión foron sempre de aceptación sen máis, malia que políticas como as de cohesión ou da PAC saíran mancadas mesmo en relación co período vixente de programación, o MFP2014-2020, en termos homoxéneos (é dicir, contemplando este marco a prezos de 2018 e contemplando os recursos unicamente para unha UE a 27. Isto é esquecéndose do Reino Unido que, a partires do 1 de xaneiro de ano vindeiro, deixará de pertencer a este club, como é sabido, e afortunadamente para el).

Sorprendentemente, por vez primeira moitos xornais informaban da situación en termos de carácter marxista, distinguindo o enfrontamento entre «estados do norte» e «estados do Sur», en sentido político, isto é, diferenciando os estados dominantes dos estados subordinados, co mesmo valería coa distinción de «estados centrais» e «estados perifé-ricos», sen se decatar de estaren a definir unha relación de dominación por parte dos «estados do Norte» sobre os «estados do Sur», estes en situación de subordinación e dependencia, até de coloniais houbo quen se atreveu aos cualificar, o que nos fai presente que falaren de cohesión, de igualdade e demais retórica no ámbito desta integración económica limitada inter-estatal, constitúe na realidade un imposíbel. Outros, ben máis despexados alcumáranos simplesmente como «falcóns», por lles parecer a designación máis acaída e consecuente.

Os máis conscientes do anterior e do sentido que implicaban os conceptos que se utilizaban, levaron a cuestión aos termos adecuados para a defensa da UE, e en xeral do sistema dominante. Así os «estados centrais» (e incluímos neles, obviamente, Alemaña e Francia) foron cualificados como «frugais», da mesma maneira que certos vellos economistas clásicos, dos que Marx deu boa conta coas súas críticas lacerantes no seu momento, xustificaban a existencia do beneficio precisamente pola «frugalidade» dos empresarios, e que a súa teoría da explotación laminou por completo.

O silencio de Alemaña era obvio, tendo en conta que estaba pronta a acoller a Presi-dencia rotativa do UE no segundo semestre do año en curso, e debía mostrar unha certa «neutralidade». Mais iso si, a propia Merkel, facía unha chamada a todos á necesidade de acadar un acordo canto antes. Abondaba cos berros, ás veces, auténticas burradas sobre os «estados do Sur», abondaba coas propostas que facían, abondaba cos anuncios dun veto permanente á proposta a Comisión polos do «norte», ou que os do «sur» só teñen a súa razón de existiren en lles servir para o seu gozo nas vacacións. Non é casualidade que os non ocultados desexos de alcanzar a presidencia do euro-grupo por parte da ex-burócrata da UE, agora Ministra de Economía española, a típica persona-lidade que devece por formar parte das clases dominantes do sistema, se quedara sen tal cargo, malia as boas palabras por parte da Merkel, o que situaba a española nunha posición privilexiada para alcanzar a maioría dos 19 estados que forman parte do euro-grupo. O típico fallo dos españois, non saber distinguir entre o que se di e o que se fai, o que vén de ben de moi atrás, e que a vixente, sagrada e eterna Constitución que adoran, non é mais ca un caso notorio disto.  

Naturalmente, o Presidente do  Consello, Sr. Mitchel, non perdía o tempo, e cumpría coas obrigas do seu cargo de busca dunha solución, entrevistándose á calada con cada un dos 27 xefes de estado ou goberno dos estados que forman parte da UE. Froito delas vai formular, o de 10 de xullo, a unha semana de celebración do Consello, unha nova proposta centrada nos seis bloques seguintes, nos que considerou se situaban os problemas principais, e coidamos que até el mesmo entendía moi ben que estaba marcadamente nesgada cara os intereses dos «estados do Norte», por moito que, diplomaticamente, a formulaba convencido de que «achara o equilibrio axeitado cara alcanzar un acordo definitivo». Ademais de que «somos conscientes de que é fundamental adoptar unha decisión o antes posíbel». Á vez que anunciaba que «proporía cesións ao norte (sic) en troco da súa mudanza de posición a respecto da aceptación dun ambicioso fondo contra da crise». Vexamos, xa que logo, en que se resumen os tais bloques:

Ø  Contía do MFP21-27. A proposta a cuantifica en 1,074 billóns de euros, segundo el, co obxecto de cumprir o obxectivos a longo prazo da UE. O que significa unha redución sobre os 1,1 billóns da proposta da Comisión en maio 2020, os 1,135 billóns de euros propostos pola Comisión en maio de 2018, e xa non falemos da proposta formulada polo (seudo) parlamento da UE, situada en 1,324 billóns (e 2 billóns de euros de fondo de reconstrución). Mais ben a proposta vai dificultar tais obxectivos de longo prazo.

Ø  Mecanismos de corrección. Manteranse os mecanismos «de corrección» a prol de Dinamarca, Alemaña, os Países Baixos, Austria e Suecia, en termos reais, sobre a base do ano 2020 a tanto alzado. Este era a cuestión fundamental para estes «ricos listos», que lles trasladan aos «tontos pobres» parte da participación que sobre a RNB (renda «nacional» bruta) lles corresponde facer, e sobre a que se lles fai unha rebaixa ben proveitosa, que terá de ser pagada por todos os estados da UE-27, para que non haxa redución de ingresos a disposición desta. Esas rebaixas («correccións») estaba acordada a súa eliminación total por retrógradas, nunha etapa previa á chegada da pandemia da COVID-19, para este período de programación 2021-2027, así que a proposta lles supón un aforro da contribución que debían facer duns 50.000 M€ a estes «ricos listos», que teñen ben merecido, coidamos, o cualificativo co que aquí os tratamos. Máis adiante deterémonos nisto. Con que pracer o Sr. Mitchel parece facer esta proposta, malia como ex-Primeiro Ministro belga non estaren afectada por ela, mais a neutralidade como Presidente do Consello é mais ben discutíbel.

Ø  Contía do Fondo de Recuperación. Mantén a contía da Comisión, é dicir, un máximo de 750.000 M€ mediante unha Decisión sobre os Recursos Propios e preci-sando que tais fondos poden se utilizar para préstamos cruzados e para gastos canalizados a través dos programas do MFP21-27. Trátase dunha ferramenta excepcional e puntual para unha situación excepcional. Que, estritamente,  contravén os Tratados posto que a, por definición, permanente situación orzamen-taria de equilibrio da UE tiña como obxectivo precisamente o non recorrer a empréstitos para se financiar a si propia.

Ø  Préstamos e Subvencións. Propón manter o equilibrio entre préstamos, garantías e subvencións, para non sobre-cargar aos estados con niveis elevados de débeda, xa que o considera fundamental para o futuro do mercado único e para evitaren unha maior fragmentación e maiores disparidades. Nós entendemos que está propondo unha modificación sobre a proposta da comisión 250.000/66.800/433.200, que non cuantifica prudentemente, mais, en contra do que argumenta, o equilibrio fai referencia a unha maior igualdade entre préstamos e subvencións, quizais para lles dar corda as ladaíñas dos «ricos listos» cos que parece manter perfecta sintonía.

Ø  Asignación do «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia». Como sabemos este é o principal e máis voluminoso mecanismo na proposta da Comisión e o que absorbe a contía total de préstamos, entre outras cuestións, para o aplicar en medidas ao longo do período 2021-2024. Mitchel propón que o 70% deste mecanismo se compro-meta nos anos 2021 e 2022 segundo os criterios de asignación da Comisión (é dicir, a poboación, o PIB por habitante e a taxa de desemprego, se ben a cuestión crucial de como se pondera cada unha destas variábeis, esencial para determinar a asignación que corresponde a cada estado é un misterio que nin sequera desvelan as conclusións do Consello, que logo veremos, en que finalmente se aproba por este, tanto o MFP21-27 como o NX-UE, se ben ambos os dous modificados, mais en liña, no conxunto, coas propostas de Mitchel. O 30% restante comprometerase no ano 2023, mais aquí, das tres variábeis anteriores, a taxa de desemprego é substituída pola caída do PIB en 2020 e 2021. E tamén, no ano 2026 debe estar desembolsada a totalidade da dotación.

Ø  Gobernanza e condicionalidade. A proposta é que os estados preparen uns Plans Estatais de Recuperación e Resiliencia para o período 2021-2023, consoantes co Semestre «Europeo» e coas recomendas específicas por estado. Plans que serán revisados en 2022 e o Consello aprobará, por maioría cualificada, e a proposta da Comisión, esta avaliación. Aquí remata a unanimidade para lles pór presión aos estados, obviamente, nas obrigas que se lles impoñan, como consecuencia do anteriormente dito, e das limitacións que se lles impón aos estados que perden toda caste de autonomía para realizar as políticas económicas que entendan máis axeitadas para resolveren os problemas aos que se enfrontan por mor da crise sanitaria e económico-social.

En segundo lugar, propón co 30% do financiamento se oriente cara proxectos rela-cionados co clima, como tamén se proclamou no MFP2014-20. Os gastos contraídos polo MFP21-27 e NX-UE centraranse, xa que logo, no obxectivo da neutralidade climática de aquí a 2050, nos obxectivos climáticos  da UE para 2030, e no Acordo de París.  

O terceiro elemento condicional que propón e a cuestión do estado de dereito e os valores europeos, dirixido particularmente contra os países do leste como Hungría, Polonia e Chequia.

Ø  Reembolsos e Recursos Propios. Atendendo, segundo el, á preocupación de que os reembolsos comecen no vindeiro período de programación, após 2027, e da valo-ración negativa da falla de recursos propios para os financiar, propón cos reembol-sos se inicien en 2026, e este compromiso, pensa, agudizará a presión cara introdu-cir novos recursos propios, como se existira algún deste tipo desde que se fundou este artefacto economicista. Así a partires de 2021 existiría un novo recurso propio relacionado coa utilización de residuos plásticos. A Comisión presentaría durante o primeiro semestre de 2021 unha proposta referida a certas medidas de axuste das emisións de carbono, y a fins de 2021 introduciríase unha taxa dixital. A seguir a Comisión presentaría una proposta revisada relativa ao réxime de comercio de dereitos de emisión e, por último, seguiríase traballando no proxecto dun mecanismo de tributación das transaccións financeiras, que vén sendo a ladaíña tradicional da UE, e do seu (seudo)parlamento, xa non se sabe cantos anos fai. En fin, toda unha retórica que se vén utilizando período de programación tras período de programa-ción e que até agora quedaron en nada. Na vixente 2014-2020, ademais destas, mesmo se mencionaba a proposta dunha taxa sobre unha base consolidada común dun imposto sobre as corporacións, d0 que agora se esquece, demostrándose a eficacia dos milleiros de lobbys empresariais que parasitan por Bruxelas e Estrasburgo.

Propón a maiores unha reserva polo Brexit de 5.000 millóns de euros cara contra-                                                   rrestar as consecuencias imprevistas da saída do Reino Unido, nos estados membros e nos sectores máis afectados.

Aumentarase ademais o financiamento para o sector sanitario consoante coa propos-ta da Comisión a fin de daren resposta á COVID-19 e súas consecuencias.

 

Toda esta novela de intriga, logo dos reiterados chamados á necesidade dun acordo inmediato para ben de «Europa» (nunca da UE, xa que a identifican con Europa e quedan tan tranquilos), van ver a súa solución no Consello de xefes de estado e gober-no presencial a celebrar os días 17-18 de xullo, máis os intereses propios das partes, entre «falcóns» e «pombas», fixo que se estendera até o día 21, un sinal inequívoco da comprensión por todos de non poderen saír de alí sen un acordo, polo que a «flexibilidade» necesaria que houbo que practicar para contente de todos, vese ben expresa no contido das Conclusións deste Consello que, polo momento, pasará a historia, como o segundo máis longo padecido. «Temos feito historia. Temos anovado os nosos votos matrimoniais por trinta anos. Aquí esta “Europa” forte e con motivos para estar orgullosa», bramou son control sobre si mesmo o Mitchel. Mais non foi o único. Non había máis que escoitaren a Sánchez ao comparecer no Congreso para explicar pouco e mal o contido do Consello, e iso si, citar centos de veces a verba máxica de «Europa» ou «europeísmo», cun triunfalismo fóra de toda racionalidade, ao xeito dun esconxuro. Por certo, os 30 anos de matrimonio, claro é, fai referencia ao tempo en que está previsto se faga a liberación pola amortización definitiva de NX-UE, que, certamente pagaran as vindeiras xeracións na maior parte.  Na Táboa 1 do cadro da páxina seguinte presentamos os resultados do aprobado ademais de dúas propostas formuladas pola Comisión así como, nalgúns elementos, os dados do MFP2014-2020, vixente, en termos homoxéneos.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TÁBOA 1

 

 

RESUME DAS CONCLUSIÓNS DO CONSELLO

As Conclusións deste Consello constan dunha breve exposición de motivos coa inevitábel referencia á crise da COVID-19 «que supón un desafío de proporcións históricas para “Europa”» que require dun esforzo sen precedentes e, de aí, que o MFP21-27 e NX-UE vaian xunguidos, xa que son necesarias unhas «medidas de recuperación que propor-cionen unha resposta rápida e eficaz...». Mais respecta a súa propia legalidade?.

A primeira parte da Conclusións trata das medidas de recuperación «que son significativas, focalizadas e de duración limitada ... . Son de duración limitada pois o MFP e as normas co rexen continúan a ser o marco fundamental para a planificación e execución orzamentaria. Os fondos adicionais xerados polo empréstito da UE se desembolsarán na forma de subvencións e préstamos a través de instrumentos e programas do MFP, garantindo así a homoxeneidade e coherencia. “Nova Xeración UE” e o MFP contribuirán a transformaren á UE a través das súas principais políticas, en particular o Pacto Verde “Europeo”, a revolución dixital e a resiliencia».

A parte segunda  céntrase no MFP para o período 2021-2027 que, baseado na proposta feita en febreiro de 2020 polo Consello «europeo», adaptouse agora para dar resposta á crise da COVID-19. Curiosa maneira de adaptar por canto significa pasar de 1,095 billóns de euros a 1,074 aprobado en xullo do ano en curso, e xa non falemos de o comparar coas propostas da Comisión de maio de 2018 (1,135 billóns de euros), de maio de 2020 (1,10 billóns de euros), ou a proposta realizada polo (seudo)parlamento da UE (1,324 billóns de euros). Mesmo resulta inferior ao MFP2014-2020, vixente, (1,082 billóns de euros), sobre todo nas políticas máis relevantes, a chamada Cohesión (-10,3%) ou a Política Agraria Común (PAC, -13,0%). Na Táboa 1 temos un resumo respecto disto dito.

A)    As Conclusións e «Nova Xeración-UE» (NX-UE).

§  Para dotar á UE dos medios precisos para afrontar os retos da COVID-19, autorizarase á Comisión, como xa vimos reiteradamente, a contraeren empréstitos nos mercados de capitais en nome da UE. Así, o MFP, reforzado por NX-UE, será o principal instrumento «europeo». Hai quen pon en cuestión isto de acordo cos Tratados.

§  Posto que NX-UE é unha «resposta excepcional», a facultade concedida a Comisión «está claramente limitada en canto a súa magnitude, duración e alcance». A reiteración continua de que quede claro que cando se supere a crise actual, o orzamento da UE, xa sen ningún mecanismo extraordinario e específico como NX-UE, retornará a significar arredor do 1% da RNB da UE-27, como nos indica a experiencia:

                           FONTE: Comisión «Europea»

§  No que respecta a NX-UE, a Decisión sobre Recursos Propios, onde se concretan e regulan os recursos que achegarán os estados membros «facultará a Comisión para contraeren empréstitos nos mercados de capitais en nome da UE por un valor máximo de 750.000 M€ a prezos de 2018, mentres non se indique outra cousa. O endebedamento neto novo cesará, a máis tardar, a fins do ano 2026. A UE usará os empréstitos contraídos nos mercados de capital coa única finalidade de lle facer fronte ás consecuencias da crise da COVID-19.

§  Os empréstitos contraídos poderán utilizarse xa para conceder préstamos por un máximo de 360.000 M€, xa para sufragar gastos por un importe máximo de 390.000 M€. Aquí temos a concreción do «equilibrio» que tanto preocupaba a Mitchel, polo que debe estar ben satisfeito. Se a proposta da Comisión (de maio 2020), homoxénea en termos de comparanza coa proposta do Consello, tiña unha composición 433.200/66.800/250.000 (subvencións, aprovisionamento de garantías e préstamos, respectivamente), nas reiteradas Conclusións do Consello «europeo» vaise traducir en 384.400/5.600/360.000. É dicir, increméntase a forma préstamos en 110.000 M€ (un 44% superior ao que contemplaba a proposta da Comisión), e, como compen-sación, redúcese en 11o.000 M€ a suma dos conceptos subvencións e garantías, para financiar gastos. Así co «equilibrio Mitcheliano» ten unha formulación contraria ao obxectivo que predicaba, que mesmo podería convencer a alguén: aquilo de que non conviña «sobre-cargar aos estados con niveis elevados de débeda, xa que o consideraba fundamental para o futuro do mercado único e para evitaren unha maior fragmentación e maiores disparidades». A realidade e a teoría postas de costas para o logro das finalidades políticas que se traizoan dunha maneira silandeira.

Mais alén de todo isto, logo veremos as múltiplas consecuencias negativas que cara o enfrontamento da crise sanitaria e económica que implica a COVID-19, ten a utilización dos fondos do NX-UE nuns programas concretos e determinados.

§  O reembolso programarase de maneira se garanta unha «redución constante e previsíbel dos pasivos até o 31 de decembro de 2058», data que xa debe resultármonos ben coñecida. Ademais os importes que se teñan empregado para o pago de xuros segundo o previsto (véxase na Táboa 1 inicial que reflicte o aprobado polo Consello, así como os fondos do MFP21-27, na Rúbrica 2 «Cohesión, Resiliencia e Valores», que prevén para o pago dos xuros 12.900 M€, inferior aos 17.400 estimados na proposta da Comisión, bastante máis careira segundo isto, demostrando que é moito peor como financeira), empregaranse, no caso non ser en parte necesarios «para o reembolso anticipado denantes do termo do MFP21-27, cun importe mínimo, e poderán incrementarse por riba do dito nivel sempre que se instauren novos recursos propios». Unha declaración expresa da aceptación de que é máis ca posíbel que o que se fala sobre os tais novos recursos propios se quede en nada, coma vén sendo habitual.

§  Por outra parte, «os importes debidos pola UE nun ano determinado para o reembolso do principal non excederán do 7,5% do importe máximo de 390.000 M€ para gastos». Que como vimos máis arriba ao tratar do equilibrio entre subvencións e préstamos en NX-UE, consisten nos 384.400 M€ de subvencións e dos 5.600 M€ como garantías. Por tanto o importe máximo anual de amortización do principal non superará os 29.250 M€.

§  Se nos recorda que «os importes dos límites máximos de recursos propios [1,40% da RNB UE-27 en créditos de pago, e 1,46% no caso dos créditos de compromiso] se incrementarán, temporalmente, en 0,6 puntos porcentuais coa única finalidade de cubriren todos os pasivos derivados dos empréstitos, até que estes pasivos se extingan, e a máis tardar até o 31 de decembro de 2058». Obviamente aquí non se está a con-templar recurso propio novo ningún. A Decisión do Consello correspondente deixará todo isto claro, aínda que o máis importante é entender que estes teitos de recursos propios, incrementados ou sen incrementar, son pagos dos estados a UE para que poda dispor de orzamentos con NX-UE ou sen el. Así que todas as lerias que escoi-tamos a respecto da «inundación» en axudas por parte da UE son propias de colonizados alienados até límites máximos, como os teitos dos recursos propios deixan claro (lémbrese o que nas propias Conclusións do Consello que comentamos ao inicio da páxina anterior se indica. Que é precisamente esta Decisión, que se terá de aprobar no seu momento, a que faculta á Comisión a contraeren os empréstitos).

§  Precisamente a continuación, no parágrafo A10 desta primeira parte, ilústrasenos co feito de que «a Decisión do Consello sobre o sistema de recursos propios da UE dilucidará, no que respecta ao financiamento de NX-UE, os casos nos que a Comisión poderá, de xeito provisional, solicitar aos estados membros máis recursos cos das súas contribucións relativas, sen aumentar os pasivos finais dos estados, estabelecendo condicións ao respecto disto. Disporá que calquera contribución deste tipo se compense sen demora, ... e por tanto, sobre a base das respectivas claves baseadas nas RNB aplicábeis, sen prexuízo doutros recursos propios e outros ingre-sos. [...]. O importe dos recursos adicionais que poden solicitarse anualmente aos estados membros en tais circunstancias estabelecerase a pro rata e, en calquera caso, estará limitado a súa parte do límite máximo dos recursos propios incrementado provisionalmente, é dicir, o 0,6% da RNB dos estados membros».   

§  Asemade, «os importes de NX-UE canalizados a través do orzamento para gastos (nas formas subvencións e garantías), constituirán ingresos afectados externos. A Auto-ridade Orzamentaria exercerá o control político, que se definirá de común acordo entre o Parlamento “europeo”, o Consello e a Comisión».

§  Xa que é preciso mobilizar rapidamente a axuda para a recuperación (necesidade de execución rápida dos proxectos, particularmente en infraestruturas), invítase a Comisión a presentar, denantes do Consello de outono, propostas sobre o xeito de acelerar e facilitar os procedementos nos estados membros.

§  Os compromisos xurídicos dun programa completado por NX-UE contraeranse, a máis tardar o 31 de decembro de 2023. Os pagos correspondentes faranse o máis tardar o 31 de decembro de 2026.

§  NX-UE asignarase aos programas que se indican nas propostas de Consello e da Comisión na páxina seguinte. Asignación que é moi diferente en cada unha das propostas e que, obviamente, ten as consecuencias correspondentes. Así observamos que a proposta da Consello se concentra unicamente en sete programas e que agás no caso do «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia», a asignación aos outros programas é inferior en relación coa feita no caso da Comisión, e mesmo desaparece a asignación a determinados programas, o que ten consecuencias evidentes, para a eficacia global de NX-UE cara se enfrontar á crise derivada da pandemia da COVID-19.

 

                      (G = aprovisionamento garantías)

Vexamos uns exemplos, tomando a totalidade da dotación dos diferentes programas. É dicir, tomando en consideración tanto NX-UE como o MFP21-27. Tratamos pois coa dotación total de cada programa.

a)     «Invest-EU» experimenta diminución de 6.900 M€ (sempre na proposta do Consello en relación coa da Comisión) tratándose de aprovisionamento de garantías. Segundo a Comisión, coa súa dotación de 15.300 M€ (garantías achegadas por NX-UE) podería impulsar investimentos por máis de 240.000 M€. Que acontecerá agora?.

b)     Mais é que ademais desaparecen os 26.000 M€ de garantías que achegaba NX-UE ao «Instrumento de Apoio á Solvencia» que tiña como obxectivo (canda o BEI) un nivel de investimento de 300.000 M€ de axuda á solvencia das empresas.

c)      E tamén desaparecen os 15.000 M€ cos que NX-UE dotaba ao novo «Instrumento de Investimento Estratéxico», co obxectivo de xeraren un investimento até de 150.000 M€, para incentivar o liderado industrial «europeo» en sectores estratéxicos e cadeas de valor claves.

d)     Este conxunto de medidas, dentro da política de relanzaren a economía e axudaren a re-dinamizar o investimento privado, creando unha axuda vital para garantir a liquidez e solvencia das empresas sometidas a presión, non parecen iren na dirección correcta desde ningún punto de vista coa que se mire.

e)      O chamado «Fondo de Transición “Xusta”» dotado con 40.000 M€ (deles 30.000 achegados por NX-UE), cara preparar o avance a unha economía neutra en relación co clima, que suporá un axuste moi duro en certos sectores e rexións (Meirama-Cerdeda e Endesa-carbón-As Pontes, no caso galego, como máis relevantes, malia que se autorice a Alemaña e Polonia a continuar co carbón até o ano 2038, coma si alí nada acontecer coa súa utilización, por non mencionar que estamos perante un problema global, e que outros grandes estados están a adoptaren políticas aínda peores sobre esta seria cuestión, polo que ao final o sacrificio dos de sempre, dos febles, dos indefensos politicamente, non vai servir ren, e o Sr. Sánchez, submiso, lacaio sempre coa súa amadísima UE (para el, «Europa», dentro do europeísmo banal dominante), mirando cara outro lado coma se non for con el, acompañado pola Ministra do ramo, na súa profesión de esmoleiro, esquecendo que Spain é contribuínte neto dese artefacto economicista de UE, e así continuará nos séculos vindeiros, até que esperten os que realmente o teñen que facer. Trátase pois, polo menos no caso galego, dun «Fondo de morte súbita, nin “xusta” nin “inxusta”» tal como ten acontecido con outros sectores que non serviu absolutamente para nada mais que para danar creación de riqueza e emprego galego. Pois ben, o tal fondo «xusto» reduce a súa dotación a 17.500 M€ (10.000 M€ procedentes de NX-UE e 7.500 M€ do MFP2021-27) na proposta do Consello, incrementando o sacrificio dos afectados desnecesariamente e complicando a situación para os moitos empregos e riqueza producida ao longo de tantos anos, que pouco beneficiou ao noso país galego. É así máis «xusto» o tal fondo de transición?. Se a proposta da Comisión achegaba 1.806 M€ ao estado español (a aplicar nunha vintena de zonas afectadas espalladas ao longo dese estado, as que nesta UE dos estados, por si propias, a nivel «rexional», non están capacitadas pola UE para ser os axentes activos de recepción dos recursos deste Fondo, malia ser aí onde se vai producir o sacrificio correspondente e non a nivel estatal), o «novo», de non mudar os criterios, non chegaría nin aos 800 M€. Porén, nas Conclusións do Consello, no seu parágrafo 100, indícase taxativamente que «a clave de reparto axustarase á proposta da Comisión, incluído un importe máximo e unha redución proporcional da intensidade mínima da axuda. O acceso ao Fondo estará limitado ao 50% da asignación estatal para o caso dos estados que non se comprometeran aínda a acadaren o obxectivo de neutralidade climática da UE de hoxe a 2050, de acordo cos obxectivos do Acordo de París, e o 50% restante facilitarase previa aceptación de tal compromiso».  

f)       Algo semellante pódese dicir da redución á metade da achega de NX-UE (de 15.000 a 7.500 M€), e, considerada en total de 4.650 M€, para reforzaren o segundo piar da PAC (FEADER), cando se predicaba que era imprescindíbel para labregos e zonas rurais pór en marcha reformas estruturais chaves cara implantar o «Pacto Verde “Europeo”». Por non mencionar a redución de case o 13% na PAC en relación co MFP vixente, 2014-2020. PAC, que no seu primeiro piar, axudas ao mercados e directas, Galiza xoga un papel mínimo, inferior ao 2% do recibido polo conxunto do estado, malia a propaganda bastarda que temos que escoitar acotío verbo disto.

g)     É obrigado mencionar a fortísima redución que experimenta o novo programa cara reforzaren a seguranza e a cooperación en materia de saúde (desde 9.400 a 1.670 M€, -82,2%), tentando a mellora na preparación fronte a situacións de crise mediante investimentos en infraestruturas, ferramentas, estruturas, procesos e capacidades de laboratorio críticas no sector sanitario, incluídos os instrumentos de vixilancia, modelaxe, previsión, prevención e xestión de brotes, ademais da preceptiva forma-ción do persoal sanitario.

h)     E porque non mencionar como logo de nos afirmar co programa «Horizonte “Europa”» dotado con 94.000 M€ para impulsar as actuacións de investigación e inovación relacionadas coa saúde e o clima, traducindo os resultados a medidas de política sanitaria e promovendo unha recuperación coherente co «Pacto Verde “Europeo”», teñamos que asistiren a súa redución até os 80.900 M€, o que implica unha máis que curiosa maneira de terxiversar o sentido e significado das palabras (en calquera dos idiomas que se utilicen); un comportamento máis propio de seres vergoñentos cando non de tolos.

i)       Mesmo a REACT-UE como nova iniciativa para a asistencia de recuperación para a cohesión e os territorios da UE, padece unha redución de 2.500 M€, e dá comezo á lista de «regalos» que caracteriza estas Conclusións do Consello, a un nivel moi superior a calquera outro anterior. Así, sen maior explicación, este programa asignará adicionalmente 100 M€ a Luxemburgo e 50 M€ a Malta, non se sabe se por os considerar coma os dous extremos do que ten a ver coa cohesión, malia que a contía repartida pareza estar certamente invertida.

 

§  O «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia» (MRR) e as Conclusións do Consello. A imposición de condicións obrigatorias.

 

ü  O 70% das subvencións que concede comprometeranse en 2021 e 2022. O 30% restante comprometerase en 2023, mentres que, por regra xeral, o volume máximo dos préstamos para cada estado non superará o 6,8% da súa RNB (fronte a 4,7% da proposta da Comisión). Utilizando o valor da RNB do ano 2019 isto significaría que o volume máximo de préstamos a recibiren polo estado espa-ñol situaríase nuns 84.800 M€.

ü  A clave de reparto dos compromisos dos anos 2021-2 farase segundo o estabe-lecido pola Comisión (Poboación, PIB por habitante e Taxa de desemprego, cuxa ponderación respectiva constitúe o segredo mellor gardado, para así facer impo-síbel cálculo ningún, máis seguro co COREPER «español» ou os servizos da Comisión deben estaren ao tanto). Para o ano 2023 substitúese a variábel taxa de desemprego durante o período 2015-2019, con igual ponderación (cal?), pola perda do PIB real rexistrada en 2020 e pola perda acumulada do PIB real rexistrada no período 2020-2021, calculándose esta o máis tardar o 30 de xuño de 2022, seguindo, aumentado, o misterio das ponderacións.

ü  O pre-financiamento do MRR pagarase no ano 2021 e debe ser do 10%, o que nos  sigue mantendo na escuridade, pois, por suposto non podemos coñecer cal é a parte do MRR que corresponde a cada un dos estados da UE-27.

ü  Os estados membros elaborarán «planes estatais de recuperación e resiliencia» (prr_i)_. «Naturalmente» as Conclusións do Consello falan de plans «nacionais», -xa que a estupidez de confundir nación única e estado non é só cousa do estado español--, que expoñan o programa de reformas e investimentos para o período 2021-2023. Plans que se revisarán e adaptarán segundo proceda en 2022 para ter en conta a asignación definitiva de fondos correspondente ao ano 2023.

ü  A Comisión avaliará eses plans nun prazo de 2 meses desde a data da súa presentación. Os criterios relativos á coherencia coas recomendacións específicas por estado, así como o reforzo do potencial de crecemento, a creación de emprego e a resiliencia económica e social deberán obter a puntuación máis alta da avaliación. A contribución efectiva á transición ecolóxica e dixital tamén será unha condición indispensábel para conseguiren unha avaliación positiva.

 

O Consello, por maioría cualificada e a proposta da Comisión, aprobará a avaliación dos mrr_i, o que procurará resolver nun prazo de 4 semanas logo da proposta citada.

 

A avaliación positiva das solicitudes de pago estará supeditada ao cumpri-mento satisfactorio das metas e obxectivos pertinentes.

 

Precisamente a Comisión solicitará o ditame do Comité Económico e Financeiro (do Consello) sobre tal cumprimento. O Comité esforzarase por acadar un consenso. No caso excepcional de que un ou máis estados consideren que existen desviacións graves do tal cumprimento satisfactorio, poderán solicitar ao presidente do Consello «Europeo» que remita a cuestión ao próximo Consello «Europeo». Isto cheira moito ás «reivindicacións» dos «listos-ricos».

A Comisión adoptará unha decisión sobre a avaliación do cumprimento satis-factorio das metas e obxectivos pertinentes e sobre a aprobación dos pagos de conformidade co procedemento do exame.

 

De se someter a cuestión ao Consello, a Comisión non tomará decisión nin-gunha sobre o anterior até que o vindeiro Consello «Europeo» teña debatido a cuestión de maneira exhaustiva. Manda quen manda. Claramente non esta-mos diante dunha unión político-social de tipo ningún, polo que as comparacións co que acontece a nivel dun estado, non teñen sentido ningún. Proceso que non deberá superar os 3 meses desde que a Comisión, o «executivo» da UE, solicita o ditame ao Comité Económico Financeiro.

§  A acción polo clima integrarase nas políticas e programas financiados por MFP21-27 e NX-UE. Aplicarase un obxectivo climático global do 30% ao importe total do gasto de MFP21-27 e NX-UE (547.290 M€).

 

B)    As Conclusións e o Marco Financeiro Pluri-anual 2021-2027

 

·         A respecto disto infórmasenos que o proxecto de Conclusións do Consello de febreiro do ano en curso foi o baseamento deste acordo transaccional global, que supuxo un debate de moitos meses (na realidade o debate vén do ano 2018 senón antes).

·         O importe global para créditos de compromiso é de 1,0743 billóns de euros, inferior ao do proxecto de Conclusións de febreiro (0 considerado como base), xustificado pola existencia extraordinaria do NX-UE. Reiteraremos que tal contía é inferior, asemade, a calquera das proposta da Comisión, do (seudo)parlamento «europeo» e mesmo á da programación en curso, o MFP2014-20. A existencia de efectos de todo tipo producidos pola pandemia da COVID-19 parece que debería conducir a unhas actuacións sobre o MFP21-27 moi diferentes ás adoptadas, malia a existencia, e nas condicións que vimos, de NX-UE, cara facer fronte coa eficacia debida a eses efectos da pandemia.

·         O ataque, se supón, aos estados do leste, en particular Hungría, Polonia e Chequia, dá pe á consabida retórica nada menos que da defensa dos intereses financeiros (que son os únicos que realmente lles preocupan) que seica protexeranse segundo os principios consagrados nos Tratados da UE. Para ilo estabelecerase un réxime de condicionalidade «para protexeren o orzamento e NX-UE». No caso de incumpri-mento a Comisión proporá medidas que adoptará o Consello por maioría cuali-ficada (ou a chamada «regra da dupla maioría»: voto favorábel de 15 estados membros que representen polo menos o 65% da poboación da UE. E para lle dar aínda más poder aos estados centrais existe tamén a chamada «minoría de bloqueo»: polo menos catro estados membros que representen o 35% da poboación da UE). O Consello «Europeo», onde manda quen manda como reflicten as «citadas regras de seguranza interior» volverá a tratar o asunto sen demora.

·         A respecto dos recursos propios da UE (que subministran os estados membros en base a tres conceptos: os recursos chamados tradicionais, o recurso IVE e o recurso RNB que achega case as ¾ dos recursos totais), fíxase un límite máximo para financiaren os créditos de pago no 1,40% da RNB da UE-27, e 1,46%, para o caso dos créditos de compromiso.

·         E continuando coa súa retórica recorrente advírtesenos que «ao longo dos próxi-mos anos», a UE «traballará» cara reformaren o sistema de recursos propios, mesmo instaurando novos recursos. Xa vemos a intencionalidade a respecto da instauración de «novos» recursos propios. Malia todo, a continuación indícase que nunha primeira etapa, instaurarase un novo recurso baseado nos residuos plásticos non reciclados, seica a aplicar a partires xa do 1 de xaneiro do ano 2021. Tamén, no primeiro semestre dese ano, a Comisión presentará propostas relativas (cantas veces o fixo xa?) a un mecanismo de axuste en fronteira das emisións de carbono e sobre un imposto dixital, para a súa instauración a máis tardar o 1 de xaneiro de 2023. E na mesma liña, a Comisión presentará unha proposta de revisión do réxime de comercio de dereitos de emisión, que podería se facer extensivo ao tráfico aéreo e marítimo. E por último, no transcurso do MFP21-27, «a UE “traballará” para instaurar outros recursos propios, entre eles o (consabido) imposto sobre as transaccións financeiras». Mesmo no MFP2014-20 eran ben máis atrevidos, sen mencionar as propostas do (seudo) parlamento, de maneira que levamos anos agardando que xurda dunha vez por todas algún destes «recursos propios», e deixen de nos tomar o pelo descara-damente, malia que todos eles suporían o que se chama vulgarmente como o «choco-late do loro», é dicir, míseras contías a efectos prácticos para desempeñar as funcións que se auto-imputan nesta UE realmente existente, que só nos gastos da administración pública no MFP21-27 se cuantifican nos 73.100 M€ a prezos do ano 2018 (82.500 M€ a prezos correntes).

 

Toda esta retórica sobre os «novos» recursos propios, que son tan vellos na súa reiteración, o que demostra a falla de vergoña que padece semellante burocracia, que prodúcelle náuseas ao máis insensíbel, ten a virtude de nos deixar claro que esta inútil UE para as clases populares e as nacións sen estado non aspira a superar a súa forma actual dunha integración económica limitada e imperfecta entre esta-dos, para se converter nunha verdadeira unión política e social, e daquela autofi-nanciarse como o fan todos os estados unitarios, federais ou confederais en base a impostos sobre a renda, a riqueza, o consumo, cotizacións sociais, etc., a exixiren aos seus cidadáns, empresas e actividades de toda índole, as desempeñen persoas xurídicas ou non. E isto é algo que lles hai de agradecer, sobre todo para que teñamos claro para que sirve todo o «europeísmo banal», hoxe tan presente como irracional mais que conta con abondosos recursos de todo tipo para a súa defensa. Así, debe quedármonos claro que o financiamento desta forma de integración económica limitada e imperfecta entre estados, así instaurada a beneficio das transnacionais «europeas» (que llo pregunten senón á pandemia de lobbies que inundan Bruxelas e Estrasburgo), o ser do que supón esta UE realmente existente, sempre dependerá dos recursos que eses estados estean dispostos a lle achegar.

 

É por isto co Consello é o órgano supremo, que manda en todo, que elixe ao Presidente da Comisión (supostamente o órgano executivo da UE, mais non hai máis que se remitir aos Tratados da UE, para comprobar que iso non é así realmente) e o mesmo a todos os comisarios co acompañan, e decide (case) unilateralmente sobre todas as normas a aplicar que, naturalmente, non adoptan os nomes habituais de leis nas súas diferentes formas, decretos, etc., pois son ben coñecedores que a forma específica que adopta a UE non pode ser de raíz constituída sob un formato demo-crático (e así as directivas, os regulamentos ou as decisións pretenden representar a formalidade legal), da que o (seudo) parlamento «europeo» (nome que para nada corresponde coa realidade destas tan importantes institucións no ámbito demo-crático) é o seu expoñente quizais máximo, ao non cumpriren plenamente ningunha das funcións que desempeñan nos estados democráticos, calquera sexa a súa forma de estruturación, con división de poderes auténtico, e así a función de ser o órgano lexislativo é imposíbel que se poda cumprir nas circunstancias dunha institución do teor que representa a UE realmente existente. E por iso tamén en todas as propostas do Consello, como se ve neste caso do MFP21-27 e de NX-UE, os «intereses» do chamado parlamento son ignorados olimpicamente, dada a súa ineficacia e incapa-cidade funcional real.

·         No período 2021-2027, «a contribución anual de Dinamarca, Alemaña, os Países Baixos, Austria e Suecia baseada na RNB reducirase mediante correccións a tanto alzado». Obviamente, estes estados se beneficiarán deste xeito dunha redución bruta da súa contribución baseada na RNB, e para que a UE non vexa diminuídos os seus ingresos anuais, esas reducións serán financiadas por todos os estados en función da súa RNB. Isto xenérico, non é mais cun adianto do que ao final das Conclusións nos concretarán ao tratar dos ingresos do MFP21-27, no seu apartado «Correccións», que así se lle chama na UE a este atraco aos estados con menor RNB (ver os parágrafos finais das Conclusións, 152 e 153). E isto é tamén por certo a maior vitoria dos «listos-ricos» a costa dos «pobres-tontos», que xa nos anunciaba o Mitchel na súa proposta, ao igual que con todo o que ten a ver coas condicións a cumprir que vimos anteriormente. Polo menos a proposta base destas Conclusións, é dicir, as Conclusións provisionais estabelecidas en febreiro deste ano, aínda coincidindo co dito nestas, precisaban que esas reducións brutas aos sempre gañado-res serían decrecentes. Este é outro debate que vén de tan atrás como a cuestión dos «novos» recursos propios. O parlamento «europeo» ten bramado contra disto por o considerar retrógrado e moitas cousas peores. Nos tempos como presidente da Comisión do luxemburgués Junker téñense anunciado repetidas veces a súa elimi-nación. Mais logo, había que ser pragmático e ceder do mesmo xeito que sucede nesta ocasión, nas Conclusións de xullo, que retorna ás converter en indefinidas e ben merecidas, mesmo incrementándoas. Aínda na súa proposta de MFP21-27 a comezos de 2018, abandonada a vía da eliminación pura, dura e ben merecida, se facía unha proposta que suporía unhas reducións decrecentes que rematarían no ano 2025. A proposta concreta consistía no seguinte:

 

CORRECCIÓNS : Reducións da súa contribución á  UE en función da RNB
ESTADO	2021	2022	2023	2024	2025	2026	2027	TOTAL
Austria	110	88	66	44	22	0	0	330
Dinamarca	118	94	71	47	24	0	0	354
Alemaña	2.799	2.239	1.679	1.119	560	0	0	8.396
P. Baixos	1.259	1.007	755	503	252	0	0	3.776
Suecia	578	462	347	231	116	0	0	1.734
TOTAL	4.864	3.890	2.918	1.944	974	0	0	14.590

 

Como dixemos, o que as Conclusións do Consello de xullo deste ano estabelecen, xa non é a eliminación, nin sequera a tendencia decrecente, senón a súa consolidación ascendente e indefinida. Estabelecidas a prezos de 2020 estas son as reducións anuais (parágrafo 152 das Conclusións):  

  

Austria                                              565 M€

Dinamarca                                        377 M€

Alemaña                                         3.671 M€

Países Baixos                                  1.921 M€

Suecia                                             1.069 M€

 

Aplicando o deflator orzamentario do 2%, a suma total que representarían estas reducións tan xenerosas aos «pobres-ricos» elevaríanse nos sete anos de programa-ción á bonita cifra de 57.660 M€, pouco menos do PIB galego vixente e moitísimo superior (quizais algo menos do duplo) da totalidade de fondos estruturais que poda recibiren o estado español no período 2021-27. Velaí o sentido da grande cohesión que se practica nesta UE realmente existente.

·         Malia o anunciado non fai moito, non haberá cambios no MFP2014-20, a fin de utilizar unha parte dos fondos do ano 2020 para acelerar o enfrontamento ás consecuencias da COVID-19. Porén, as accións iniciadas a partires do 1 de febreiro de 2020 poden optar a financiamento con cargo a REACT-UE e ao MRR, sempre que persigan os obxectivos dos programas respectivos, que pon de releve as chafalladas que se realizan impunemente, pois isto, polo menos no caso do MRR significa pouco menos que lle dar un carácter retroactivo, algo nunca visto na realidade orzamentaria decente.

·         Prégase ao Consello que se poña a negociar co (seudo) parlamento «europeo» para finalizaren os traballos relativos a todos os actos xurídicos con carácter excep-cionalmente urxente cara garantir que a UE poda responder á crise. Ou un chamado «á responsabilidade» para tragar con todo.

·         «En canto se adopte a Decisión sobre os recursos propios, os estados membros procederán a súa aprobación o antes posíbel de conformidade cos seus respectivos requisitos constitucionais». Outra «representación» máis do Sánchez no Congreso español, para maior gloria de todo o españolismo presente nel.

 

·         A posición do (seudo)Parlamento «Europeo» fronte as Conclusións do Conse-llo de 17-21 de xullo de 2020.

 

Tan pronto como o 23 de xullo elaborou a Resolución da que extraeremos uns poucos elementos, que vemos como máis relevantes.

 

Felicítase pola aceptación do Consello do Plan de Recuperación para relanzar a economía tal como propuxera o parlamento en maio (obviando as diferenzas cuanti-tativas, que son de tal nivel que deron o «salto dialéctico» ao cualitativo). Recoñece que a creación dese instrumento supón un paso histórico para a «Unión». Lamenta, iso si, a redución do compoñente subsidios no acordo final e recorda que a base xurídica elixida para estabelecer «o instrumento» non outorga un rol formal aos deputados elixidos ao parlamento «europeo». En linguaxe clara, que respecto do NX-UE o (seudo)parlamento non pinta absolutamente ren. Porén, non acepta o acordo político sobre o MFP21-27 na súa redacción actual. Móstrase disposto a comezar inmediatamente unhas negociacións construtivas co Consello en aras de mellorar esa proposta. Fai fincapé en que o parlamento debe aprobar o acordo do regulamento do MFP21-27 en virtude do artigo 312 do TFUE. Deplora que o apego exclusivo e os intereses estatais («nacionais» segundo eles) obstaculice o logro de solucións comúns a prol do interese xeral, en clara referencia a uns supostos intereses da UE, ou da «Europa». Advirte cos recortes no MFP21-27, dos que citan un bo número deles, contraveñen os obxectivos da «Unión» (pasan a vida soñando cos EUA, tanto teñen que facer!). Coidan que o Consello non logrou abordar a cuestión da amortización do plan de recuperación. Lembran que só existen tres opcións para a levar a cabo: máis recortes en programas cun valor engadido para a UE até 2058; un incremento da contribución dos estados membros ou a creación de novos recursos propios, estimando que soamente a creación destes últimos pode axudar a amortizar a débeda da UE e salvagardar, ao mesmo tempo, o orzamento da UE (!!, que ilusión), aliviando a presión sobre as facendas públicas e os cidadáns da UE. Lembran que só a creación de novos recursos propios resulta o único método aceptábel de amortización para o parlamento. Recorda que as Conclusións do Consello «Europeo» sobre o MFP21-27 non representan máis que un acordo político entre os xefes de estado e goberno (o mesmo que acontecerá cando eles o aproben). Subliña co parlamento non porá o seu selo como «feitos consumados» e que está preparado para denegar a súa aprobación (o que non verán os nosos ollos) ao MFP21-27 até que se acade un acordo «satisfactorio». Lembra cos corenta programas (son 37 exactamente de acordo a diferentes informes) financiados sob o MFP21-27 han ser aprobados polo parlamento na súa calidade de co-lexislador (algo moi semellante na práctica á «cooficialidade» do galego na Galiza, lingua que non é obrigatorio coñecer e usar). E pasa a sinalar as súas prioridades de cara a un acordo:

 

A defensa do Estado de Dereito (do que existe na UE?, siamo perduti!). A cuestión dos recursos propios, insistindo na necesidade de crear unha canastra de novos impostos propios, reiterando a súa firme posición a pór fin aos descontos e aos mecanismos de corrección (xa!, pois non haberá acordo, o que é imposíbel nesta UE), deplorando co Consello non só os mantivera senón cos incrementara en beneficio exclusivo de algúns estados membros (obsérvese a non citación expresa e concreta dos estados beneficiados. Por que será?. Poor «intereses xerais»), así como reitera a súa posición de que os custos da recadación polos estados dos dereitos de aduanas deben reducirse ao 10%, a súa porcentaxe orixinal. Que cousa máis rele-vante!!. Respecto do que consideran programas emblemáticos da UE deploran os recortes realizados en programas orientados cara o futuro tanto no MFP21-27 como no plan de recuperación, e considerando que un MFP21-27 inferior á proposta da Comisión (1,0743 billóns de euros fronte a 1,1 billóns de euros) non é nin viábel nin aceptábel. (nin sequera fan referencia á súa proposta, o cal resulta sintomático da «dureza da súa posición», cando parecería que debería ser a soleira de comparanza, de realmente ser un parlamento normal). Consideran que nas negociacións inter-institucionais deben se incluíren as cifras do MFP21-27 por Rúbrica e por Programa. (A nós isto vennos moi ben). Láianse das deficiencias do «Mecanismo de Recupera-ción e Resiliencia», sinalando finalmente que non se verá forzado a asinar un mal acordo (os que levan asinado, deus!), mais están en condicións de negociar co Consello con vistas de conceder a súa aprobación ao Regulamento do MFP21-27. En todo caso considera que calquera acordo político sobre o MFP21-27 deberá acadarse a fins do outono, a máis tardar, a fin de non pór en perigo o arranque fluído dos novos programas a partires do 1 de xaneiro de 2021, e mesmo recorda das consecuencias de non acordar o MFP en tempo debido (unha especie de prórroga da situación en 2020, para dar a impresión dunha posición de forza, que veremos o que dura). É dicir, non fundo da resolución xa se está, de facto, pedindo o acordo, e da mesma maneira (vésase a referencia á proposta da Comisión), o acordo no Consello aprobou unha rebaixa por saber que terana que elevar lixeiramente para lle lavar a cara a este (seudo)parlamento.

·         O MFF2021-27 terá a estrutura que se indica na Táboa 1, e estará dividido en sete grandes rúbricas, unha máis que no caso do pasado MFP2014-2020:

1)       «Mercado Único, inovación e economía dixital» (12,36% dos créditos de com-promiso)

2)     «Cohesión, resiliencia e valores» (35,16% dos c. de compromiso)

3)      «Recursos naturais e medio ambiente» (33,17% dos c. de compromiso)

4)     «Migración e xestión das fronteiras» (2,11% dos c. de compromiso) [volven as fronteiras para os «europeístas»].

5)     «Seguridade e Defensa» (1,23 % dos c. de compromiso)

6)     «Veciñanza e resto mundo» (9,16% dos c. de compromiso)

7)     «Administración pública “europea”» (6,81% dos c. de compromiso)

Como vemos, a suma das rúbricas 2 e 3 abrangue  68,33% dos créditos de com-promiso do MFP2021-27, a súa maior parte, e inclúe obviamente a política de cohesión e a Política Agrícola Común (PAC), subdividida en dous piares: o que inclúe as medidas de mercado e as axudas directas, e o outro, referente ao desenvolvemento rural, moito menor cuantitativamente, aínda que sendo ambos os dous de xestión estatal, acontece e acontecerá, que Galiza reciba máis fondos do FEADER que do FEOGA, en termos relativos claramente, e quizais mesmo en termos absolutos, máis ou menos.

·         A cifra total de gasto da UE-27 no período 2021-27 será de 1.074.300 M€ en créditos de compromiso (1.061.058 M€ en créditos de pago), sempre a prezos de 2018. Cada ano realízanse actualizacións automáticas para tomar en conta a inflación, utilizando un deflator fixo do 2%, para presentar as cifras en termos de prezos correntes.

·         O «Banco “Europeo” de Investimentos» dotarase do capital necesario para aplicar as políticas da UE. O Consello, por tanto, insta ao Consello de Gobernadores do BEI, para que, tendo en conta tanto o MFP2021-27 e NX-UE, revise a adecuación do capital do BEI. Como sabemos, o BEI é un banco que ten a característica de que os seus accionistas son os estados membros. Nestes intres o seu capital é de 248.796 M€ e, estatutariamente ten limitado a contía máxima de préstamos que conceda sen amortizar (2,5 veces o seu capital subscrito). O estado español ten un capital subscrito no BEI, de 28.033,42 M€, dos que 2.500,37 tenos desembolsado e o resto están pendentes de desembolsar.

Por tanto, se o Consello de Gobernadores vise a necesidade de, nas circunstancias actuais da pandemia, ter de elevar o capital da sociedade, isto suporía un novo desembolso de diñeiro do estado español, en proporción a seu PIB relativo.

 

De acordo co último Anuario Publicado, o do ano 2019, as axudas totais (empréstitos) e as dirixidas ao estado español neste ano e no período 2015-2019, foron as seguintes:

 

 

Préstamos a: (M€)	2019	2015-2019
Rexionalizado	1.599	10.498
GALIZA	100	862
Inter-rexional	1.990	5.896
Liñas crédito (sen rexionalizar)	4.505	31.049
TOTAL ESTADO ESPAÑOL	8.093	47.443
TOTAL BEI	63.250	341.829

Podemos comprobar os dados que achega o BEI sobre a Galiza no ano  2019:

PIBpc = 82%  da UE-27

Taxa de desemprego = 13,3%

Poboación = 2.703.000

 

·         O Consello solicitará a aprobación do MFP2021-27 polo (seudo)parlamento «euro-peo», de acordo co artigo 312 do Tratado de Funcionamento da UE (TFUE), que dispón que o Consello adopte o Regulamento sobre o marco de programación referi-do, logo de se aprobaren por ese (seudo)parlamento.

·         Non se levará a cabo ningún exame intermedio do MFP, en base a cuxa exixencia o (seudo)parlamento fundamentaba algunhas das reivindicacións na Resolución que resumimos anteriormente.

·         O importe do RAL (Rest à Liquider), ou sexa o importe pendente de liquidación do MFP2014-2020, agárdase que exceda os 308.000 M€ a prezos correntes (preto do 28% do total dos créditos de compromiso do MFP2014-2020 a prezos correntes), e que por tanto, á vista de semellante ineficacia de parte da UE e dos estados membros, representará un importe significativo dos pagos globais nos primeiros exercicios do MFP2021-27. Que contentes se porían CCAA, concellos e deputacións de poder actuar de maneira parecida, fronte o roubo a man armada por parte do goberno español «de esquerdas» e «progre» aos concellos galegos e españois, que quizais teña a súa continuación co roubo dos ingresos anuais das pensións aos pensionistas, ou dos salarios e soldos anuais dos traballadores, sob o compromiso (in)temporal de comezar a llos devolver cando lle pete.

 

Coma un exemplo de deficiente xestión, referida unicamente aos fondos estruturais que lle corresponderon no período de programación anterior 2014-2020, vexamos o que está a acontecer: O estado español manexa 64 programas entre «pluri-rexionais», é dicir, xestionados polo estado, e «rexionalizados», xestionados polas CCAAs. Se-gundo os propios dados que presenta a páxina web de «Política rexional» para Spain, actualizados diariamente, os resultados globais son:

 

ü  Fondos estruturais totais:        39.946,177 M€ prezos correntes

ü  Total Pagos da UE                      15.353,943 M€     38%

ü  Sen executar nin cobrar            24.592,234 M€     62%

 

Mais debemos sinalar que este tipo de comportamento non é excepcional, senón mais ben constitúe a regra. Así nada ten de sorprender os avultados valores do RAL nesta programación (e nas anteriores), que nos indica que na diferenza entre o «planeado» e o realmente realizado media unha distancia astronómica, impropia dun comportamento normal, por aquilo de ser suave ou amorfo como parece ser agora a norma de comportamento «civilizado, responsábel e güai».

·         Urxe adoptaren canto antes os textos lexislativos, respectando o contido das institu-cións, faltaría máis. Por tanto, formúlase o rogo de que o Consello e o (seudo)-parlamento conveñan no financiamento axeitado para cada un dos instrumentos, programas e fondos propostos para o seu financiamento polo MFP2021-27. Se no MFP2021-27, o (seudo)parlamento pode presumiren de co-decisión (co-lexisladores chámanse a si propios), nada teñen que dicir nin facer a respecto de NX-UE, para que teñamos unha idea algo máis clara do «parlamento» máis raro que supón este «europeo», cando os parlamentos estatais teñen de aprobar todas e cada unha destas decisións con plena capacidade, sen limitación de ningunha caste.  

·         En consonancia co esforzo global de saneamento, prosegue a racionalización dos instrumentos financeiros e as garantías orzamentarias, no que ten a ver co instrumento «INVEST-UE» e no marco do instrumento «Veciñanza, Desenvolve-mento e Cooperación Internacional», respectándose o principio de que a utiliza-ción destes instrumentos se limite estritamente a circunstancias de clara deficien-cia do mercado e a situacións de investimento sub-óptimas. Ou sexa, no fondo, manda o mercado (as grandes transnacionais financeiras e non financeiras, que personalizan o tal «mercado»), e hai que estar sempre ás súas comenencias. Adoración do mercado como principio. Papel subalterno das administracións públicas verbo de  tan poderoso deus e das súas creacións humanas.

·         Deben continuar potenciándose os obxectivos de actuación a escala da UE, en particular reforzando o vínculo entre o orzamento comunitario e o Semestre «Europeo». Para o grave significado en termos de condicionamento da política inter-na dos estados, ver o que dixemos sobre isto no documento anterior. Resumamos dicindo co «Semestre “Europeo”» é unha peza fundamental da chamada «gobernanza económica», para que quede claro co social non só é unha molestia, senón que non forma parte da súa problemática real máis que como formulación retórica, como corresponde as competencias exclusivas dun artefacto institucional economicista e defensor sen concesións das políticas ultra-liberais dominantes. A súa actuación descansa en tres piares: as reformas estruturais; unha política orzamentaria concordante fielmente co Tratado do Pacto de Estabilidade e a relación das políticas orientadas a evitar desequilibrios macroeconómicos excesivos.

E para que lles quede máis claro aos ilusos «europeístas»: todo un catecismo da política ultra-liberal como base fundamental de actuación a escala da UE, para maior gozo dos intereses das grandes transnacionais «europeas». Por moito que a extrema necesidade lle impoña, a este artefacto antidemocrático, a vulneración de Tratados temporalmente, quizais polo menos no período 2001-2, (o respecto á legalidade non preocupa a esta UE realmente existente) dadas as graves consecuencias económicas que van padecer todos os estados membros, con maior ou menor intensidade e que van estar moi condicionadas pola evolución en curso do brote e (re)brote da COVID-19, e as súas consecuencias económicas e sociais derivadas.

 

A maiores, e para os que gozan de negar a realidade, mesmo a presente, recomen-dámoslle a lectura nas Conclusións do Consello do parágrafo 69, que sob o morno encabezamento de «Medidas relacionadas coa boa “gobernanza económica”» se reafirma no mantemento dos mecanismos que garanten un vencello entre a política de financiamento da UE e a súa gobernanza económica, coa finalidade de que a Comisión «poda ben solicitar unha revisión ou modificación» dos programas pertinentes para así dar apoio a aplicación das correspondentes recomendas do Consello (o «órgano executivo» sempre ao servizo do seu amo) ou maximizar o impacto dos fondos sobre o crecemento e a competitividade; «ou ben presentar ao Consello unha proposta de suspensión total ou parcial dos compromisos de pago de un ou varios programas do estado membro en cuestión se este non adopta medidas eficaces no contexto do proceso de “gobernanza económica”».

·         A fin de alcanzar os obxectivos a nivel internacional relacionados co cambio climá-tico aceptados, mais coa excepción de estados moi importantes, e con grande inci-dencia sobre esta cuestión clave, os programas e instrumentos deben contribuíren ao logro deses obxectivos, de maneira que, polo menos, o 30% do importe total de gasto do orzamento comunitario (MFP2021-2027) e de NX-UE debe orientarse a isto. E tamén, para alcanzar a neutralidade climática no ano 2050 así como o novo obxectivo da UE para o ano 2030, crearase un novo Fondo de Transición «Xusta», do que xa levamos falado dabondo.

·         Piden á Comisión que presente medidas adicionais para protexer o orzamento de UE e de NX-UE contra da fraude e das irregularidades, ao que están de sobra afeitos, á parte que xa denantes vimos a enorme contía da RAL como indicador da ineficacia reinante tanto na UE coma nos estados membros.

·         Na Parte 1ª dos Gastos e dentro da Rúbrica 1: «Mercado Único, inovación e economía dixital», o Fondo INVEST-EU (garantías) actuará como mecanismo único da UE (como xa vimos antes) de apoio ao investimento para a actuación interna, en substitución de todos os instrumentos de financiamento existentes (liquidados, ao non os contemplar o «novo» NX-UE no seu financiamento habería que entender), sendo, como sabemos, o seu obxectivo mobilizar o investimento público e privado (a colaboración público-privada en beneficio desta última) da UE, cumprindo o obxec-tivo de adicionalidade (que traduciriamos como o público ao servizo do privado), emendando as deficiencias de mercado (o rei verdadeiro para a UE, a súa monar-quía corrupta), que segundo o Consello, impiden alcanzar as metas da UE «en materia de sustentabilidade, competitividade e medre integrador», obxectivos entre si claramente incompatíbeis. Unha declaración directa e expresa pola UE de estar ao servizo pleno do mercado, como obxectivo esencial e, de aí, a súa conformación específica. Por outra parte, coma na «antiga» proposta da Comisión, Invest-UE constituirá o segundo piar do Mecanismo de Transición «Xusta».

·         O  programa Europa Dixital investirá en «capacidades dixitais estratéxicas fundamen-tais» cunha dotación de 6.671 M€ para o período de programación 2021-27.

 

·         No marco da Rúbrica 2: «Cohesión, Resiliencia e Valores», salientaremos a sub-rúbrica 2a: «Cohesión económica, social e territorial» que contará cunha dotación no período 2021-27 de 330.235 M€ (-10,3% sobre o MFP2014-2020), que se desagrega do xeito seguinte:

1)       202.299 M€, para as «rexións menos desenvolvidas», é dicir, aquelas rexións[6] da UE que nas o seu PIB por habitante medido en estándares de poder adquisitivo (o que é unha boa mentira pois a tal medida corresponde ao do estado e se aplica igualmente a todas as NUTS 2[7] que forman parte del) é inferior ao 75% do da UE-27, calculado como a media do período 2015-2017. Nos no sucesivo describiremos toda esta literatura por «PIBpcPPS en relación coa UE-27». Digamos que esta forma de medición, e non en euros correntes, non obedece a unha casualidade. Por exemplo no caso da Galiza, de medirmos o seu PIBpc en euros correntes sobre a UE-27 ten unha porcentaxe moito inferior da que resulta de calcular, como se fai aquí, en termos de PIBpcPPS. Este non é o caso de rexións doutros estados, onde acontece precisamente o contrario: a medición en termos de PIBpcPPS é inferior á medición en termos de PIBpc en euros correntes. Casualmente isto acontecía cos «landers» alemáns do leste, e ao se facer a unificación, Alemaña impuxo a medición en termos de PIBpcPPS, xa que case todos eses landers pasaban a ser rexións obxectivo 1 (menos desenvolvidas, como se reza agora; maior recepción de recursos), o que non acontecería no caso de medir en termos de euros correntes. E de aí vén a cuestión. Así de doado, pois poucas cousas deste teor obedecen ao azar e menos nisto que agora chamamos UE.

2)     47.789 M€, para as «rexións en transición», aquelas cuxo PIBpcPPC en relación coa UE-27 se sitúa entre o 75 e o 100%. Aquí debemos observar unha modificación en relación co período de programación anterior, 2014-2020, no que o intervalo ía do 75 ao 90%, o que xunto co trienio elixido (o que non é unha cousa menor) e outras cuestións estatístico-políticas, leva a que a nosa Galiza, «ande a cea cu». Outro mérito máis a poñer na conta do afamado líder que dirixe a Xunta, así coma o «glorioso» estado español.

3)      27.212 M€, para as «rexións máis avanzadas», aquelas cuxo PIBpcPPS en relación co da UE-27 sexa superior ao 100% (en 2014-2020, superiores ao 90%)

4)     42.556 M€, para os estados membros que reciben axudas do Fondo de Cohesión, isto é, aquelas cuxa RNBpcPPS, no período 215-2017, sexa inferior ao 90% da media da UE-27, por suposto, no mesmo período de referencia. O estado español que por moito superaba esa soleira do 90% para o caso do período 2014-2020, e polo tanto xa non «gozou» do Fondo de Cohesión (e como corolario, ningunha das nacións sen estado nin rexións del), neste período 2021-2027 vai permanecer como no período anterior, mais por pouco (a súa RNBpcPPS en relación coa UE-27 equivale no período referencial 2015-2017, ao 92,11%). O que dixemos denantes das NUTS 2 «españolas» e isto a respecto do estado español, naturalmente haino que ligar ao moito retroceso experimentado por mor da crise de 2oo7-2008, moi superior ao experimentado pola media da UE-27. Así o estado español pasou de estar case na media da UE-28 a estar agora moi por embaixo da media, xa non da UE-28, que aínda existe, senón da UE-27, que existirá a partires do 1 de xaneiro do ano vindeiro.

5)     1.928 M€, en concepto de financiamento adicional para as rexións ultra-perifé-ricas.

6)     500 M€, para investimentos inter-rexionais en inovación.

7)     7.950 M€, para a Cooperación Inter-rexional «Europea» (Interreg).

·         Descendendo máis na análise podemos descompoñer a política de cohesión (330.235 M€) desde a perspectiva dos tipos de Fondos, distinguindo:

ü  O Fondo de Cohesión, ao que acceden os estados membros cuxa RNB por habitante, medida en paridades de poder de compra (PPS) no período 2015-2017, sexa inferior ao 90% da RNB media da UE-27, medida nos mesmos termos, que alcanza os 42.556 M€, como vimos, dos que 10.000 M€ deben dedicarse ao Mecanismo de «Conectar “Europa”».

ü  O Fondo Social «Europeo» Plus, resultará da fusión dos outros programas existentes: Fondo Social «Europeo», Iniciativa de Emprego Xuvenil, Fondo Axuda «Europea» para as Persoas Máis Desfavorecidas, e o Programa para o Emprego e a Inovación Social, e elevarase a 87.319 M€, para o obxectivo de «Investimento en Emprego e Crecemento», dos que 473 e 175 M€ se investirán nas rexións ultra-periféricas e na Cooperación Territorial, respectivamente. Ademais contará con 676 M€ máis para o capítulo do fondo en réxime de xestión directa e indirecta.

ü  O Fondo «Europeo» de Desenvolvemento Rexional (FEDER), o máis antigo de todos eles, terá unha contía de 200.360 M€, dos que 189.982 corresponden ao obxectivo de Investimento en Emprego e Crecemento, 7.950 para a Cooperación Territorial nas súas variadas formas, 1.928 para as rexións ultra-periféricas, e 500 M€ para investimento inter-rexional en inovación.

·         O Tribunal de Contas «Europeo», partindo dos dados da Comisión (non estes decididos ou acordados no Consello de xullo) ten realizado unha estimación destes fondos, incluídas as Transferencias (como a Asistencia Técnica, o 0,35% dos fondos, a cooperación transnacional no marco do FSE+, e a Iniciativa Urbana, no marco do FEDER) que representan financiamento xestionado pola Comisión, non directa-mente dispoñíbel polos estados membros. Segundo tal estimación o estado español recibiría no período 2021-2027, 38.325 M€ correntes, dos que 12.084, 25.377, 639 e 221 corresponderían, respectivamente, ao FSE+, ao FEDER, á Cooperación Territorial e ás Transferencias mencionadas. Unha cifra que experimentará unha baixa, dada o acordado no Consello referido, mais na que vai xogar un papel moi importante o retroceso, moi superior en relación co conxunto da UE, que experimentou o estado español, após da crise de 2008 en adiante, que se enlaza coa vixente derivada da pandemia da COVID-19. Lembremos que no período de programación 2014-2020, unicamente Estremadura situábase como rexión menos desenvolvida da UE. Anda-lucía, Castela A Mancha, Murcia, Canarias e Melilla, pertencían á tipoloxía das rexións en transición, quedan-do o resto, a grande maioría, nada menos que como rexións máis avanzadas da UE, entre elas a nosa Galiza, para que logo non presumamos diso. Moi diferente é o panorama que se presenta no período 2021-2027, no que forman o pelotón das menos desenvolvidas: Estremadura, Castela A Mancha, Andalucía, Canarias, e as Cidades Autónomas de Ceuta e Melilla; do pelotón das rexións en transición: Galiza, Asturias, Cantabria, A Rioxa, Aragón, Castela e León, País Valenciá, Illes Balears e Murcia; quedando como máis desenvolvidas unicamente o País Vasco, Nafarroa, Madrid e Catalunya.  

 

A táboa 2 da páxina seguinte axudará a revelar o porque aconteceu o anterior. Así como a medición en termos de paridades de poder de compra, en termos estatais, of course, e aplicado igualmente a todas as súas «rexións», e en relación coa UE-27 (a unidade, sempre firme) prexudica a Galiza e moitas outras «rexións». O que non debe facérmonos esquecer as poboacións utilizadas para o cálculo dos PIBpc, máis baixas que as reais no caso de Galiza, o que eleva artificialmente o seu valor e a porcentaxe que supón sobre a media da UE-27. É o nada desprezábel «efecto estatístico» por causa da entrada de estados do centro e leste europeo de baixos niveis de PIBpc, que fixo e fará baixar automaticamente a media da UE-27, e así o PIBpc de Galiza e moitas outras «rexións» elévanse sen mais, o que naturalmente non pode se considerar un medre do nivel de vida real dos galegos e dos outros afectados. Obsérvese na Táboa 2 seguinte a forte caída do peso de Galiza e do estado español en relación coa media da UE a 27. E como se conclúe nel, e para o caso do estado español, pode afirmarse que, dentro das evolucións normais derivadas dos ciclos económicos, a situación non mudou practicamente nada desde o ano 1975.

 

Tal é o éxito «rotundo» das (mini)políticas de cohesión, como parte dun (mini)orza-mento, xa que os estados non están por seren máis xenerosos con este artefacto economicista onde se move unha burocracia colosal tanto pública como privada, mais sempre atenta a defender os intereses das transnacionais e a impoñer políticas ultra-liberais en contra das clases populares, para as que propugna «austeridade» tras «austeridade» levándoos a uns parámetros de condicións de vida e traballo máis austeros cos dos monxes máis ermitáns, magnificando as diferenzas sociais, elemen-to que se considera per se como algo absolutamente «natural» e beneficioso para impulsar o desenvolvemento económico capitalista en curso de cuxos resultados creados polas clases traballadoras se apropian sen desconsideración, e mesmo, no caso do estado español, mais non só, co aplauso duns sindicatos estatais integrados de maneira estúpida no sistema, a cambio dunhas migallas, que o sistema se permite con eses esmoleiros en premio da súa traizón aos intereses que supostamente din defender.

---