Sociedade Cultural MEDULIO
Facendo que GALIZA exista
A UE E AS CONSECUENCIAS DA CRISE PANDÉMICA DA COVID-19
Comentarios os documentos da Comisión e do
Consello
«O
apoio á Crise pandémica da COVID-19
e
Outras cuestións da zona euro»
|
10/05/2020, XDD
|
|
LIMIAR
O pasado 8 de maio de
2020 tivo lugar unha reunión, vídeo conferencia, do Euro-grupo,
para trataren dos fondos orientados a afrontar as consecuencias sanitarias,
económicas e sociais derivadas do brote do COVI-19, e após de moitas horas non
se chegou a acordo ningún, como queda reflectido de xeito nidio no propio
feito de que no Ministerio que dirixe a Sra. Calviño, non exista referencia algunha
ao mesmo, coma se non tiver existido.
Da inutilidade desta
xuntanza fixéronse eco numerosos xornais españois. Precisamente nese mesmo
día, mais previo á reunión, o Presidente do Euro-grupo, Sr. Centeno,
mostrábase optimista sobre o feito de se chegar a un acordo que permitise
activar o por el propio denominado fondo «europeo» de rescates
(referíndose o MEDE), sinalando que os seus préstamos estarían
dispoñíbeis, de se dar o acordo, desde mediados do mes de maio, o que a vista
do acontecido parece terse convertido nunha data utópica en sentido pleno.
Os Ministros/as de
Finanzas que forman parte do Euro-grupo, en consecuencia, volverano a intentar
a vindeira sexta feira, 15-5-2020.
De tod0s os xeitos é
moita a información existente a respecto desta cuestión, salientando dela unha
propia declaración-decálogo institucional do Euro-grupo referida no esencial
ao instrumento do MEDE de «Apoio á Crise Pandémica» (ACP, en adiante), e os
diversos Informes realizados polos servizos da Comisión (6-5-2020), para
utilización polo Grupo de Traballo do Euro-grupo, que resumiremos a
continuación.
A)
Declaración do
Euro-grupo sobre o «Apoio á Crise Pandémica» (8-5-2020)
I.
O
día 23-4-2020, os xefes de estado e de goberno apoiaron o acordo do
Euro-grupo do 9-4-2020, nun formato global [é dicir coa
presenza de representantes de todos os estados da UE-27, non só dos que forman
parte do Euro-grupo], sobre tres importantes redes de seguridade para
traballadores, empresas e estados, significando un paquete por valor de 540.000
M€, e demandaba a súa posta en operación contra o 1 de xuño de 2020.
Os xefes de estado e goberno tamén acordaron traballar cara o
estabelecemento dun «Fondo de Recuperación» e encargaron a Comisión
que levase a cabo unha análise das necesidades exactas (sic)
e que suxira con urxencia unha proposta que estea a altura do reto a
enfrontar. O Euro-grupo, neste formato global, continuará a seguir de preto a
situación económica e preparar as condicións para unha recuperación sólida.
II.
O
Euro-grupo dá a benvida aos esforzos xa moi avanzados no Consello da proposta SURE [«Support
to Mitigate Unemployment Risk in a Emergencie»
[«Apoio para mitigar o Risco de Desemprego nunha situación de Emerxencia»,
un novo instrumento a curto prazo, temporal, orientado a
protexer aos traballadores e o emprego afectado polo brote do COVID-19, cunha
contía de 100.000 M€, e dado que, a UE non dispón de recursos,
os estados terán que facer unha entrega previa conxunta de 25.000 M€, que a
Comisión utilizará para emitir débeda e conseguir eses recursos nos mercados
financeiros], aos órganos de goberno do Banco de Investimento «Europeo»
(BEI) polo estabelecemento dun fondo de garantía «pan-europeo», [200.000 M€]
para apoio de traballadores e empresas
[vía préstamos aos estados], e confirma o seu acordo co «Apoio á Crise
Pandémica» (ACP) do MEDE para os seus estados membros [240.000 M€].
III.
Acordamos
hoxe sobre as características e termos estandarizados do ACP, dispoñíbel para
todos os estados membros da zona euro cunha contía do 2% dos respectivos Produtos
Interiores Brutos (PIBs) a fins do ano 2019, como unha cota de referencia, [no
caso español significaría uns 24.000 M€, en base a unha liña de
crédito condicionada] para apoio do financiamento doméstico dos
custos directos e indirectos relacionados cos servizos sanitarios, a cura e
prevención derivada do brote do COVID-19. Damos tamén a benvida as
avaliacións preliminares das institucións [da UE] relativas á sustentabilidade
da débeda, das necesidades de financiamento, dos riscos sobre a estabilidade
financeira, así como dos criterios de elixibilidade para acceder a este
instrumento [o ACP do MEDE]. Concordamos co punto de vista das institucións de
que todos os membros do MEDE compren os requisitos de
elixibilidade cara recibiren a axuda procedente do ACP. Suxeito a entrega dos
procedementos estatais, agardamos co Consello de Gobernadores do MEDE adopte a
resolución que confirme isto con antelación á data de 1 de xuño de 2020. Seguiranse
as previsións do Tratado do MEDE.
IV.
O
Euro-grupo recorda que o requisito único para accederen a liña de crédito será
que os estados membros da zona euro soliciten a axuda o que os obrigaría
a utilizar esta liña de crédito para dar apoio ao financiamento
doméstico dos custos directos e indirectos relacionados cos servizos
sanitarios, a cura e prevención derivada da crise do COVID-19. Esta obriga
detallarase nun «Plan de Resposta a Pandemia» individual,
preparado en base dun modelo ou patrón, ao igual que para calquera facilidade
concedida sob o ACP.
V.
Concordamos
en que o control e supervisión sería comparábel coa
natureza do shock asimétrico provocado polo brote do COVID-19 e proporcionado
coas características e utilización do ACP, en liña co marco[1]
da UE e as directrices relevantes do MEDE. Damos a benvida a intención
da Comisión de aplicar un marco de control e simplificación das obrigas de
información, limitado ás obrigas detalladas no «Plano de Resposta a Pandemia»,
como se resume na carta de 7 de maio do Vicepresidente Executivo, Valdis
Dombrovskis e o Comisario Paolo Gentiloni, dirixida ao Presidente do
Euro-grupo. Tamén o MEDE propor-cionará
un Sistema de Alerta Temperá cara asegurar o reembolso
oportuno da axuda concreta recibida do ACP.
VI.
Concordamos
coa proposta do MEDE sobre os termos financeiros comúns e as condicións
aplicábeis a calquera facilidade outorgada sob o ACP. Isto inclúe un
vencemento medio máximo de 10 anos para os préstamos e as modalidades de
fixación de condicións favorábeis adaptadas á natureza excepcional desta crise[2].
VII.
O
Euro-grupo confirma co ACP é único dado o amplo impacto da crise
do COVID-19 en todos os estados membros do MEDE. A petición do
ACP poderá se facer até a 31 de decembro de 2022. Após da proposta formulada
polo Director Executivo do MEDE, o Consello de Gobernadores pode decidir por
acordo unánime a modificación da data tope. A proposta do Director Executivo
debería basearse na evidencia obxectiva sobre o curso da crise. Acto seguido,
os estados membros da zona euro quedarían obrigados a reforzaren os
fundamentos económicos e financeiros, consistentes cos marcos de coordinación
e supervisión económica e orzamentaria da UE, incluída calquera
flexibilidade aplicada polas institucións competentes da UE. [Non
habería que indicar que isto condiciona materialmente a política económica a
seguir polos estados afectados que debe se ater aos criterios ultra-liberais
dos que a UE é principal defensora e valedora].
VIII.
O
período de dispoñibilidade inicial para cada facilidade concedida sob o ACP
será de 12 meses, que podería prorrogarse dúas veces por un período de 6
meses, de acordo co marco estándar do MEDE para os instrumentos precautorios.
IX.
Após
dunha petición sob o ACP agárdase que as institucións confirmen as
avaliacións o antes posíbel, e preparen, xunto coas autoridades, o
«Plan de Resposta a Pandemia» individual, baseado nun patrón ou
modelo acordado.
X.
Suxeito
á finalización dos procedementos estatais referentes a cada petición, os
órganos de goberno do MEDE aprobarán os «Planos de Resposta a Pandemia», as
decisións individuais para a concesión da asistencia financeira e os acordos
sobre as facilidades de asistencia financeira, de acordo co artigo 13 do
Tratado do MEDE [que trata do «Procedemento de concesión de apoio á
estabilidade», que debe entenderse sempre a financeira, como se a
economía se reducise a este único aspecto, mais aquí se xoga co seu ídolo
sagrado: o euro. Recordemos que todas as condicións requiridas
para acceder como membro da zona euro, son de carácter estritamente
financeiro, postergando as variábeis reais que xogan un rol fundamental no
benestar dos cidadáns].
Por
suposto, todos os subliñados, frases ou palabras en itálica ou entre corchetes
son nosos. O propio feito do fracaso da reunión fai que «resolveran» a
cuestión con esta declaración xenérica do estado inacabado sobre as medidas e
mesmo nunha fase inicial das medidas necesarias cara lle facer fronte a crise
derivada do brote do COVID-19. Mais pon de relevo que manexaron os documentos
das institucións e expoñen axeitadamente os problemas que supoñen o facer uso
dos instrumentos do MEDE, e que son a consecuencia principal das desavinzas e
desacordos entre os estados do norte e do sur, membros da zona euro. Así na
rimbombante declaración do euro-grupo, a carencia absoluta de
acordo algún en concreto sobre as cuestións fundamentais, ten toda a súa
xustificación, que quizais axude a entender a súa referencia final ao artigo
13 do Tratado do MEDE, cuxo apartado 3 reza así, o que nos traerá a mente
segura-mente a cantilena recorrente no caso do rescate grego, por exemplo :
«De
se adoptaren unha decisión en virtude do apartado 2, o Consello de
Gobernadores encomendará á Comisión da UE [eles din «europea»] negociar co
(estado)membro do MEDE en cuestión –en coordinación co BCE e, e cando ilo
sexa posíbel, conxuntamente co FMI--, un Memorando
de Entendemento no que se defina con precisión a condicionalidade
asociada ao instrumento de asis-tencia financeira. O contido do Memorando
de Entendemento reflectirá a gravidade das deficiencias que haberá que
abordar e o instrumento de asistencia financeira elixido. [...].
O Memorando de Entendemento será
plenamente compatíbel coas medidas de coordinación da política económica
previstas no Tratado de Funcionamento da UE, en particular con calquera acto
do Dereito da UE, incluído calquera ditame, advertencia, recomenda ou decisión
que se teña dirixido ao (estado)membro do MEDE en cuestión.»
Xa que logo, a continuación
resumiremos os documentos das denominadas institucións con
atención preferente ao instrumento de «Apoio á Crise Pandémica» do MEDE, que
obviamente, tamén cobre a maior parte da declaración do euro-grupo.
B)
Os documentos das institucións
en especial os realizados polos servizos da Comisión.
0)
Pórtico
APOIO
Á CRISE PANDÉMICA: Avaliación sobre a Elixibilidade
Realizada como
preparación dunha outra avaliación acorde co artigo 6, que regula a «avaliación da sustentabilidade da débeda pública», do
Regulamento (UE) nº 472/2013 sobre o reforzamento
da supervisión económica e orzamentaria dos estados membros da
euro-zona que experimenten ou corran o risco de experimentar graves
dificultades [Regulamento de lectura obrigada para entender o que significa
realmente esta UE, e o que acontece nos estados que forman parte dela].
Trátase, --de aí a creación do MEDE e as novas medidas sobre a estabilidade
financeira reformuladas de maneira máis estrita no «Tratado de estabilidade, coordinación e gobernanza da
Unión Económica e Monetaria» de marzo de 2012, que Spain trasladou ao
ámbito constitucional, malia non ser obrigado isto pola UE (modificación do
artigo 135 de CE)--, de lle facer fronte as dificultades que naquel
entón corría o euro, e para outras que puideran acontecer, xa que a
moeda única, á que só están suxeitos 19 estados (de aí a barbaridade no ámbito
da UE mais sobre todo da euro-zona de a confundir cun instrumento «europeo»)
se considera esencial para este aparello institucional de
carácter económico interestatal (mercado e moeda únicos parciais, polo momento),
para o logro dos seus fins reais. Por iso creouse especificamente o
Euro-grupo, a euro-zona e demais. Xa debería resultaren rechamante que este
apoio económico de loita contra á «crise pandémica»
afecte unicamente a
19 dos 28 estados (axiña 27), coma si os efectos do brote do
COVID-19 non afectasen aos outros estados membros da UE. Tal é o temor
realmente existente dentro da UE de que se vaian ao inferno o euro e todos os
moi onerosos artefactos criados a seu arredor para a súa defensa [quen o ía pensar
dos alemáns, hoxe os máis interesados en
impediren que isto aconteza] non sendo o menor precisamente o BCE,
polas restricións a que obriga e somete aos estados membros do euro-grupo, con
estruturas económicas, produtivas, fiscais, laborais, financeiras e demais,
moi diferentes, con graves consecuencias para os seus habitantes.
Mais
tamén acorde co artigo 13(1) do Tratado
do MEDE, o «Mecanismo «Europeo» De Estabilidade» [ao
igual que acontece coa UE, que funciona en base a Tratados, é dicir, os
instrumentos xurídicos propios dos acordos para o logro dun fin entre
diferentes estados soberanos], os estados membros do euro-grupo son os pais
putativos deste MEDE, que o estado español ratificou oficialmente en xuño de
2012, após de o ter asinado no momento da súa creación en febreiro de 2012.
Pois ben o artigo 13 fai referencia ao procedemento de concesión de apoio a
estabilidade, expresando [poñémolo literalmente da súa versión española] o seu
punto 1 que:
«Los miembros del MEDE
podrán dirigir una solicitud de apoyo a la estabilidad al presidente del
Consejo de Gobernadores. Dicha solicitud deberá indicar el instrumento o
instrumentos de asistencia financiera que habrán de considerarse. Tras la
recepción de dicha solicitud, el presidente del Consejo de Gobernadores
encomendará a la Comisión Europea, en coordinación con el BCE:
a) evaluar la
existencia de un riesgo para la estabilidad financiera de la zona del euro en
su conjunto o de sus Estados miembros, a menos que el BCE ya haya presentado
un análisis en virtud del artículo 18, apartado 2;
b) evaluar la
sostenibilidad de la deuda pública. Siempre que ello sea adecuado y posible,
dicha evaluación deberá realizarse conjuntamente con el FMI;
c) evaluar las necesidades reales
o potenciales de financiación del miembro del MEDE en cuestión.»
Finalmente a avaliación tamén ten de ser acorde co artigo 3
das Directrices sobre a Asistencia Financeira Precautoria do
MEDE, que regula precisamente o procede-mento a seguir na concesión desa
asistencia financeira precautoria e, que en parte, xa se encarga a declaración
do euro-grupo de nolo describiren.
1)
Este
apartado resume os resultados da avaliación preliminar dos servizos da
Comisión a nivel técnico a respecto da elixibilidade dos estados
membros da euro-zona cara lles outorgar este «Apoio á Crise Pandémica» (en
adiante ACP), como vimos, subministrado polo MEDE.
No
Consello de 23-4-2020, os xefes de estado e goberno dos estados que integran a
euro-zona, aprobaron o Informe do Euro-grupo de 9-4-2020, no que os ministros
de finanzas da euro-zona acordaron estabelecer un ACP. Este
apoio (financiamento) baséase na Liña de crédito (ECCL) existente no MEDE, ben
que en condicións máis favorábeis, axustadas á luz dos retos
específicos que representa a crise pandémica do COVID-19. E tan importante,
este apoio (ACP) estará dispoñíbel para todos os estados da euro-zona
até o momento temporal en que a crise sexa superada. Asemade, este ACP
realizarase segundo «os termos estandarizados acordados previamente polos
órganos de goberno do MEDE, de maneira que reflictan os retos en vigor,
baseados nas avaliacións previas realizadas polas institucións “europeas”
competentes». A condición única para acceder á liña de
crédito será que os estados membros da euro-zona soliciten tal apoio o que os obrigará
a utilizala para atender ao financiamento directo e
indirecto dos servizos sanitarios, á cura e prevención, derivados da crise do
COVID-19.
Por suposto, se cumprirán coas previsións do Tratado
do MEDE. Tal acceso garantido alcanzará 2% do PIB dos
respectivos estados membros da euro-zona, segundo o seu valor a fins do ano
2019, como unha cota de referencia. No caso español isto significa unha contía
duns 24.000 M€. A liña de crédito estará dispoñíbel até o momento en que se
supere a crise do COVID-19.
Tomando como base este Informe do euro-grupo, os servizos
da Comisión realizan o asesoramento técnico preliminar da situación económica
e financeira da euro-zona e dos seus estados membros, segundo require o artigo
13(1) do Tratado do MEDE e o artigo 3 das «Directrices para a Asistencia
Financeira Precautoria». As análises previas dos servizos da Comisión
realizáronse en coordinación co staff do BCE e en colaboración co staff
do MEDE, de acordo co Memorando de Entendemento (MOU, nas
siglas inglesas) a respecto das relacións no traballo entre a Comisión e o
MEDE, asinadas en Sofía o 27-4-2018 [hai que ver como na UE lles prace a
marcha en base a troikas, ben que aquí se substitúa o FMI polo MEDE,
mais recordemos que a actual presidenta do BCE, a Sra. Lagarde, algo tivo que
ver antes precisamente co FMI, do que tivo que escapar por moti-vos que aquí
non veñen a conto e son suficientemente coñecidos. Todo queda dentro da
familia, como é o normal entre as clases ou elites dominantes!!].
Fundamentado nestes asesoramentos os Servizos da Comisión
acharon que o impacto económico e financeiro da pandemia do COVID-19 implican
riscos para a estabi-lidade financeira na
euro-zona [a estabilidade económica
e social impórtalles ren, tal é o grado
de dexeneración desta UE!!]. Ao mesmo tempo, que a situación
económica nos estados membros da euro-zona é esencialmente sólida (!!?),
á vista tamén das consideracións específicas seguintes [todas elas refírense,
curiosamente, a aspectos financeiros, como se non existiran máis que estes no
ámbito da economía):
2)
A
débeda pública agardan se manter sostíbel en todos os estados membros da
euro-zona no horizonte temporal de análise de sustentabilidade da débeda.
3)
Inda
que a respecto das necesidades financeiras dos estados membros da euro-zona agardan
unha suba substancial en relación cos planos previos de financiamento,
achan que todos os estados membros manterán un acceso aos mercados financeiros
en termos razoábeis.
4)
Ningún
dos estados membros da euro-zona está
[obviamente neste momento temporal] sometido a un Procedemento de
Déficit Excesivo (PDE) –coas conse-cuencias que ilo implica--, de
acordo co artigo 126 do Tratado de Funcionamento da UE.
5)
Ningún
dos estados membros da euro-zona tampouco está sometido a un Procede-mento
de Desequilibrio Excesivo, de acordo co artigo 7 do Regulamento UE
1176/2011, relativo a prevención e corrección dos
desequilibrios macro-económicos. [notemos como a data reflicte o intre
da crise do euro, onde este corre un perigo certo: de aí este
Regulamento, en cuxo artigo 7 estabelece precisamente as situacións nas que un
estado incorre neste tipo de Procedemento, polo que será obxecto dunha
recomendación do Consello e obrigado a presentar un «Plano de medidas
correctoras» −non menos oneroso para as clases populares do estado
afectado que as consecuencias de estar sometido a un PDE−, tanto ao Consello
como a Comisión, quen no caso de lles parecer insuficiente poden obrigar a
presentación dun outro plano máis axeitado segundo eles. Hai que salvar o euro
a custa do que sexa!].
6)
As
posicións exteriores [balanza por conta corrente – relación co resto do mundo]
dos estados membros da euro-zona son sostíbeis á vista dos seus valores e
composición, así como da configuración institucional da moeda común.
7)
O
BCE entende que non existe evidencia de problemas de solvencia
sistémicos nos sistemas bancarios da zona euro. Nos outros estados da
UE seica non existen sistemas bancarios e financeiros en xeral, xa que a banca
que vemos e manexamos a maioría é realmente o punta do iceberg do sector
financeiro, tal como este debe ser entendido!!.
2) Neste apartado referirémonos a
avaliación dos servizos da Comisión en canto a sustentabilidade da
débeda pública e ás necesidades de financiamento relacionadas co brote
do COVID-19, para os estados membros da euro-zona.
Tamén como preparación da avaliación de acordo co artigo 6
do Regulamento UE 472/2013, ao que xa nos referimos anteriormente: o reforzamento da supervisión económica e orzamentaria dos
estados membros da euro-zona cuxa estabilidade financeira experimente ou estea
en risco de experimentaren graves dificultades. Neste artigo 6
vén a se requirir tamén a avaliación da sustentabilidade da débeda
pública. E tamén de acordo co artigo 13(1) do Tratado do MEDE, que
como vimos, regula o procedemento de concesión de apoio á estabilidade
(financeira, of course, que non debe confundirse coa tradicional
estabilidade económica, que implica a realización de políticas
económicas moi diferentes das hoxe dominantes), sendo os estados membros do
MEDE quen deberán solicitalo ao Presidente do Consello de Gobernadores, que
entón, encomendará á Comisión, en coordinación co BCE, á realización das
avaliacións precisas.
Os achados principais da Comisión son os seguintes:
·
A
pandemia COVID-19 provoca uns grandes impactos negativos na actividade
económica.
De acordo coas previsións de primavera da Comisión o PIB da euro-zona devalará
arredor 8% no ano 2020, para se dar a continuación un rebote de algo máis do
6% en 2021 (a recuperación en forma de «V asimétrica», que axiña veremos en
que queda, o como talvez queda esquecida de contado, como acontece coas modas
de todo tipo que nos asolan).
O
déficit público alargarase até 9% do PIB en 2020, para, após, se situar no 4%
en 2021. Isto implica un deterioro da posición do endebedamento público,
agardándose incrementos significativos no ano 2020.
·
Todos
os gobernos da zona euro tomaron medidas orientadas a minimizar un impacto
duradeiro da crise.
Os efectos económicos negativos da pandemia xunto coas medidas orzamentarias discrecionais
adoptadas cara afrontar o seu impacto, que para o conxunto da zona euro
suporían uns custos adicionais de preto de 830.000 M€ no ano 2020 e de
280.000 M€ en 2021, que representan 7 e 2 por cento do PIB da
euro-zona, respectivamente. Segundo os diferentes estados membros individuais
[dada a ampla diversidade na súa estrutura económica, produtiva, fiscal,
financeira e demais, incluído, por suposto, a incidencia específica do brote
do COVID-19] os seus custos adicionais oscilarán nun rango entre 6 a máis de
9% do PIB en 2020, e derredor 1,5 a 4,5% do PIB en 2021.
·
A
avaliación da sustentabilidade do endebedamento público indica que, malia os
riscos, a súa posición manterase sostíbel para todos os estados membros da
zona euro a medio prazo.
Esta conclusión vén confirmada pola senda (estábel ou)decrecente para o
endebedamento proxectado cara o horizonte temporal de 2030. En
liña co acordo político dos ministros de finanzas dos estados
que forman parte da euro-zona, no Euro-grupo que tivo lugar o pasado 9-4-2020,
tais estados quedan obrigados a reforzaren os seus fundamentais
económicos e financeiros, de maneira sexan consistentes cos marcos de coordinación
e vixilancia económica e orzamentaria da UE, incluídas calquera das medidas
de flexibilidade aplicadas polas institucións competentes da UE.
Factores adicionais tal como os historicamente baixos tipos de xuro e o perfil
do endebedamento en termos do seu vencemento e acredores (diversificado e
fundamentado en grandes investidores) contribúen asemade, a apoiar a
sustentabilidade do endebedamento público dos membros da euro-zona.
·
Embora,
existen riscos relacionados coa natureza sen precedentes desta crise e á
incerteza respecto do seu desenvolvemento futuro. As proxeccións están por iso
afectadas polas incertezas particularmente grandes existentes na conxuntura
actual, cando se comparar cos exercicios precedentes. Por exemplo, calquera
adiamento, ou unha recuperación de carácter máis gradual, ou unhas condicións
financeiras máis adversas levarían consigo presións cara unhas ratios
débeda-PIB máis elevadas. A presenza das obrigas continxentes, particularmente
ás que se refiren as garantías públicas ao sector privado, constitúen
unha fonte de inestabilidade. Pola contra, os planos de
recuperación estatais e da UE [onde están, os uns e o outro?] deberían
impulsar unha recuperación más rápida que aquela que asumimos no caso (escenario)
base ou de referencia, en particular ao promoveren
dinámicas de investimento máis sólidas que teñen un impacto favorábel a longo
prazo sobre o medre potencial da economía. Asemade, estes maiores impactos
positivos sobre o medre potencial tamén poderían acontecer como conse-cuencia
da intensificación das medidas estruturais. Ser membro desta UE
realmente existente, e pretender levar a cabo as políticas económica e demais
necesarias para mellorar o benestar dos cidadáns resulta certamente utópico,
no sentido pleno. As medidas estruturais teñen impactos positivos ¿para quen?.
É que xa esquecemos o que aconteceu desde o 2008 co «brote» da grande crise?.
É tal intensificación a que vai amañar os efectos do brote do
COVID-19?.
Sección 1. O impacto do brote do
COVID-19 nas necesidade financeiras
A epidemia do COVID-19 xerou e está
xerando necesidades financeiras en ascenso por mor dos efectos económicos
negativos da pandemia, xunto co conxunto de medidas orzamentarias de carácter
discrecional adoptadas polos estados membros da euro-zona cara afrontaren seu
impacto.
En especial, isto conduciu a unha revisión á alza do
déficit público primario (e das necesidades de
financiamento) para os anos 2020 e 2021, en comparanza coas previsións
realizadas no período anterior a se producir a epidemia (como, por exemplo, no
caso das previsións da Comisión de outono de 2019). Estas revisións prevén
unha medida do impacto orzamentario total da epidemia do
COVID-19, ao incluíren os custos directos e indirectos da asistencia
sanitaria. Elas representan un límite superior na medida en que os custos
adicionais (ou as perdas de ingresos) non relacionados
coa crise poderían contribuír tamén, nalgunha medida, á revisión dos
equilibrios primarios previstos.
Segundo esta medida do déficit primario adicional,
e con base nos Informes das previsións da Comisión entre outono de 2019 e a
primavera de 2020, os custos adicionais debido ao impacto do brote
do COVID-19 suporían, para o conxunto da zona euro, máis de 830.000 M€ en 2020
e 280.000 M€ en 2021, equivalentes aproxi-madamente a 4 e 2% do
PIB, respectivamente. Resumiremos a cuantificación do impacto fiscal da crise
do COVID-19, segundo a Comisión, utilizando o cadro dos custos adicionais para
algún dos estados da zona euro (Cf. Táboa 1):
Estado
|
En % do PIB
|
En Millóns de euros
|
2020
|
2021
|
2020
|
2021
|
Alemaña
|
7,7
|
1,8
|
255.300
|
63.100
|
Spain
|
7,6
|
4,4
|
85.800
|
53.200
|
Francia
|
7,5
|
1,7
|
166.700
|
39.200
|
Italia
|
8,4
|
2,5
|
138.200
|
43.700
|
Portugal
|
6.1
|
1.8
|
12.700
|
4.100
|
Zona
Euro
|
7.4
|
2.3
|
832.900
|
281.700
|
%
SPAIN/ZEuro
|
102.7
|
191.3
|
10.3
|
18.9
|
Como vemos estes custos adicionais para o caso español
cuantifícanse no bienio 2020-21 en 139.000 M€, o 12.5% do total,
mais cun reparto no bienio moi diferente ao resto de estados (61.7-38.3%)
fronte (74.7-25.3%) no conxunto da zona euro (incluído o estado español).
Sección 2. Resultados da análise sobre
a sustentabilidade do endebedamento
Enfoque e hipóteses
A avaliación da sustentabilidade da
débeda nos estados membros da zona euro, preparada cara a actuación do xa
mencionado «Apoio a Crise Pandémica», baseada na liña de crédito precautoria
mellorada [condicións máis brandas: nas súas operacións normais o MEDE
contempla unha marxe sobre a súa capacidade de financiamento de 35 puntos
básicos (0,35%), segundo fontes do Ministerio de Economía. O detalle pódese se
ver na nota a rodapé 2. É doado se decatar que xa quixeran todos os
«hipotecados» do mundo que as súas entidades financeiras os trataran deste
xeito, é dicir, utilizando tal diferencial entre os tipos de xuro que perciben
polos seus depósitos e os tipos de xuro a pagaren polos préstamos de rigor.
A Comisión considera dous escenarios: o base ou de
referencia e outro máis adverso. En ambos os dous o horizonte de proxección é
o medio prazo utilizado como normal nas «Análises sobre a
Sustentabilidade da Débeda» pola Comisión, isto é, de 10 anos. Na
avaliación tómanse en conta tanto as proxeccións estatais da débeda como as
súas necesidades de financiamento bruto. Estas últimas se
definen como a suma do déficit orzamentario, das amortizacións da débeda
(incluíndo títulos de débeda e préstamos), así como outros fluxos de
creación/diminución da débeda potencial (axustes débeda-déficit). As
proxeccións están baseadas nas Previsións da primavera de 2020 da Comisión.
Ademais nestas previsións tívose en conta unha análise
dos factores de risco que poderían provocar unha elevación ou
agravamento adicional, xa que se consideraron necesarios cara alcanzar unha
avaliación completa a respecto da sustentabilidade da débeda.
Na xuntanza do Euro-grupo de 9 de abril pasado quedou claro
o feito de que os estados membros quedarían suxeitos e obrigados
aos marcos de coordinación e supervisión económica e
orzamentaria da UE.
No escenario adverso téñense en conta uns tipos de xuros
máis elevados (500 puntos básicos = 5%) e un medre económico anual inferior en
0,5 puntos porcentuais do PIB.
A táboa 2 do Informe dos servizos da Comisión móstranos a
senda fiscal sob o escenario base ou de referencia (após de 2022)
distinguindo entre:
(1)
Os
estados cuxo déficit sexa inferior ao 3% do PIB
(2) Os estados cuxo déficit sexa maior co
3% do PIB (Situación de PDE). Neste caso deben realizaren un axuste
anual de 0,5 puntos porcentuais do PIB até que o déficit se sitúe por embaixo
do 3%, o que só é posíbel, nos casos extremos, diminuíndo o gasto
público ou incrementando os ingresos públicos, e xa coñecemos suficientemente
a estas alturas cal é a opción elixida polas institucións de UE: a primeira,
que implica as políticas de «axuste e estruturais», vulgarizadas nas agora
chamadas políticas de «austeridade» («naturalmente» entendida para as maiorías
sociais que ven minguadas as súas condicións de vida e traballo, asistíndose a
niveis de desigualdade en ascenso nunca vistos). E é, que dentro
do marco da UE, máis en xeral, no marco da ideoloxía económica dominante, non
existe más alternativa que esta, como xa debería estar resabido. Unha actuación
social maioritariamente pasiva, tal como aconteceu fronte a grande crise desde
2008, non fai máis que afianzar os intereses oligárquicos e plutocráticos
defendidos pola UE e pola ideoloxía política dominante. E non se acaba de
saíren plenamente dunha, e en que condicións, a xa temos outra retándonos
descaradamente.
Nas táboas 3 e 4, que resumiremos, a Comisión achéganos as
súas previsións a respecto do déficit público (en porcentaxe do PIB) e sobre o
medre do PIB en termos reais, respectivamente, para o período temporal
comprendido entre 2019-2030:
Estado
|
Déficit Público en porcentaxe do PIB - Escenario BASE
|
2019
|
2020
|
2021
|
2026
|
2030
|
Alemaña
|
1.4
|
-7.0
|
-1.5
|
-0.6
|
-0.5
|
Spain
|
-2.8
|
-10.1
|
-6.7
|
-3.4
|
-1.1
|
Francia
|
-3.0
|
-9.9
|
-4.0
|
-0.9
|
-0.5
|
Italia
|
-1.6
|
-11.1
|
-5.6
|
-2.0
|
0.1
|
Portugal
|
0.2
|
-6.5
|
-1.8
|
-0.1
|
0.1
|
Estado
|
Medre do PIB real (%) - Escenario BASE
|
2019
|
2020
|
2021
|
2026
|
2030
|
Alemaña
|
0.6
|
-6.5
|
5.9
|
0.9
|
0.8
|
Spain
|
2.0
|
-9.4
|
7.0
|
1.7
|
1.4
|
Francia
|
1.3
|
-8.2
|
7.4
|
1.4
|
1.2
|
Italia
|
0.3
|
-9.5
|
6.5
|
0.6
|
0.7
|
Portugal
|
2.2
|
-6.8
|
5.8
|
1.1
|
0.8
|
A respecto da primeira Táboa, digamos que Spain é o único
estado membro da euro-zona que inda no ano 2026 supera a soleira
do déficit público do 3%, así que no período 2022-2027 estará obrigado
a permaneceren nunha situación de actuación do Procedemento de Déficit
Excesivo (PDE) con todo o que ilo implica de control da súa economía e
da imposición de «axustes» diversos por parte da UE, cuxa burocracia non fai
mais que levar a práctica os procedementos e normas que crearon os
representantes dos estados membros, e que danarán gravemente a situación das
clases populares [a política de «austeridade» para estas]. E lamentabelmente
Galiza inda pertence ao estado español que saibamos. Unha situación
radicalmente diferente no cuantitativo, neste aspecto, é a que presenta, por
exemplo, o noso irmá-veciño Portugal.
A respecto da segunda, será moi interesante ver como se
cumpre a brincadeira do PIB no 2021, segundo a «teoría» da V-asimétrica,
--deixando agora de lado o baixo nivel de crecemento real do PIB previsto en
todos os estados da zona euro no período 2026-2030--, sobre todo en economías
cunha estrutura económico-produtiva tan feble e desartellada como resulta ser
o caso español (e tamén galego), agás que a «importación de carne humana» (ou
turismo) rebente nese ano, o que amais depender de moitos outros factores,
nesta conxuntura, vai ser crucial o feito de cando e como realmente rematará
totalmente neste ano 2020 a crise do COVID-19, e o nivel das súas
consecuencias económicas, cuxa superación puidera ser máis longa do até agora
predicado.
Continuemos co informe da Comisión. Os factores adicionais
que citamos denantes refírense, por exemplo, a que o vencemento medio da
débeda na euro-zona medrou progresivamente nos anos pasados, ou que unha
grande parte dos seus pasivos estean acordados a tipos de xuro fixos, e
asemade ao feito unha parte importante do endebedamento se atopar nas mans dos
seus residentes.
Porén, existen riscos relacionados
coa natureza sen precedentes desta crise e a incerteza a respecto da súa
futura evolución. Que afecta, claro é, a duración do confinamento e á
resistencia da recuperación. A maiores, os riscos derivados dos compromisos continxentes
adoptados polos estados poden provir do sector privado, vía a
posíbel materialización das garantías estatais estabelecidas
para dar apoio ás empresas e os autónomos. De feito as garantías
estatais anunciadas superan o 15% do PIB do conxunto da zona euro,
representando un risco potencial significativo para as finanzas
públicas estatais. Mais aínda, estes compromisos continxentes significan
medidas necesarias adoptadas polos gobernos como apoio á súa economía.
Naturalmente podería mitigarse este risco de existiren solucións por parte da
UE cara apoiar as economías dos seus estados membros [non só os da euro-zona,
por moi «rei» que sexa o euro]. Asemade, os riscos implícitos dos compromisos
continxentes poderían proceder de vulnerabilidades latentes no sector
financeiro. Sería o único que faltaría, mais hai que supor que quen
acredita nisto debe posuír boa información sobre do que está escribir. Porén, en conxunto, logo se
declara que este risco parece moito menor, dada a notábel mellora
experimentada nos seus balances, moi reforzados na década pasada, como
sabemos, grazas ao esforzo público realizado no seu salvamento e «saneamento»
ás costas das clases traballadoras en primeiro lugar, e que por exemplo, no
caso español significaron 186.000 M€ segundo os Informes sobre
Axudas de Estado que elabora a Comisión de Competencia da UE. Para o caso do
sistema financeiro do conxunto da UE, esta cifra elevouse a case dous BILLÓNS
de euros. Mais, principalmente, resúltalles fundamental dar unha imaxe de
«norma-lidade» no sector financeiro, que por iso goza dos privilexios que goza
no conxunto da UE.
Malia todo, a avaliación sobre a
sustentabilidade do endebedamento público indica que, pese os riscos, a
posición da débeda pública permanece sostíbel a medio prazo no conxunto da
zona euro, tendo en conta, asemade, os importantes factores atenuantes.
Avaliación do estado español: SPAIN
§ Proxeccións da débeda e necesidades de
financiamento bruto
Agárdase
que a crise teña un grande impacto económico, traducido nunha
caída do PIB do 9,5% en termos reais no ano 2020, seguido por un rebote do 7%
no ano 2021. O déficit orzamentario situarase no 10% do PIB en 2020 e 6,75 en
2021. Neste contexto, a débeda pública española incrementaríase desde 93,5% do
PIB no ano 2019 a 113,75% do PIB no ano 2021. Unha ilustración nidia, ben
recente, mais que parecera xa moi distante no tempo, foi o debate habido no
Congreso dos Deputados a respecto da afamada «Regra de Gasto» e onde as
previsións sobre déficit, endebedamento, medre do PIB, etc., previstos daquela
polo goberno español «progre», convertéronse sinxelamente en fume de palla.
Hoxe, sendo suave, haino que ver, como mínimo, coma unha perda de tempo
lamentábel.
Segundo
o escenario base, a débeda pública devalaría progresivamente, alcan-zando un
nivel de preto do 110% do PIB no ano 2030, apoiado nunha
política orzamentaria de axuste [«máis austeridade á vista, ar!»] e un
diferencial favorábel entre o medre do PIB e os tipos de xuro. No que queda o
contido esencial da L.O. 2/2012, que desenvolve o artigo 135 da CE, e que
regula que neste ano 2020, o endebedamento das AAPP debería se situar no
60% do PIB?. Que falta de respecto ás súas propias leis. Que descaro!.
E que fai todo o aparello xudicial españolista fronte isto?. E que as leis
«positivas» cómprense polos gobernos cando convén?. Poden facer o mesmo os
cidadáns do común?. O que acontece reiteradamente, dando idea da caste de
xustiza que padecemos, con moitas máis semellanzas do que parece coa
practicada na Idade Media].
A
traxectoria da débeda é por suposto sensitiva aos shocks macroeconómicos:
inda sob condicións máis adversas [escenario adverso: 5% máis elevados os
tipos de xuro e o,5% de baixa anual acumulativa, por suposto, no crecemento do
PIB], a ratio débeda-PIB alcanzaría un nivel superior situado derredor
do 120% do PIB en 2030, aínda permanecendo nunha senda
descendente ao final do horizonte de proxección.
No
escenario de referencia, as necesidades de financiamento bruto
repre-sentarían 25% do PIB no período 2020-21 [fronte o 15% medio que vimos no
conxunto da zona euro], equivalente a uns 600.000 M€, tamén
devalando no período de proxección, de maneira que se alcanzaría unha cifra
inferior ao 20% do PIB no ano 2030. No escenario adverso, tamén
deberían devalar, obvia-mente, a niveis máis elevados que no escenario base.
En fin, un panorama aterrador de se cumpriren na realidade, e que coas forzas
políticas e sindicais estatais de «esquerda, progresistas e progres» integradas
sen matices prácticos no sistema maioritariamente parasitario españolista,
píntanos un panorama até máis aló de 2030, que o acontecido desde o pasado ano
2008 até hoxe pode se converter nunha cativa broma certamente, referíndonos
sempre aos niveis nacional e social, relacionados recíproca e necesa-riamente,
e as súas posibilidades de avance en positivo. Sintomática resulta a defensa
recorrente e a todo transo da sacra CE, que parece se ter convertido na
relixión ou Biblia do líder de Unidas Podemos, cando fai catro días, o
problema era a crise do «réxime do 78». Que tomadura de pelo, para
todos aqueles que se creron esta e outras ladaíñas semellantes deste
«republicano-monárquico»
españolista!.
§ Factores adicionais na avaliación
global
As
condicións dos mercados de financiamento da débeda se manteñen favorábeis como puxo de manifesto a máis recente
poxa de débeda en marzo pasado, confirmando unha demanda suficiente tanto a
longo como a curto prazo de títulos públicos. Os tipos de xuro dos bonos a 10
anos permanecen baixos comparados cos estándares históricos, e o diferencial
[«prima de risco»] contra os bonos alemáns a 10 anos, mantéñense
contidos. Mirando cara adiante, a compra de activos polo Euro-sistema no
mercado secundario (como parte do «Programa de Compra de Emerxencia Pandémica»
e do «Programa de Compra de activos do Sector Público») agárdase que contribúa
a estabilizar os mercados de «débeda soberana» na zona euro.
O
perfil da débeda pública mitiga as vulnerabilidades
Os
beneficios para o estado dunha base investidora relativamente estábel, cunha
parte importante de débeda pública en mans de residentes (máis do 50%) ou por
titulares posuidores da zona euro (aproximadamente 1/3) [isto é ben de crer,
só tiñan que darlle nome aos estados centrais acredores].
Amais,
o vencemento medio da débeda pública experimentou un proceso de alongamento no
tempo, alcanzando preto de oito anos. Grande parte da débeda faise a tipos
fixos e os pagos por xuros deberían permaneceren contidos en termos dos
estándares históricos en todo o período de proxección, inda en condicións máis
adversas. Porén, preséntase un certo
grao de vulnerabilidade relacionada coa situación negativa da «Posición
do Investimento Internacional neto» e o risco dos compromisos
continxentes procedentes do sector privado, vía a posíbel mate-rialización
das garantías estatais a empresas e autónomos durante a crise do
COVID-19.
Globalmente,
a avaliación da sustentabilidade do endebedamento indica que, malia á
existencia de riscos, a súa posición permanece sostíbel no medio prazo, tendo
en conta asemade os importantes efectos atenuantes (incluído o perfil do
endebedamento). En
particular, inda se a posición da débeda pública experimentar un deterioro
como resultado da crise do COVID-19, a ratio débeda-PIB no escenario
base, de referencia, prognostica a existencia dunha traxectoria sostíbel
(lixeiramente minguante) no medio prazo. Amén.
3) Neste apartado trátase da vixilancia
ou supervisión sobre os desequilibrios
relativos ao sector exterior ou da «Avaliación da
Sustentabilidade Externa» consonte co artigo 2(2)(e) das «Directrices
sobre Asistencia Financeira Precautoria» do MEDE.
Segundo os informes dos servizos da Comisión da primavera
do ano en curso, non existe evidencia dun deterioro significativo nos
desequilibrios externos en algún dos estados da zona euro.
Mais de xeito ben significativo a análise céntrase nos
estados seguintes: Chipre, Grecia, Spain, Irlanda e Portugal. Parece que o dos
«pigs» --cochos--, segue practicamente en vigor. Tampouco parece
interesante coñecer a máis ca posíbel colaboración da situación destes estados
á boiante situación exterior dos estados centrais. E, como a unha e a outra,
son as dúas caras da mesma moeda [semellante ao «desenvolvemento do subdes-envolvemento»
de André Gunder Frank]. Unha razón máis para situar a soberanía no centro da
dialéctica política galega de estaren interesados realmente no avance da nosa
nación e do benestar do seu pobo que só o anterior pode facer posíbel en
plenitude. Pois ben, tal análise lévase a cabo sobre os achados dos Informes
exhaustivos, complementados por unha avaliación que utiliza os dados e
previsións máis recentes.
Como resultado, as principais conclusións dos Informes
exhaustivos do pasado febreiro, son amplamente confirmadas á luz dos dados
recentes. Globalmente, a posición de sustentabilidade dos estados membros
avalíase como sostíbel inda que suxeita a riscos en Chipre, Grecia e Portugal.
Informe sobre SPAIN. O Informe exhaustivo de 2020 mostraba
que a «Posición de Investimento Internacional Neto (PIIN)»
situábase no -79,6% do PIB no terceiro trimestre de 2019 [dados do Banco de
España: Balanza de Pagos e PIIN], un valor negativo por riba da soleira
prudencial. Porén, avaliouse que a composición dos compromisos
externos españois en termos de instrumentos e vencemento minguaban nalgunha
medida a súa vulnerabilidade. A PIIN, excluídos os instrumentos non
insolventes (o Investimento directo estranxeiro (IDE), etc.) devalou en termos
relativos desde o ano 2011 e mantíñase no -54% en 2018. A maiores, unha grande
parte da débeda externa conta con vencementos dun ano ou máis (preto do 76% da
débeda externa dos sectores estatal e privado, excluídos os préstamos entre as
diferentes filiais dunha mesma empresa), e co vencemento medio en aumento.
Globalmente, consideráronse limitadas as vulnerabilidades e a PIIN en
situación de mellora, como consecuencia da posición positiva da balanza por
conta corrente. Unha mirada aos dados recentes confirmou que a PIIN está
por embaixo da soleira prudencial, amais de que a proxección da
balanza por conta corrente implicaría unha corrección da PIIN a un ritmo
satisfactorio. A PIIN situábase no -74% no ano 2019, non lonxe da soleira
prudencial, e non se agarda que se deteriore de xeito significativo para o ano
2021. A balanza por conta corrente, situada positivamente no 2,6% do PIB, en
termos axustados ciclicamente no ano 2019, prevese que permaneza nunha
situación de superávit no período 2020-2021, e deste xeito supor un apoio á
mellora gradual da PIIN, a un ritmo que permitiría acadar a soleira
prudencial. Globalmente, pois, a posición de sustentabilidade
externa avalíase como sostíbel.
4) Finalmente chegamos á cuestión
crucial de fondo do que significan a EU, o MEDE, o BCE e Cía.: A
avaliación da ausencia de problemas de solvencia bancaria que poderían se
converter en sistémicos para a estabilidade no sistema bancario da zona euro. Con
base no artigo 2(2) da «Directriz sobre Asistencia Financeira
Precautoria» do
MEDE, que
regula, precisamente dentro dos dous diferentes instrumentos de «Asistencia
Financeira Precautoria», o acceso polos estados membros que cumpran
determinadas condicións (fundamentos económicos sólidos) ás «Liñas de Crédito
Preventivo condicionadas», (as PCCL, nas siglas inglesas) e a
necesidade de proceder a unha serie de avaliacións previas. É precisamente
este tipo de liña de crédito do MEDE a que a reunión do euro-grupo
(formado polos ministros/as de finanzas dos estados membros da zona euro) do 9-4-2020,
elixiu como axeitada (nun volume total para a euro-zona de 240.000 M€)
cara lle facer fronte as circunstancias derivadas do brote do COVID-19, cando
aprobou a proposta de solicitude de que o MEDE provera un «Pandemic
Crisis Support». A Sra. Calviño, ministra de Economía, a máis «banal europeísta» do mundo, que tivo
que de lle dar o si para se facer efectivo semellante acordo, á vista das súas
declaracións pos-xuntanza, ou ben é unha cínica integral que non respecta aos
cidadáns por pensar que son todos uns pobres ignorantes, ou se atopaba
seguramente durmida nesa fase do «debate», ou máis certo, seguramente, ambas
as dúas circunstancias.
Todo isto ten un tratamento moi reservado, confidencial,
que se traduce en diferentes cartas do BCE á Comisión do 24-4-2020 (previa á
reunión do euro-grupo do 8-5-2020) no que o primeiro, no contexto do
xurdimento do «Apoio á Crise Pandémica» do MEDE, fai diferentes
pronunciamentos. Así, en primeiro lugar, o BCE pronúnciase sobre a ausencia de
problemas de solvencia bancaria que puxeran en perigo o sistema bancario da
euro-zona, de acordo co artigo denantes citado. [Tampouco parece estar moi
preocupado o BCE pola recente sentenza contra súa do Tribunal Constitucional
alemán, podería ter engadido].
Sobre esta cuestión referida á solvencia bancaria na zona
euro o BCE achega os dados por estados relativos a posición do capital dos bancos
(sobre o capital dispoñíbel e os requirimentos dos Piares 1 e 2), como aval da
ausencia de problemas a respecto do que aquí tratamos.
Vimos como existe colaboración (e vixilancia ou
supervisión) entre Comisión, BCE e MEDE, así que iso de que non existe unha troika
haino que pór en cuestión. Por moito que agora apareza directamente o MEDE no
canto do FMI, mais sería bo seguramente, o coñecer que no parágrafo (8) da
Exposición de Motivos do Tratado do MEDE afírmase como «este cooperará moi
estreitamente co FMI cara proporcionar apoio á estabilidade financeira».
E no artigo 3 do referido Tratado afírmase, nada menos, que
a súa finalidade será mobilizar fondos e proporcionaren apoio á
estabilidade, sob unha estrita condicio-nalidade, adaptada ao
instrumento de asistencia financeira elixido, aos estados mem-bros do MEDE que
experimenten ou corran o risco de experimentaren graves problemas de
financiamento, sempre que sexa indispensábel para salvagardar a
estabilidade financeira da zona euro [...].
E sobre o tal Tratado, comezando por onde se debe, polo
principio, podémonos ilustrar co MEDE (que haberá que lembrar é o acrónimo de
«Mecanismo “Europeo” De Estabi-lidade») conta cun capital autorizado de 700.000
M€, de maneira co estado español participando nel co 11,9% (utilízase
a clave de contribución dos bancos centrais estatais dos estados que forman
parte do MEDE para a subscrición de capital no BCE), achegou a bonita
cifra de 83.325 M€ a facer efectiva en cinco prazos, (case o 7%
do PIB español) cos que se poderían facer «mil marabillas», ou o ben
que lle virían para superar as penosas condicións coas que se enfronta á crise
derivada da brote do COVID-19, e xa non digamos se lle engadimos a cifra
«investida» no BCE e noutros cacharros desta UE a cada cal máis inútil e
pernicioso para o benestar popular «europeo». Ao que se podería e debería
engadir que, de acordo cos dados do Banco de España sobre a Balanza de Pagos e
a Posición de Investimento española nos anos 2016-2019 o diferencial entre o
que o estado recibiu da UE e as diferentes achegas do estado a UE, para que
esta poida existir, os saldos foron negativos para o estado español
por 3.689, 1.702, 803 e 2.590 M€, respectivamente en cada un dos anos do período
que contempla o último informe do BdE, o que indica como desde 2014 a
súa posición mudou para se converter en contribuínte neto, agravado no
sucesivo pola marcha do Reino Unido, outro mito máis que vén abaixo, inda
estarmos convencidos ca xente continúa a pensar que se existimos e grazas a
UE!!. Por non mencionar que no Tratado logo de enumeraren quen son os estados
membros do MEDE, inmediatamente: «As Partes Contratantes compro-métense
a garantir a estabilidade financeira da zona euro».
É por todo o visto e como ratifican os regulamentos
mencionados e, sobre de todo o artigo 15 do propio Tratado do MEDE, --o que
obriga igualmente a todos os estados da UE pertencentes á zona euro--, que
resulta que o sector financeiro é o único que goza
do privilexio de ter garantida ao prezo que sexa a súa
existencia o que consolida, por unha parte, o chamado «risco moral
– moral hazard», que potencia o comportamento irresponsábel dos
seus dirixentes fronte a inexistencia do perigo de creba. É o propio
Tratado do MEDE o que manda, cando parecería que isto debería corresponder,
como para todos os demais sectores, á Comisión de Competencia, cuxa misión
principal é a salvagarda do sacrosanto «mercado único». Máis tamén, por outra
parte, que dadas as funcións sociais que cumpre un sistema financeiro e do
feito de gozar da propiedade marabillosa de ser os creadores de ben máis do
80% do diñeiro na economía, a necesidade da súa nacionalización é a medida
racional máis eficaz para beneficio das familias, das empresas de verdade, do
sistema produtivo e da súa potenciación, ao igual que para facilitar unha
dotación suficiente e eficiente dos servizos públicos sociais, de eliminar a
«centrifugación» dunha parte importante do noso aforro e doutros cara a
«capital do capital parasitaria», para impediren os
investimentos especulativos, a «des-localización» na súa maior parte ás
zonas de sombra, offshore, chámense paraísos fiscais ou como
se queira, que experimentan un crecemento imparábel nas circunstancias
actuais, que se impida o financiamento e «saneamento» de actividades perversas
e delituosas, and so on.
Pois ben, esta avaliación conxunta coordinada desta «nova»
troika abrangue,
como vimos resumidamente:
ü Os riscos para a estabilidade
financeira
ü A sustentabilidade da débeda, incluída
a avaliación dos custos públicos relacionados coa saúde por mor do brote do
COVID-19.
ü A sustentabilidade externa
ü A ausencia de problemas na solvencia
bancaria
No referente ao primeiro aspecto o BCE concorda coa avaliación
da Comisión. Respecto dos outros dous aspectos seguintes, o BCE considera que
a avaliación da Comisión é consistente coas premisas macroeconómicas
utilizadas por ela. «Exacto» e tautolóxico!.
Finalmente na páxina seguinte, presentamos unha gráfica que
sacamos da páxina web da Comisión que nos presenta toda a panoplia de
medidas na «guerra» contra do brote do
COVID-19, que certamente marabilla e até asombra que esta cuestión non estea
xa realmente superada e todo continuase hoxe nunha situación paradisíaca.
Tamén daremos a continuación unhas indicacións onde
atoparedes dun xeito doado cuestións que resulta básico o coñeceren para ter
unha comprensión mellor e máis completa do que significa a UE e os seus
diferentes aparellos, sobre todos os creados a partires da grande crise que
puxo en risco a propia existencia do euro:
§ Instrumento de ratificación do Tratado
Constitutivo do «Mecanismo “Europeo” de Estabilidade (MEDE)», asinado polo
Xefe de Estado o 21 de xuño de 2012 (BOE do 4 de outubro de 2012).
§ «TRATADO CONSTITUTIVO do MEDE» (BOE do
4 de outubro de 2012).
§ Acordo sobre a «Facilidade de
Asistencia Financeira» entre o MEDE e o Reino de España, o Banco de España
como banco central e o Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (FROB) como
garante (BOE de 10 de decembro de 2012).
§ «As Directrices sobre Asistencia
Precautoria do MEDE» (na paxína web do MEDE (ESM, nas siglas inglesas).
Explicase claramente en sete artigos o que significa esta Asistencia
Precautoria para os estados membros.
§ «Memorando de Acordo ou Entendemento» sobre
as relacións de traballo entre a Comisión e o MEDE, asinado en Sofía, o 27 de
abril de 2018.
§ Regulamento (UE) Nº 472/2013 do
Parlamento «Europeo» e do Consello de 21 de maio de 2013, sobre o «reforzamento
da supervisión económica e orzamentaria dos Estados membros da zona euro cuxa
estabilidade financeira experimenta ou corre o risco de experimentar graves
dificultades» (Diario Oficial da UE (DOUE), do 27 de maio de 2013.
§ Regulamento (UE) Nº 1176/2011 do
Parlamento «Europeo» e do Consello de 16 de novembro de 2011, «relativo á
prevención e corrección dos desequilibrios macroeconómicos» (DOUE, de 23 de
novembro de 2011).
§ «TRATADO DE ESTABILIDADE, COORDINACIÓN
E GOBERNANZA DA UNIÓN ECONÓMICA E MONETARIA», asinado en Bruxelas o 2 de marzo
de 2012 (BOE, de 2 de febreiro de 2013).
Escrito de entretemento e ximnasia
mental na 4a fase de illamento.
O
Marco Financeiro Plurianual (MFP) 2021-2027 e o Plan de Recuperación da UE
A
UE e a pandemia da COVID-19
(8-6-2020,
XDD)
O Marco Financeiro Plurianual 2021-2007
(MFP21-27) e o Mecanismo de Recuperación temporal e excepcional «Next
Generation EU» (NG-EU).
LIMIAR
·
Inda que a crise da COVID-19
afectará gravemente a todos os estados membros da UE o seu impacto e
consecuencias serán diferentes en cada caso concreto.
·
O impacto a curto prazo da
crise da COVID-19 dependerá, de xeito crucial, da duración e rigor das medidas
de confinamento, da estrutura produtiva existente e das medidas de política
económica que se adopten para amortecer o impacto inmediato da crise.
·
As consecuencias a medio e
longo prazo dependerán da rapidez coa que as economías dos estados se
recuperar, o que estará en función da resiliencia das súas economías e da
capacidade de tomar as medidas máis axeitadas.
·
Dadas as desigualdades
existentes, por exemplo, na situación de partida orza-mentaria, de estrutura
económica e as acusadas diferenzas en canto ás taxas de infección e graos de
emerxencia sanitaria, existe un risco real de agravamento das
disparidades dentro da UE, agrandándose ás xa por si existentes.
Xa que logo, a Comisión
propón (máis nunca dispón, que iso, esencial na política, corresponde ao Consello)
aproveitar o potencial do orzamento da UE (que como sabemos é ridículo, arredor
do 1% da Renda Nacional Bruta (RNB) do conxunto de estados membros, cando se
compara co dos estados (45%) ou mesmo moitos «rexionais», correspondan con
nacións sen estado -Galiza 21%- ou non), para mobilizar o investimento e
concentraren o apoio financeiro nos primeiros, e cruciais, anos de
recuperación. Para iso, e dando a razón aos asertos anteriores entre
parénteses, basearase:
Ø Nun
Instrumento «Europeo» de Recuperación («Next
Generation EU», en adiante NG-EU, «Vindeira Xeración UE») de emerxencia,
que, dotado con 750.000 M€ integrarase no MFP21-27, co que o orzamento
a longo prazo da UE recibirá un impulso temporal e excepcional
con novo financiamento obtido nos mercados financeiros.
Ø Un
MFP21-27 reforzado (con NG-EU), de tal maneira
que a Comisión propón crear novos instrumentos e reforzar programas
claves utilizando NG-EU, co obxectivo de dirixir rapidamente os investimentos
onde máis se precisen, que a Comisión resume, xenericamente, deste xeito: reforzar
o mercado único, intensificar a cooperación en ámbitos como a saúde e a xestión
da crise, ser o motor das transicións ecolóxica e dixital e fomentar unha
economía más xusta (?) e resiliente[3].
O
orzamento da UE: Motor do «Plan de Recuperación para “Europa”».
O
Investimento como resposta política
Xunto coas tres redes
de (in)seguridade para traballadores, empresas e estados, aprobadas no Consello
de 23-4-2020 (ver documento anterior), que ascende a 540.000 M€ [100.000 M€ no «Instrumento
“Europeo” de apoio temporal cara mitigar o risco de desemprego en caso dunha
emerxencia» (SURE), consistente en préstamos aos estados, garantidos
por estes co 25% do préstamo concedido, en función da súa participación da RNB
da UE; un Fondo de Garantía do Banco «Europeo» de Investimentos (BEI) para
traballadores e empresas, dotado con 200.000 M€ (préstamos aos estados); e a «Salvagarda
de apoio ante a crise pandémica» do Mecanismo «Europeo» de Estabilidade
(MEDE, o considerado «Fondo de rescate “europeo”»), dotado con 240.000 M€, en
base a unha liña de crédito condicionada (correspondendo a cada estado o 2% dos
respectivos PIBs a finais do ano 2019, co que ao estado español
corresponderíanlle uns 24.000 M€); estas medidas excepcionais suporán
máis de 1,29 billóns de euros (0,75 + 0,54) de axuda específica
concentrada na primeira fase de recuperación de «Europa». E
seguindo a Comisión, aplicando un multiplicador prudente, o efecto que podería
supoñer este conxunto de medidas podería ascender a uns 3,1 billóns de
euros (multiplicador = 3,1/1,29 = 2,4).
Xa que logo, a Comisión propón introducir un orzamento da UE
reforzado cara axudar a reparar os danos económicos e sociais
inmediatos por mor do brote da COVID-19 (exclusivamente), activar
a recuperación e preparar un futuro mellor.
SURE/Salvagarda de apoio ante a crise pandémica do MEDE/Fondo de Garantía do BEI –
Préstamos. Reforzo temporal
|
0,54 billóns de euros
|
«Vindeira Xeración
UE» NG-EU – Reforzamento temporal
|
0,75 billóns de euros
|
Marco Financeiro Plurianual
2021-2027 (MFP21-27)
|
1,10 billóns de euros
|
Debe terse en conta, que agás advertencia expresa en
contrario, todas as cifras que manexaremos están referidas a prezos do ano
2018, tal e como fai a Comisión.
Mais previamente ao anterior, a Comisión propón a modificación
do Regulamento relativo ao MFP 2014-2020 en vigor, cara permitir
anticipar o apoio financeiro tan rápido como sexa posíbel xa neste ano 2020. En
especial a necesidade de financiamento temperá para aprovisionar o «Instrumento
de Apoio á Solvencia» sob o «Fondo “Europeo” de Investimento Estratéxico»,
e a contribución ao incremento de capital do «Fondo “Europeo” de
Investimento», a anticipación de gasto adicional á política de cohesión
sob o REACT-EU, e incrementar os medios financeiros para o «Fondo
“Europeo” de Desenvolvemento Sustentábel».
Para isto, e para o ano 2020 do MFP2014-20, a
Comisión propón que:
·
O
teito dos créditos de compromiso para a sub-rúbrica orzamentaria 1a «Competi-tividade
para o crecemento e o emprego» se incrementa a un nivel de 25.681 M€
(prezos de 2011).
·
O
teito de créditos de compromiso para a sub-rúbrica orzamentaria 1b «Cohesión
económica, social e territorial», se incrementa a un nivel de 53.109 M€
(prezos de 2011).
·
O
teito de créditos de compromiso para a rúbrica orzamentaria 4 «”Europa”
Global» increméntase ao nivel de 9.665 M€ (prezos de 2011).
Estes movementos nos teitos dos créditos de compromiso
específicos, no ano 2020, producirán un incremento nas necesidades de
pago por 6.040 M€, o que resulta compatíbel co teito anual de créditos
de pago do ano 2020, axustado en maio do ano 2019. Por iso, a Comisión non
propón revisar o teito de créditos de pago en 2020.
Un orzamento para o futuro de
«Europa»
Un plan integral, exhaustivo, temporal para a
recuperación de «Europa», o instrumento de recuperación da UE,
precisará da realización dun investimento masivo público e privado para situar
á UE firmemente nun camiño cara unha recuperación sustentábel e resiliente. Creando
empregos de alta cualificación e repa-rando os danos inmediatos
consecuencia da pandemia da COVID-19, mentres que se apoia, asemade, as
prioridades dunha UE verde e dixital. Para a provisión do
financiamento cara o logro disto, a Comisión propón emendar as regulacións de
maneira que permitirían que a Comisión en nome da UE, pediría emprestado temporal
e excepcionalmente unha cantidade de 750.000 M€, a prezos de 2018, incrementando
o teito dos recursos propios (RRPP) –que achegan os estados- para
acomodar os pasivos e os posíbeis pasivos continxentes (falidos por parte dos
estados) que podan se producir dos préstamos aos estados membros. O acto
proposto determina a asignación de fondos a diferentes programas en liña coa
estratexia proposta no Plan de recupe-ración da UE.
500.000 M€ se destinan a apoio na forma de
subvencións directas (433.200 M€), e apoio reembolsábel por medio
de instrumentos financeiros ou a provisión de garantías orza-mentarias e gasto
relacionado (66.800 M€).
250.000 M€ se utilizarán para prover préstamos
aos estados membros. A UE asumirá os pasivos continxentes (falidos) exixindo
previamente unha garantía estatal para eses préstamos até que sexan
definitivamente devoltos (25%).
A proposta de Regulamento deste Instrumento no seu artigo 3º
fixa a contía máxima que pode financiar, a utilización que debe darse
aos fondos cando describe os programas destinatarios do apoio, así como a natureza
do apoio (subsidios directos, préstamos e garantías). Nos artigos 2º e
4º, este Regulamento tamén limita estritamente o alcance ou
ámbito, así como o tempo no que poden usarse os fondos. Isto exclúe
que o «Instrumento de recuperación da UE» poda utilizarse para
calquera obxecto diferente ao de facer fronte ás consecuencias
económicas e sociais da crise pandémica da COVID-19.
Este Instrumento, denominado como «Next Generation EU,
NG-EU» porase en marcha a través dos tres piares,
indicados na táboa a seguir:
Investir nunha
«Europa» Ecolóxica, Dixital e Resiliente
|
APOIAR AOS ESTADOS NA SÚA RECUPERACIÓN
|
RELANZAR A ECONO-MÍA E
INCITAR O IN-VESTIMENTO PRIVADO
|
EXTRAER AS ENSINANZAS DA
CRISE
|
«Mecanismo
de Recup. e Resiliencia» (560.000 M€) (SE)
|
«Instrumento
de Apoio á Solvencia» (26.000 M€)
|
Novo
programa de Saúde (7.700 M€)
|
Axuda
á recuperación para a cohesión e os territorios (REACT-EU) (50.000
M€) (SE)
|
«Inst.
de Investimentos Es-tratéxicos» (15.000 M€)
|
Reforzo
do RescUE (2.000 M€)
|
Reforzo
dos programas de desenvolv. rural (15.000 M€)
|
Reforzo
do programa IN-VEST-EU (15.300 M€)
|
Reforzo
dos programas de investigación, innovación e acción exterior (13.500 M€)[4]
|
Reforzo
do «Mecanismo pa-ra unha Transición Xusta» (30.000 M€) (SE)
|
|
|
§
|
§
|
§
|
NO
MARCO DO «SEMES-TRE EUROPEO» (SE)
|
|
|
Apoio
aos investimentos e reformas.
|
Apoio
a sectores e tecnoloxías claves.
|
Apoio
aos programas funda-mentais de cara a futuras crises.
|
Apoio
a unha Transición Xusta.
|
Investimento
nas cadeas de valor claves.
|
Apoio
aos socios mundiais (15.500 M€).
|
|
Apoio
á solvencia de empresas viábeis.
|
|
(Todas as cifras indicadas entre
parénteses son, exclusivamente, as achegas do NG-EU).
1) Apoiar aos estados para que se recuperen, reparen seus danos
e saian reforzados da crise.
O investimento público desempeña un papel esencial nunha
recuperación equilibrada e sostíbel (mágoa non o recoñezan para sempre: para
que serve pois a “iniciativa privada”?). Así a meirande parte de NG-EU (máis do
80%) se usará para apoiar o investimento público e as reformas
estruturais fundamentais dos estados, concen-trándoo alí onde os
efectos da crise e as necesidades de resiliencia sexan maiores.
Por isto os incrementos que supoñen o «Mecanismo
de Recuperación e Resiliencia» (560.000 M€), a Política de
Cohesión-REACT-EU (55.000 M€) e o «Mecanismo para unha Transición
Xusta» (30.000 M€), que son fundamentais no anterior se executa-rán
integrados no Semestre «Europeo»
Fagamos un inciso breve para explicar o significado real
disto. O chamado Semestre «Europeo» está inxerido nun marco máis amplo, creado
nos anos 2010-2012, cando o euro padecía unha situación moi difícil, que levou
a crear unha diversidade de instrumentos de diferente natureza mais todos eles
orientados o manter e evitar contra vento e maré unha posíbel caída do euro.
Este marco máis amplo, o chamado «Marco de Gobernanza Económica» cuxas funcións esenciais
consisten na vixilancia, prevención e corrección, esencialmente dos estados que
forman parte do euro, concrétase nos elementos seguintes:
v O Semestre Europeo
v O Pacto de Estabilidade e Crecemento
(Tratado, nada menos), cuxo brazo correctivo consiste no chamado «Procedemento
de Déficit Excesivo», que obriga aos estados nesta situación a
adoptaren as respostas apropiadas (medidas estruturais, na súa xerga) para
corrixir o déficit excesivo (>3% PIB).
v Os procedementos a aplicar a respecto
da existencia de desequilibrios económicos na UE nun/s estados.
v A revisión da gobernanza económica.
v O seguimento da evolución da gobernanza
económica dentro da UE.
Así aparece o Semestre «Europeo» que o Consello Europeo
acordou crear no ano 2010. A base legal consistiu no «Paquete Séxtuplo»,
seis actos lexislativos que reformaron o vello Pacto de Estabilidade e
Crecemento. Xa que se enfoca nun período de seis meses de aí vén a súa
denominación, comezando o seu ciclo no primeiro Semestre do ano 2011. Vén a ser
o Marco onde se coordinan ás políticas económicas dos estados da UE, e o
sintetizaremos nos seus obxectivos máis xenéricos que cobren tres bloques da
coordenación da política económica (reformas
estruturais, política orzamentaria que respecte o pacto de estabilidade, evitar
os desequilibrios macroeconómicos):
ü Garantir unhas finanzas públicas
saneadas (evitando unha débeda pública excesiva)
ü Evitar os desequilibrios
macroeconómicos excesivos dentro da UE
ü Apoiar as «reformas estruturais» que,
segundo eles, favorecen o crecemento e o emprego, sen dicir, por suposto, a
quen, que tipo de emprego e a costa de quen.
ü Estimular o investimento.
Polo demais, coñécese ben que a Comisión analiza cada ano
polo miúdo os plans de reforma orzamentaria, macroeconómica e estrutural de
cada estado. Após se dirixe ao goberno de cada estado coas recomendas
específicas para os seguintes 12 meses. Ademais, a Comisión supervisa os
esforzos dos estados para acadar os obxectivos deseñados no Consello de Lisboa
(ano 2000), agora modificados. Na
«Estratexia Europa 2020» temos os obxectivos principais:
§ O 75% da poboación entre 20 e 64 anos
debería estar empregada.
§ O 3% do PIB da UE debería estar
investido na I+D (investigación básica e de desenvolvemento).
§ Debería alcanzarse o obxectivo
«20/20/20[5]»
en materia de clima e enerxía (incluído o incremento do 30% da redución de
emisións, de se dar as condicións para ilo.
§ A porcentaxe de abandono escolar
debería ser inferior ao 10% e, cando menos, o 40% da xeración máis nova (30-34
anos) debería ter estudos superiores completos.
§ O risco da pobreza debería ameazar a 20
millóns de persoas menos.
Obxectivos, dos que o estado español e a Galiza están a
distancias considerábeis, sendo imposíbel que estes obxectivos se podan lograr
no ano 2020, inda for de maneira aproximada.
O Consello de ministros/as de Finanzas e Economía a celebrar
o vindeiro día 9-6-2020, ten como orde do día esencial o Plan de Recuperación
«Europeo», poñendo o foco nas necesidades de reparación, recuperación e
resiliencia, mais, sobre todo sobre a estrutura básica do Plan de
Recuperación. En particular, discutirán sobre:
o As necesidades de
recuperación totais dos estados membros
o A relación do
Semestre «Europeo» co Plan de Recuperación
o A valoración polos estados das
necesidades para a reforma e de investimento.
Nese Consello, a Comisión, o BCE e o BEI expresarán as súas
opinións sobre a posta en práctica das medidas adoptadas até agora, así coma
sobre os plans futuros estatais relacionados coas necesidades de recuperación
da UE. E xa finalmente, o seu Presidente, o Sr, Mitchel, informará ás
ministras/os das conclusións da aprobación polo Consello Europeo (de xefes de
estado e goberno) relativas ao Semestre
«Europeo» 2020, coas recomendas específicas para cada estado.
Dadas as circunstancias excepcionais ligadas á pandemia da
COVID-19, e as medidas de activación e flexibilidade en marzo do ano 2020 no «Pacto
de Estabilidade e Crece-mento» (seguramente a relaxación das medidas sobre
o déficit e o endebedamento nos anos 2020-21), as recomendas este ano, segundo
o Presidente, serán máis cualitativas ca cuantitativas.
Continuemos pois co tema anterior, obviamente ligado a isto
último expresado. Coma dixemos, un «Fondo “Europeo” Agrícola de
Desenvolvemento Rural» reforzado (en 15.000 M€) servirá para dar apoio
as zonas rurais cara acometeren os cambios estruturais (significará isto para
eles que a agricultura desapareza ou se deteriore aínda máis, para maior gloria
da eucaliptación máis completa, na nosa Galiza?) en consonancia co
«Pacto Verde “Europeo”».
Como vimos, a maioría das medidas de recuperación previstas
estarán impulsadas por NG-EU, cunha capacidade financeira de
750.000 M€. Conferirá ao orzamento da UE a capacidade adicional necesaria para
responder de maneira decisiva aos desafíos máis urxentes. O instrumento será
excepcional e temporal, de maneira que cando todo estea resolto, que
vai tardar, volverase á situación orzamentaria parecida á previa a esta crise.
O financiamento será posíbel mediante a Decisión –do Consello—sobre o sistema
de recursos propios, que permitirá, de xeito excepcional, que a
Comisión, mediante a emisión de obrigacións, tome a préstamo a capacidade
financeira citada en nome da UE, para a destinar a medidas a aplicar durante
o período 2021-2024. A captación de fondos nos mercados financeiros
permitirá repartiren os custos de financiamento ao longo do tempo, de maneira
que os estados non teñan que realizar contribucións excesi-vamente
importantes ao orzamento da UE no período 2021-27, cando os seus
orzamen-tos están moi premidos pola situación de crise. Após a Comisión, mediante subvencións
directas, préstamos e provisión de garantías, en sintonía coas prioridades da
UE, dirixirá os fondos ás novas necesidades específicas de financiación que a
crise deixa ao descuberto.
Con miras a facilitar o reembolso do financiamento obtido
nos mercados e contribuíren en maior medida a diminuír a presión a que estarán
sometidos os orzamentos estatais, a Comisión proporá novos recursos
propios adicionais, ademais dos propostos en 2018 (proposta da Comisión
sobre o MFP2021-27), nunha etapa posterior do período financeiro
(é dicir entre 2028 e 2058).
A posta en marcha rápida deste Instrumento será vital para
reverter a situación de crise económica.
Mais a pedra angular do plan de recuperación será un «Mecanismo/Facilidade
de Recuperación e Resiliencia», que terá como obxectivos:
·
Apoiar
os investimentos e as reformas esenciais para unha recuperación duradeira.
·
Mellorar
a resiliencia económica e social dos estados, inda que o apoio concentrarase
nas partes da UE máis afectadas e onde as necesidades de resiliencia sexan
maiores, para axudar a contrarrestar as diverxencias en ascenso
entre os estados membros, recoñecendo a Comisión unha cuestión que non vén de
agora, senón de moi atrás, entre outras por non ser o seu obxectivo ningún tipo
real de cohesión económica, social e territorial e, moito menos, ter a
capacidade mínima, para ser capaz de enfrontar semellante obxectivo, coma
deixan en evidencia os seus propios orzamentos e a característica de artefacto
institucional inter-gobernamental econo-micista, baseado nun mercado e moeda
pretendida máis falsamente únicos, pois tal é o que acontece nas simples fases de
sinxela integración económica parcial, tanto mais cando se deixan de lado todos
os problemas económicos de punto de vista real, para se centrar no ámbito das
cuestións financeiras, para beneficio das transnacionais europeas, que é
cuestión central que, por outra parte, se declaran expresamente documento tras documento,
mesmo nos obxectivos destes novos e vellos instrumentos, centrado no
funcionamento do mercado único e no salvamento do euro, a toda custa.
·
Apoiar
as transicións ecolóxica e dixital.
A súa dotación, procedente do NG-EU, alcanzará os 560.000 M€
(310.000 subvencións, das que 61.618 M€ corresponden ao estado español segundo
a Comisión, e 250.000 préstamos). A máxima cantidade en concepto
de subvencións que pode recibir un estado membro se determina
mediante unha clave predefinida que toma en conta as seguintes variábeis: a
poboación, o PIB por habitante e o nivel de desemprego. Para levar a
cabo as súas reformas e investimentos públicos os estados membros poderán
solicitar préstamos por unha contía máxima que non exceda o 4,7%
da súa Renda Nacional Bruta (RNB), podéndose considerar situacións
excepcionais. Os estados membros elaborarán plans de recuperación e
resiliencia específicos como parte dos seus programas estatais de
reforma (no Plan Estatal de Reformas do ano 2021 ou quizais nunha re-actualización
do correspondente ao ano 2020 xa, deberase incluíren, por exemplo o plan de
recuperación español), que estabelecerá as prioridades de investimento e
reformas e os correspondentes paquetes que se teñan que financiar a través deste
Mecanismo, cun desembolso a prazos en función dos progresos realizados e
sobre a base de criterios de referencia predefinidos, estando
formalmente integrado, coma dixemos no Semestre «Europeo» coas consecuencias
subseguintes a respecto do sometemento do estado á práctica anulación dunha
política propia para, en troques, padecer a imposición de políticas económicas
en contra dos intereses das maiorías sociais e das pequenas e medianas empresas
non ligadas a transnacionais.
REACT-UE : Aumentar e adiantar o apoio
á cohesión destinado aos estados
·
Trátase
dunha nova iniciativa de «Asistencia de Recuperación para a cohesión e os
territorios da UE», para contribuíren a ateigar a fenda entre as
primeiras medidas de resposta e a recuperación a máis longo prazo, cunha
dotación de financiamento adicional de 55.000 M€ con cargo á política de
cohesión de aquí (2020) até o ano 2022, dos que 50.000 corresponden a NG-EU en
2021-22 e 5.000 M€ xa en 2020, previa actualización do MFP2014-2020, como vimos
denantes.
·
Destinaranse
aos actuais programas de cohesión e ao «Fondo de Axuda “europea” para as
Persoas máis Desfavorecidas», permitindo o financiamento de medidas
clave de reparación da crise e que o apoio ás persoas máis desfavorecidas
continúe sen interrupcións.
·
A
súa asignación se fará tendo en conta a gravidade das repercusións económicas e
sociais da crise, incluído o nivel de desemprego xuvenil e a prosperidade
relativa (PIBpc?) dos estados membros. Contemplará investimentos cara reparar o
mercado de traballo, mediante bonificacións á contratación, réximes de redución
de tempo de traballo e medidas de emprego xuvenil, ademais de dar apoio aos
sistemas de asistencia sanitaria e subministro de capital de explotación
ás Pemes, para mellorar a súa solvencia, para todos os sectores económicos,
incluídos turismo e acuicultura, e para os investimentos esenciais nas
transicións ecolóxica e dixital, aumentando os investimentos xa previstos nos
futuros programas de cohesión. Unha parte destes recursos adicionais poderá
utilizarse para axudaren ás persoas que sofren privacións de alimentos e
materiais, en xeral.
Unha política de cohesión ao servizo da recuperación económica de todos será crucial para unha recuperación
equilibrada a longo prazo («todos mortos» como dixo o economista, entre outras
cousas, Keynes), evitando asimetrías e diverxencia de crecemento entre estados
e dentro deles, que non merece maior comentario, pois é o retrato
vívido do acontecido ao longo da xa longa historia e experiencia do que hoxe
chamamos UE, e eles propios «Europa», confundindo o inconfundíbel. Resulta entón esencial para a Comisión a
aprobación do MFP21-27, a actualización do MFP2014-20, do NG-UE, da Decisión do
Consello sobre os recursos propios, dos regulamentos, etcétera, para que o
1-1-2021 estea en marcha, en paralelo, en virtude da regra N+2, da disposición
de fondos adicionais até fins do ano 2022 dos programas en curso
(MFP2014-2020).
Xa que é posíbel cos xoves se vexan especialmente afectados
pola crise, os estados membros cun paro xuvenil por riba da media da UE (hai
que dicir que niso están sobrados o estado español e Galiza) deben
programar, polo menos, o 15% dos recursos que se achegue a través do FSE-Plus
en réxime de xestión compartida [xestionado polo estado] para dar apoio ao
emprego xuvenil.
E como, asemade, a crise cebarase nos membros máis
vulnerábeis da sociedade, a Comisión propón que, cando menos, o 5% do
gasto total do FSE-Plus, se utilice para erradicaren a pobreza xuvenil.
As novas propostas prevén unha maior flexibilidade para as
transferencias entre fondos, introducindo a disposición de novas que deben
activarse en situacións de emerxencia.
Apoiando unha Transición Xusta
A recuperación e a prosperidade futura de «Europa» dependerá
das medidas que se tomen agora para preparar unha transición a unha economía
neutra en relación ao clima, eficiente no uso dos recursos e circular, o que
suporá un axuste moi penoso para certos sectores e rexións (por exemplo,
Galiza- As Pontes-Cerceda).
O incremento de 30.000 M€ [procedentes do NG-UE] dotando con
40.000 M€ ao «Fondo de Transición Xusta», dos que 1.806 M€ corresponderíanlle
ao estado español, segundo os dados subministrados pola Comisión. Usarase para
paliar os efectos socio-económicos da transición cara enerxías limpas e na
economía circular.
O incremento no financiamento do Invest-UE
significará co segundo piar do «Mecanismo para unha Transición Xusta»
verase reforzado. A Comisión propón crear un novo instrumento de
préstamo ao sector público que constitúe o terceiro piar do Mecanismo
co que tratamos, dispoñendo de 1.500 M€ (250 M€ do orzamento da UE e 1.250 de
refluxos de instrumentos financeiros) e de 10.000 M€ en préstamos do BEI.
Agárdase que os tres piares do mecanismo mobilicen 150.000 M€ de
investimento para que a transición ecolóxica «non deixe a ninguén
atrás», que representa a cantilena á moda máis actual, en todas partes e
discursos.
As zonas rurais desempeñan un papel vital na culminación da
transición ecolóxica e a consecución dos obxectivos «europeos» en materia de
clima e medio ambiente. Refórzase o orzamento do «Fondo “Europeo”
Agrícola de Desenvolvemento Rural» en 15.000 M€ (procedentes de NG-UE)
para axudar aos labregos-agricultores e ás zonas rurais a levar a cabo os
cambios estruturais necesarios para implantar o «Pacto Verde Europeo»,
e, en particular, impulsar a consecución de novas estratexias de
bio-diversidade e outras cuestións como a «da granxa á mesa».
2) Relanzar a economía e
axudar a re-dinamizar o investimento privado
É necesario actuar con urxencia para relanzar a economía e
crear as condicións para unha recuperación guiada polo investimento
privado en sectores e tecnoloxías claves.
Crear unha axuda vital que garanta a liquidez e solvencia das empresas
sometidas a presión.
A capacidade das economías europeas para recuperaren o
crecemento depende da resiliencia e adaptabilidade do sector privado. As
estimacións da Comisión mostran, nun escenario adverso, que entre 35-50% das
empresas de máis de 20 traballadores, poderían experimentar déficits de
financiamento a finais deste ano. As necesidades de recursos propios só
durante o ano 2020 poderían se situaren entre os 720.000 M€ e os 1,2 billóns de
euros. Existe unha moi diferente capacidade por parte dos estados de
dar apoio ás empresas (agora está en suspenso a cuestión das axudas de estado:
só até maio deste ano do conxunto de axudas de estado concedidas o 50% foron
por Alemaña, mentres que a axuda española se situou no 2% ), máis é urxente
actuar para axudar a estas empresas a saíren da crise, evitando un círculo
vicioso de danos económicos e crebas de empresas e achantando o camiño para
unha recuperación robusta do mercado único.
Se propón no marco do «Fondo “Europeo” de
Investimentos Estratéxicos», un novo «Instrumento de Apoio á
Solvencia», para mobilizar recursos privados de axuda urxente ás
empresas que noutras circunstancias serían viábeis, para que podan abordar os
problemas de liquidez e solvencia. Será temporal e dirixido estritamente
a cubriren o impacto da pandemia. O mecanismo consistirá na provisión
dunha garantía do orzamento da UE ao Banco «Europeo» de Investimento (BEI).
Estas medidas rápidas se complementarán con axudas a máis longo prazo no marco
de programas como Invest-UE, a política de cohesión
e o Programa do Mercado Único. Mobilizará investimentos en
empresas en dificultades, ofrecendo garantías adicionais contra
as perdas. Contará cunha dotación de 5.000 M€ do actual MFP2014-2020 (de rápida
posta en marcha) e de 26.000 M€ adicionais na forma de aprovisionamento de
garantías de NG-EU, en total 31.000 M€.
O orzamento da UE proporcionará unha garantía
de aproximadamente 75.000 M€ ao BEI, o que asegurará unha entrega rápida sobre
o terreo. O Instrumento terá como obxectivo un nivel de investimento de
300.000 M€ de axuda á solvencia.
Como medida complementaria se incrementará o capital do «Fondo
“Europeo” de Investimentos estratéxicos» coa finalidade de prestar
apoio a unha ampla gama de pequenas e medianas empresas (Pemes). A ampliación
até 15.000 M€ se financiará a cargo tanto do MFP2014-20, vixente, como do
vindeiro (MFP2021-27), na forma de aprovisionamento de garantías.
Reforzo da Capacidade de Investimento e da Autonomía Estratéxica
O investimento privado verase duramente afectado pola crise
(o público non!): segundo a Comisión podería diminuír en máis de 1 billón
de euros entre os anos 2020-2021. Hai que aplicar medidas urxentes cara
inverter estas tendencias e estabelecer as condicións dunha recuperación
impulsada polo investimento, o que será esencial cara o éxito das transicións
ecolóxica e dixital (segundo, a Comisión, precisarán de 1,2 billóns de
euros no mesmo período anteriormente citado). O investimento en
sectores e tecnoloxías claves, desde a 5G á intelixencia artificial e desde o
hidróxeno limpo até a enerxía renovábel mariña, é fundamental para o futuro de
«Europa».
As características de Invest-EU fano idóneo
para mobilizar o investimento. Por iso, a Comisión propón a súa mellora
engadíndolle 15.300 M€ ao seu orzamento na forma de aprovisionamento de
garantías, procedente de NG-EU, o que podería impulsar investimentos por
valor de máis de 240.000 M€.
Invest-UE dará apoio fundamental ás empresas en
fase de recuperación e velará porque os investidores privados se centren nas
prioridades políticas da UE a medio e longo prazo, en particular, o Pacto Verde
«Europeo» e a dixitalización. Reforzará a capacidade de asunción de riscos do
grupo BEI e dos bancos estatais de fomento (como o ICO español?) co fin de
apoiar a recuperación económica. A mobilización de importantes investimentos
privados, complementará a axuda inmediata proporcionada durante a fase de
reparación dos efectos da crise a través do «Instrumento de Apoio á
Solvencia» e de REACT-UE, así como o financiamento do
futuro marco da política de cohesión e outros programas.
Investir en autonomía estratéxica: un
novo «Instrumento de Investimento Estratéxico»
Este Instrumento constituirá un eixe adicional de actuación
do Invest-UE, apoiando proxectos que contribúan a construíren cadeas
de valor sólidas e resilientes en toda a UE e a aumentar a autonomía do mercado
único da UE, ao tempo que manterá a apertura á competencia e ao
comercio.
Conta cunha dotación de 15.000 M€, procedente de NG-EU, e o
Instrumento propor-cionaría unha garantía ao orzamento da UE de
31.500 M€ podendo xerar un investimento de até 150.000 M€ para
incentivar o liderado industrial «europeo» en sectores estratéxicos e cadeas de
valor claves, incluídos os cruciais para a dupla transición ecolóxica e
dixital.
3) Aprender das leccións da
crise e abordar os retos estratéxicos
Programas novos e reforzados para
desenvolver a resiliencia e intensificar a cooperación.
NG-EU proporcionará un reforzo específico dos programas
chave que impulsen o crecemento e reforcen a capacidade «europea» para
resistiren e superar crises futuras, que se engaden ás propostas existentes no
MFP2021-27.
Neste ámbito deberiamos salientar:
Un novo programa para reforzar a
seguranza e a cooperación en materia de saúde.
A comisión propón un novo programa EU4Health
independente, para prestar apoio específico aos retos sanitarios que se
aveciñan. Dotado con 9.400 M€ (7.700 M€ procedentes de NG-EU), o que supón un
reforzo en comparación coas propostas anteriores do FSE-Plus (o
Fondo Social Europeo de sempre, con nome novo á moda).
Un primeiro compoñente abordará a seguranza sanitaria e a
preparación fronte situacións de crise (investimentos en infraestruturas,
ferramentas, estruturas, procesos e capacidades de laboratorio críticas no
sector sanitario, incluídos os instrumentos de vixilancia, modelaxe, previsión,
prevención e xestión de brotes).
Un segundo compoñente, apoiará a visión a longo prazo
mediante sistemas sanitarios eficientes e inclusivos en todos os estados
membros. Formación do persoal sanitario,
infraestruturas dixitais inter-operábeis, en particular, a investigación e o
intercambio de dados.
Respectarase plenamente as competencias entre a UE e os
estados membros neste ámbito. Traballará en conivencia cun RescEU
reforzado.
Reforzo da capacidade de resposta do
«Mecanismo de protección civil da UE» – RescEU.
Unha lección clara da pandemia e que «Europa» debe ser capaz
de reaxir de xeito máis rápido e flexíbel ás crises trans-fronteirizas graves.
A Comisión propón reforzar RescEU, o mecanismo de protección da
UE. Trátase dun programa xestionado de maneira centralizada na UE. A dotación
incrementará até os 3.100 M€ (2.000 M€ achegados por NG-EU) para financiamento
de infraestruturas de resposta a emerxencias (capacidade de almacenamento,
sistemas de transporte de medicinas, doutores e pacientes dentro da UE ou para
fóra dela).
Horizonte «Europa»: investir en
innovación e preparación para o futuro
Terá unha dotación total de 94.400 M€ (13.500 M€ achegados
por NG-EU) cara aumentar o apoio «europeo» ás actividades de investigación e
innovación relacionadas coa saúde e o clima, traducindo os resultados a medidas
de política sanitaria, e provendo unha recuperación coherente co «Pacto
Verde “Europeo”».
Acompañar a nosos socios mundiais en
tempos de crise
A pandemia é un reto mundial. A Comisión propón 86.000 M€ (dos
que 10.500 M€ proceden de NG-EU, na forma de aprovisionamento de garantías)
para o «Instrumento de Veciñanza, Desenvolvemento e Cooperación
Internacional», a través dunha nova Garantía de Acción Exterior,
e o «Fondo Europeo de desenvolvemento Sustentábel», cara apoiar,
en particular, os Balcáns occidentais, a Veciñanza e o resto de África, nos
seus esforzos para combateren a pandemia e recuperarse do seu impacto, en
cooperación con socios internacionais, como as institucións financeiras interna-cionais
(FMI, BM), a ONU e a OMS (Organización Mundial da Saúde). Un axuste especí-fico
no MFP2014-20 vixente, permitirá dispoñer de 1.000 M€ xa en 2020.
A Comisión propón tamén dotar 5.000 M€ (de NG-EU) para
reforzar o «Instrumento de Axuda Humanitaria» (14.760 M€ en
total), como resposta as crecentes necesidades humanitarias nas rexións máis
vulnerábeis do mundo.
Equipar outros programas para fomentar
a resiliencia e cumpriren coas prioridades estratéxicas.
O MFP2021-27 proposto pola Comisión en 2018, o reforzo do «Mecanismo
para unha Transición Xusta», e as mudanzas propostas hoxe, segue sendo
o punto de referencia esencial para a fase final das negociacións,
segundo a Comisión.
Porén, a crise ten demostrado que en ámbitos clave os niveis
de apoio discutidos polos xefes de estado e goberno en febreiro de 2020, non
serán suficientes. Ademais de NG-EU, é imperativo reforzar outros
programas do MFP2021-27 para lograr unha UE máis resiliente e que aborde uns
desafíos que medraron coa pandemia e as súas consecuen-cias.
·
Impulsar
as ciberdefensas e apoiar a transición dixital dotando con 8.200 M€ o pro-grama
«Europa Dixital».
·
Investir
nunha infraestrutura de transporte actualizada para facilitar as conexións trans-fronteirizas,
como Rail Báltica, incrementando en 1.500 M€ a dotación para o «Mecanismo
“Conectar Europa”».
·
Crear
as condicións para un funcionamento correcto do mercado único que
impulse a recuperación, mantendo o «Programa sobre o Mercado Único»
e para os programas de apoio á cooperación nos ámbitos tributario
e de alfándegas, nos niveis de 3.700, 239 e 843 M€,
respectivamente.
·
Investir
nos xoves co Erasmus Plus, incrementado en 2.460 M€, situándoo
nun total de 24.600 M€, así como nos sectores cultural e creativo mediante os
1.500 M€ de «Europa» Creativa.
·
Reforzar
a resiliencia dos sectores agro-alimentario e pesqueiro proporcionando unha
marxe para a xestión de crises agrícolas, cunha dotación adicional de 4.000 M€
para a «Política Agrícola Común» e de 500 M€ para o «Fondo
“Europeo” Marítimo e de Pesca».
·
Intensificar
a cooperación en materia de protección das fronteiras exteriores e a
política de emigración e asilo, reforzando o «Fondo de Asilo e
Emigración» (11.000 M€ en total) e o «Fondo de Xestión Integrada
das Fronteiras» (11.000 M€), totalizando 22.000 M€.
·
Garantir
un apoio á autonomía e ás seguranzas estratéxicas «europeas», aumentando o «Fondo
de Seguranza Interior» até os 2.200 M€ e reforzar o «Fondo
“Europeo” de Defensa» até os 8.000 M€, que experimenta un medre en
termos relativos espectacular respecto da situación anterior, do que tanto
presume a Comisión.
·
Apoio
aos nosos socios (sic, logo do que axudaron a «montar» alí) nos Balcáns
occidentais, aumentando a Axuda Pre-accesión até os 12.900 M€.
Así a Comisión pensa que se disporá dun MFP2021-27 adaptado
ás prioridades e deseña-do para fomentar a resiliencia da UE e a súa autonomía
estratéxica a medio e longo prazo.
Instrumentos de emerxencia máis
flexíbeis
Alén dos programas individuais, a crise puxo de manifesto
que a UE ten de ser capaz de reaxiren con rapidez e flexibilidade poñendo en
marcha unha resposta «europea» coor-denada.
Isto require dun orzamento da UE máis flexíbel.
A Comisión propón reforzar os instrumentos de
flexibilidade e de emerxencia (fóra do MFP) para que podan facer fronte
a imprevistos, como o «Fondo de Solidariedade da UE» (máximo de
1.000 M€/ano) que apoia aos estados e rexións afectados por catástrofes
naturais de grande magnitude, o «Fondo “Europeo” de Adaptación á
Globalización» (máximo 386 M€/ano), que axuda aos traballadores que
perden o seu emprego a consecuencia de grandes reestruturacións.
Unha «Reserva para Solidariedade e Axuda de
Emerxencia» (máximo 3.000 M€/ano) reforzará a actuación da UE en
resposta a todos os aspectos da crise sanitaria, así como a outras situacións
de emerxencia.
En conxunto, estes instrumentos achegarían un financiamento
adicional de até 21.000 M€ no MFP2021-27, en comparanza coas propostas da
Comisión de 2 de maio de 2018.
4 Pasar das palabras á acción
Como vimos enriba, a meirande parte das medidas de
recuperación estarán impulsadas polo novo instrumento «europeo» de recuperación
temporal NG-EU («Vindeira Xeración UE»), cunha capacidade
financeira de 750.000 M€, constituíndo un mecanismo de emerxencia,
excepcional e temporal. O seu financiamento farase posíbel grazas á
Decisión do Consello sobre os Recursos propios da UE (achegados polos
estados) o que permitirá que a Comisión tome emprestados eses fondos en
nome da UE até o importe mencionado, para os aplicar nas medidas a tomar
durante o período 2021-2024.
Para dispoñer da capacidade orzamentaria cara cubriren as
obrigas potenciais derivadas do financiamento de NG-EU, e conforme ao requisito
de disciplina orzamentaria, a Decisión de recursos propios revisada
incluirá un aumento excepcional e temporal dos límites
máximos para os créditos de compromiso e de pago até o 0,6% da RNB da UE
(situándose así a respecto do límite de créditos de pago, no 2% da RNB da
UE, que é pouco menos do duplo do que veu acontecendo até hoxe). Esta
ampliación dos límites máximos utilizarase co fin único de atender ás
necesidades derivadas da crise da COVID-19 e se limitará ao tempo necesario
para cubrir ditas obrigas.
As necesidades de financiamento dos investimentos urxentes
derivados da crise non teñen precedentes. O carácter sen precedentes
desta operación e o importe excepcional dos fondos exixen
seu ancoraxe no sistema de Recursos propios, que é aprobado por todos os
estados membros de conformidade cos seus requisitos constitucionais
(como é tradicional e de rigor, no estado español non se levará a cabo ningunha
caste de referendo ou cousa semellante, tramitándose isto, mediante o simple
expediente de aprobación por vía parlamentar, pois os españois demóstrannos
continuamente a súa incapacidade para decidir por eles propios as cousas de
maior importancia para eles).
Unha axuda adicional financiada co aumento das contribucións
estatais no período inmediatamente posterior á crise [2021-27]
incrementaría inda máis á presión sobre os orzamentos estatais. Isto xustifica
o uso extraordinario dun mecanismo de financiamento que non faga
medrar as débedas estatais (dun golpe claro, pois medrar vaia se van medrar e
axiña poderémolo comprobar!!).
O préstamo que a UE tomará, basearase no seu sólido
historial (malia ser a vez primeira na existencia da UE que acomete un
sistema de financiamento semellante, como ela mesma recoñece) á hora de
utilizaren instrumentos de mercado, para apoiar os investimentos e as reformas
nos estados membros (que cara!!).
Con este fin, a Comisión emitirá bonos con vencementos
diferentes (entre tres e trinta anos) nos mercados de capitais e procurando, ao
mesmo tempo, co custo medio do empréstito sexa o máis baixo posíbel (iso ao
mellor sería posíbel facendo a operación co seu BCE, mais está moi ocupado en
salvar o sistema financeiro «europeo», que é a súa misión principal, de facto,
para a maior ventura do seu euro).
500.000 M€ dos fondos canalizados a través de
NG-EU financiarán o compoñente de subvención directa do «Mecanismo de
Recuperación e Resiliencia» e tamén para reforzar outros
programas claves de enfrontamento á crise e á recuperación, como vimos.
O resto do financiamento, 250.000 M€ porase a disposición dos
estados membros na forma de préstamos (vaia! isto aumentará a
débeda, non si?) no marco do Mecanismo citado.
Os fondos recadados devolveranse após do ano 2027 e a
máis tardar no ano 2058, é dicir, fóra do período temporal do
MFP2021-2027, nun período de 30 anos, en consonancia coa data variábel dos
vencementos acordados para o seu reembolso, que como vimos ía de tres a trinta
anos. Isto aliviará a presión sobre os orzamentos estatais nun intre no
que as finanzas públicas están sometidas a fortes tensións, ao tempo
que se garante que todas as obrigas derivadas desta emisión de débeda cumpriranse
a partires de futuros orzamentos da UE (financiados polos estados) e de
aí que esta «operación» se denomine «Vindeira Xeración» unha
xeración en activo entre os anos 2028 e 2058 que serán os pagáns reais de todo
isto, e non terán ocasión de pronunciarse sobre disto, entre outras cousas
porque moitos deles nin sequera naceron aínda. Moi democrático, ao estilo UE e do
estado español!!. Asemade, cara facer máis doado o reembolso do financiamento
obtido nos mercados financeiros, e tamén para reduciren as presións sobre os
orzamentos estatais, a Comisión proporá novos recursos propios adicionais
nunha fase posterior do período financeiro [MFP2021-2027], co que
vén a acreditar no que mesmo rematamos de criticar.
Haberá que recordar tamén que para garantir unha marxe
fiscal suficiente en liña cos límites máximos de recursos propios, de maneira
que a UE cubra súas obrigas financeiras e os pasivos continxentes (falidos por
parte de algún estado) que venzan nun ano determinado, a Comisión propón elevar
os límites máximos de maneira permanente a 1,40 e 1,46% da RNB para cubrir os
créditos de pago e os créditos de compromiso, respectivamente. O que non
significa mais cun incremento da contribución dos estados.
Pois ben, estes «novos» recursos propios adicionais
para ese «período posterior», a que virá agora o falar deles se para esas datas
poden non ter sentido ningún, aparte que son máis «vellos» ca denominada
«reconquista» española. Cando menos algúns teñen sido propostos en diferentes
ocasións mesmo no chamado Parlamento «Europeo», e nunca caso algún lles
fixeron, incluso alegando que, en certos casos, eran decisións que deberían se
tomar a nivel do mundo mundial, é dicir, polos organismos internacionais, xa
que facelo a nivel local non tiña sentido ningún. Quen acorda da famosa «taxa
Tobin» sobre as transaccións financeiras, e tantas outras propostas
«universais» tras da grande crise, que enlaza precisamente coa derivada do
brote da COVID-19?. Citemos pois os «impostos “europeos”» que nos anuncia a
Comisión para «ese período posterior», onde por certo quizais exista xa unha «nova»
Comisión:
·
Un
baseado nos residuos de envases de plástico non reciclábeis, sen cuanti-ficación.
·
A
ampliación do réxime dos dereitos de emisión aos sectores marítimo e da
aviación (aproximadamente 10.000 M€/ano).
·
Un
mecanismo de axuste en fronteira das emisións de carbono (entre 5.000 e 14.000
M€/ano, segundo o esquema que se utilice).
·
Ás
empresas que obteñen uns grandes beneficios da existencia do mercado único da
UE, e que sobrevivirán a crise grazas a axuda directa e indirecta dos orza-mentos
da UE e estatais, como contribución á fase de recuperación (longa vai ser a tal
recuperación!) poderían producir arredor de 10.000 M€/ano.
·
Un
imposto dixital aplicado ás empresas cun volume de negocio superior a 750 M€/ano,
podería xerar uns 1.300 M€/ano.
Estes «novos» recursos propios axudarían financiar a
devolución do principal e os xuros do financiamento obtido nos mercados
financeiros no marco de NG-EU. Por suposto, os fluxos de ingresos e pagos en
NG-EU serán adicionais aos créditos asignados durante o proceso orzamentario
anual, polo que non afectarían ao equilibrio orzamentario (os
custos de empréstito do compoñente de subvención de NG-EU pagaranse con cargo
ao orzamento, calculándose en 17.400 M€ no MFP2021-27).
«Naturalmente» os estados terán de os recadar para llos
entregar a UE, quedándose sen eles obviamente, por moitas empresas que salvaran
da crise. A estas inconsecuencias conduce unha UE que está moi lonxe de ser
unha institución democrática de índole político-social, ao estilo dos EUA, pois
esta non é a concepción dominante existente, senón todo o contrario, e non hai
mais que ver o que pasa nela, de maneira que se Galiza aspira un día a ser un
país normal con capacidade plena para auto-responsabilizarse da toma das
medidas necesarias para mellorar as condicións de vida e traballo que melloren e
acrecenten progresivamente o benestar social, o primeiro que debería facer, de
actuaren racionalmente, sería fuxiren dela correndo e regalándolles o seu euro.
Vexamos, finalmente, como é o resultado da fusión, a un
nivel mínimo de desagregación («Rúbricas» e algúns dos Programas), entre o
MFP2021-27 (maio 2020) e o NG-EU.
Resultado CONSOLIDACIÓN do MFP
21-27 e o NG-EU (Miles Millóns €, prezos 2018)
|
RÚBRICAS DOS
ORZAMENTOS DA UE (2021-27)
|
MFP 2021-2017
+ NG-UE
|
NG-EU
|
1.
Mercado Único, Innovación e
Dixitalización
|
210,5
|
69,8
|
Horizonte Europa
|
94.4
|
13.5
|
Fondo InvestEU, do que sob o Plan de Recuperación da UE
|
31.6
|
30.3
|
Investindo na
recuperación da UE
|
15.3
|
15.3
|
Facilidade de
Investimento estratéxico (nova fiestra)
|
15.0
|
15.0
|
Instrumento de
Solvencia da UE son o FEIE
|
26.0
|
26.0
|
2. Cohesión e Valores
|
984.5
|
610.0
|
Política de Cohesión
|
373.2
|
50.0
|
Facilidade de Recuperación e Resiliencia (inc. A.T.)
|
560.8
|
560.0
|
Do que PRÉSTAMOS
|
250.0
|
250.0
|
Do que SUBVENCIÓNS
|
310.0
|
310.0
|
3. Recursos Naturais e
Medio Ambiente
|
402.0
|
45.0
|
Política Agrícola Común
|
348.3
|
15.0
|
Da que o Piar II (Desenvolvemento
Rural)
|
90.0
|
15.0
|
Fondo de Transición Xusta
|
40.0
|
30.0
|
4. Migracións e Xestión de Fronteiras
|
31.1
|
0.0
|
5. Resiliencia, Seguranza e Defensa
|
29.1
|
9.7
|
Mecanismo de Protección Civil da UE
|
3.1
|
2.0
|
Programa Saúde
|
9.4
|
7.7
|
6. Veciñanza e o Mundo
|
118.2
|
15.5
|
Cooperación
Internacional, Desenvolvemento e Veciñanza
|
86.0
|
10.5
|
Axuda Humanitaria
|
14.8
|
5.0
|
7. Administración
Pública «Europea»
|
74.6
|
0.0
|
TOTAL ORZAMENTO
|
1.850.0
|
750.0
|
Resultará obvio que o feito de introducir o elemento básico
de NG-EU, a «Facilidade de Recuperación e
Resiliencia»,
logo do que vimos eran as súas finalidades esenciais, no encabezado
orzamentario de «Cohesión e Valores» non é que non sexa unha
actuación neutral ideoloxicamente, senón que pode ser discutida por motivos
máis ca suficientes, por moito que exista unha sub-rúbrica «Política de
Cohesión», que realmente reflicte os recursos realmente destinados para
ilo nos sete anos que van de 2021 a 2027.
5 NG-EU (o Plan de recuperación da UE) e
o estado español.
No documento da Comisión «Identificando as necesidades
de recuperación de “Europa”» de 27.5.2020 [SWD(2020) 98 final] lévase a
cabo un profundo estudo a respecto destas necesidades, mais nós centrarémonos
unicamente no seu ANEXO III que leva a cabo unha simulación sobre os efectos macroeconómicos
do Instrumento de Recuperación (NG-EU) -750.000M€-, incluído, como vimos no
MFP2021-27. Tal estudo considera inicialmente tres bloques para os 27 estados
membros, situándoos entre os que teñen un PIBpc (PIB por habitante) superior á
media, e os outros dous, que teñen un PIBpc por embaixo da media,
distinguíndoos segundo teñan un baixo ou un elevado nivel de endebedamento. O
estado español forma parte do bloque cun PIBpc por embaixo da media da UE e un
alto endebedamento, acompañado por Chipre, Grecia, Italia e Portugal. De todas
as maneiras ao final se achega un cadro que considera os 27 estados membros
individualizados.
Por suposto, fanse diversas hipóteses, entre elas que o
paquete total de 750.000 M€ se distribúa de maneira uniforme no período
2021-2024 (o 25% en cada un destes catro anos). Neste sentido a rixidez e
conformación dalgunha das hipóteses, deben alertár-monos sobre o que os
resultados alcanzados así, teñan a ver coa realidade, polo que hai que tomalos
como unha aproximación e nada máis.
Esta simulación presenta un resultado para o estado español,
cuxo PIB representa o 8,9% do da UE a 27, e cun PIBpc de 25.170 euros, inferior
á media UE-27, de lle asignar do NG-EU, unha contía total de 149.300 M€,
o que representaría case o 19.9% do seu total (750.000 M€). Porén, o estado
español contribuiría con 67.100 M€, resultándolle un saldo neto positivo de
82.200 M€, como consecuencia desa súa situación: PIBpc por embaixo da media da
UE, e elevado endebedamento público.
No documento da Comisión sobre «Preguntas e respostas
sobre a “Facilidade de Recuperación e Resiliencia”», que absorbe os 250.000
M€ en forma de préstamos que son a totalidade dos de NG-EU, infórmase
de que ningún estado membro pode solicitar un valor de préstamos superior
ao 4,7% de súa RNB. Para o caso español, o valor máximo dos préstamos
que podería solicitar se situaría (usando a cifra da RNB do ano 2019 que figura
nas estatísticas do Banco de España) nos 58.650 M€, polo que o compoñente
das subvencións poderían lle achegar en total 90.650 M€. Por non
mencionar a garantía exixida pola UE aos estados polo 25% dos préstamos, por se
acontecen falidos inesperados, que está máis ca dentro do posíbel. [Como un
exemplo algo diferente, o xornal económico «5 Días» informaba o 27 de
maio de 2020, data de presentación da nova proposta pola Comisión,
duns recursos totais de 140.000 M€, que dividía en 77.000 M€ como subvencións
directas e 63.000 M€ como préstamos].
Obviamente a contribución española que referimos
anteriormente se circunscribe unicamente a NG-EU, pois non inclúe
as achegas aos recursos propios da UE correspon-dentes ao MFP2021-27 ordinario (recursos
tradicionais, recurso IVA e recurso RNB, o máis importante con moita diferenza).
O MFP2021-27 totaliza, sen NG-EU, 1,1 billóns de euros, en créditos de pagos, polo
que a contribución española ao mesmo reducirán moi sensibelmente o saldo
positivo anterior, se non o converten en negativo, como parece máis ca previsíbel.
Finalmente hai que ter en conta que a isto que describimos
sobre esta proposta da Comisión de maio de 2020 neste documento, fáltalle quizais
moito para rematar. O MFP2021-2027 lévase negociando desde 2018 e aínda está
sen aprobar. Como non o están a Decisión de recursos propios, os diferentes e
variados regulamentos, por non falar de NG-EU, do SURE, da «Salvagarda diante
da crise pandémica» do perigosísimo MEDE, o chamado fondo de rescate «europeo»,
ou do «Fondo de Garantía»
do BEI, todos eles préstamos por valor de 0,54 Billóns de euros, o que esixe unanimidade
no Consello «Europeo» de xefes de estado e goberno, que até agora foi
imposíbel acadar e non parece que os ánimos estean moi calmados entre os
estados do norte e do sur, e ademais, deben
ser aprobados en consonancia coas exixencias constitucionais de cada
estado. En todo caso calquera acordo que se dea vai significar unha
mudanza de maior ou menor profundidade sobre o que aquí escrebemos, quer
cuantitativa, quer cualita-tiva, a prol de tal ou cal, de xeito que debemos tomalo coa debida precaución
tamén: este documento non é mais cunha recensión de diferentes documentos que
compoñen a vixente proposta da Comisión, que repetiremos propón máis non
dispón, malia pasar por ser «o executivo da UE». No estado español, xa sabemos
como se resolve isto, a través dun simples trámite parlamentario nos que haberá
unha maioría absoluta demoledora, como máis seguro, coas clásicas coincidencias
entre a «esquerda» e a dereita, dado o xeneralizado «europeísmo banal» que é
norma. Mais que acontece se a algún estado europeo que forma parte da UE se lle
dá por someter todo iso a referendo, como ten acontecido en diversas ocasións?.
Non hai que dicir que todo isto pode alongar o proceso, xa de por si longo,
moito máis alá do desexábel, pois os programas non se poñen en marcha dun día
para outro, como se nada. E que pasaría se nun referendo saíra que non?. Seguramente
é preferíbel non pensar en que situación se vería atrapada esta UE
antidemocrática, antisocial que só serve para alimentar un montón de burócratas
ao servicio das grandes transnacionais «europeas», aínda que, seguro, podemos
afirmar que a Terra seguiría dando voltas con normalidade polo que sabemos, xa
que noutro caso, as consecuencias da crise derivada do brote da COVID-19 xa non
ían ser o foco principal das nosas preocupacións.
PARTE II: O camiño cara a aprobación
polo Consello
Unha das preocupacións nas que a Comisión fixo máis fincapé
era na necesidade peren-toria, fronte ás consecuencias económicas e sociais
provocadas pola pandemia da COVID, que continuaba a facer estragos sobre as
vidas humanas, de aprobaren canto antes toda a panoplia de medidas: MFP21-27 e
a preceptiva aprobación polo (seudo) parlamento da UE, NX-UE e demais,
regulamentos, Decisión do Consello sobre os Recursos Propios, etc., con tempo
suficiente para que todas as medidas puideran poñerse en execución a comezos do
ano vindeiro, única maneira de que os estados e a UE, puideran superar a difícil
situación presente. Consideraban isto,
acertadamente, coma unha cuestión basilar, para forzar en primeiro termo
o necesidade de aprobación das medidas adoptadas.
Unha frase tan dramática como a pronunciada pola presidenta
da Comisión, Ursula von der Leyen resume moi ben todo o anterior: «O que
comezou como un virus tan cativo que nin se ve, converteuse nunha crise tan
grande que non se pode ignorar. O noso modelo sen parangón, construído ao longo
de 70 anos, enfróntase a un desafío coma nunca denantes na historia da nosa
Unión».
Porén, a videoconferencia do Consello de UE celebrada o 19
de xuño de 2020, coma un primeiro debate sobre a proposta da Comisión, puxo de
manifesto a disparidade de opinións a respecto do mesmo, resultando tal
xuntanza nun completo fracaso, quedando todo pendente para a celebración dun
novo Consello, este xa de carácter presencial, nos días 17-18 de mes de xullo. O
que representa unha mostra máis da división profunda («estados do Norte» vs.
«estados do Sur») como resultado inevitábel dunha forma ou proceso de
integración de carácter económico limitado e imperfecto, xerador, por tanto, de
desigualdades, diverxencias e asimetrías dentro do conxunto do espazo
xeográfico da UE, dun desenvolvemento desigual, no que o que realmente interesa
e constitúe o seu obxectivo central, basilar, é o mercado único e o euro, para
maior gloria das transna-cionais «europeas» que campan ás súas anchas. Aínda
que debe mencionarse, por notoria, que a «posición española», e os seus
pronunciamentos logo da proposta presentada pola Comisión foron sempre de
aceptación sen máis, malia que políticas como as de cohesión ou da PAC saíran
mancadas mesmo en relación co período vixente de programación, o MFP2014-2020,
en termos homoxéneos (é dicir, contemplando este marco a prezos de 2018 e
contemplando os recursos unicamente para unha UE a 27. Isto é esquecéndose do
Reino Unido que, a partires do 1 de xaneiro de ano vindeiro, deixará de
pertencer a este club, como é sabido, e afortunadamente para el).
Sorprendentemente, por vez primeira moitos xornais
informaban da situación en termos de carácter marxista, distinguindo o
enfrontamento entre «estados do norte» e «estados do Sur», en sentido político,
isto é, diferenciando os estados dominantes dos estados subordinados, co mesmo
valería coa distinción de «estados centrais» e «estados perifé-ricos», sen se
decatar de estaren a definir unha relación de dominación por parte dos «estados
do Norte» sobre os «estados do Sur», estes en situación de subordinación e
dependencia, até de coloniais houbo quen se atreveu aos cualificar, o que nos
fai presente que falaren de cohesión, de igualdade e demais retórica no ámbito
desta integración económica limitada inter-estatal, constitúe na realidade un
imposíbel. Outros, ben máis despexados alcumáranos simplesmente como «falcóns»,
por lles parecer a designación máis acaída e consecuente.
Os máis conscientes do anterior e do sentido que implicaban
os conceptos que se utilizaban, levaron a cuestión aos termos adecuados para a
defensa da UE, e en xeral do sistema dominante. Así os «estados centrais» (e
incluímos neles, obviamente, Alemaña e Francia) foron cualificados como
«frugais», da mesma maneira que certos vellos economistas clásicos, dos que
Marx deu boa conta coas súas críticas lacerantes no seu momento, xustificaban a
existencia do beneficio precisamente pola «frugalidade» dos empresarios, e que
a súa teoría da explotación laminou por completo.
O silencio de Alemaña era obvio, tendo en conta que estaba
pronta a acoller a Presi-dencia rotativa do UE no segundo semestre do año en
curso, e debía mostrar unha certa «neutralidade». Mais iso si, a propia Merkel,
facía unha chamada a todos á necesidade de acadar un acordo canto antes.
Abondaba cos berros, ás veces, auténticas burradas sobre os «estados do Sur»,
abondaba coas propostas que facían, abondaba cos anuncios dun veto permanente á
proposta a Comisión polos do «norte», ou que os do «sur» só teñen a súa razón
de existiren en lles servir para o seu gozo nas vacacións. Non é casualidade
que os non ocultados desexos de alcanzar a presidencia do euro-grupo por parte da
ex-burócrata da UE, agora Ministra de Economía española, a típica persona-lidade
que devece por formar parte das clases dominantes do sistema, se quedara sen
tal cargo, malia as boas palabras por parte da Merkel, o que situaba a española
nunha posición privilexiada para alcanzar a maioría dos 19 estados que forman parte
do euro-grupo. O típico fallo dos españois, non saber distinguir entre o que se
di e o que se fai, o que vén de ben de moi atrás, e que a vixente, sagrada e
eterna Constitución que adoran, non é mais ca un caso notorio disto.
Naturalmente, o Presidente do Consello, Sr. Mitchel, non perdía o tempo, e
cumpría coas obrigas do seu cargo de busca dunha solución, entrevistándose á
calada con cada un dos 27 xefes de estado ou goberno dos estados que forman
parte da UE. Froito delas vai formular, o de 10 de xullo, a unha semana de
celebración do Consello, unha nova proposta centrada nos seis bloques seguintes,
nos que considerou se situaban os problemas principais, e coidamos que até el
mesmo entendía moi ben que estaba marcadamente nesgada cara os intereses dos
«estados do Norte», por moito que, diplomaticamente, a formulaba convencido de
que «achara o equilibrio axeitado cara alcanzar un acordo definitivo».
Ademais de que «somos conscientes de que é fundamental adoptar unha decisión
o antes posíbel». Á vez que anunciaba que «proporía cesións ao norte
(sic) en troco da súa mudanza de posición a respecto da aceptación dun
ambicioso fondo contra da crise». Vexamos, xa que logo, en que se resumen
os tais bloques:
Ø
Contía
do MFP21-27. A proposta a
cuantifica en 1,074 billóns de euros, segundo el, co obxecto de
cumprir o obxectivos a longo prazo da UE. O que significa unha redución sobre
os 1,1 billóns da proposta da Comisión en maio 2020, os 1,135 billóns de euros
propostos pola Comisión en maio de 2018, e xa non falemos da proposta formulada
polo (seudo) parlamento da UE, situada en 1,324 billóns (e 2 billóns de euros
de fondo de reconstrución). Mais ben a proposta vai dificultar tais obxectivos
de longo prazo.
Ø
Mecanismos
de corrección. Manteranse os
mecanismos «de corrección» a prol de Dinamarca, Alemaña, os Países Baixos,
Austria e Suecia, en termos reais, sobre a base do ano 2020 a
tanto alzado. Este era a cuestión fundamental para estes «ricos listos», que
lles trasladan aos «tontos pobres» parte da participación que sobre a RNB
(renda «nacional» bruta) lles corresponde facer, e sobre a que se lles fai unha
rebaixa ben proveitosa, que terá de ser pagada por todos os estados da UE-27,
para que non haxa redución de ingresos a disposición desta. Esas rebaixas
(«correccións») estaba acordada a súa eliminación total por retrógradas, nunha
etapa previa á chegada da pandemia da COVID-19, para este período de
programación 2021-2027, así que a proposta lles supón un aforro da contribución
que debían facer duns 50.000 M€ a estes «ricos listos», que teñen ben merecido,
coidamos, o cualificativo co que aquí os tratamos. Máis adiante deterémonos
nisto. Con que pracer o Sr. Mitchel parece facer esta proposta, malia como ex-Primeiro
Ministro belga non estaren afectada por ela, mais a neutralidade como
Presidente do Consello é mais ben discutíbel.
Ø
Contía
do Fondo de Recuperación. Mantén
a contía da Comisión, é dicir, un máximo de 750.000 M€ mediante unha Decisión
sobre os Recursos Propios e preci-sando que tais fondos poden se utilizar para
préstamos cruzados e para gastos canalizados a través dos programas do
MFP21-27. Trátase dunha ferramenta excepcional e puntual para unha
situación excepcional. Que, estritamente, contravén os Tratados posto que a, por
definición, permanente situación orzamen-taria de equilibrio da UE tiña como
obxectivo precisamente o non recorrer a empréstitos para se financiar a si
propia.
Ø
Préstamos
e Subvencións. Propón manter
o equilibrio entre préstamos, garantías e subvencións, para non
sobre-cargar aos estados con niveis elevados de débeda, xa que o considera
fundamental para o futuro do mercado único e para evitaren unha maior
fragmentación e maiores disparidades. Nós entendemos que está propondo
unha modificación sobre a proposta da comisión 250.000/66.800/433.200, que non
cuantifica prudentemente, mais, en contra do que argumenta, o equilibrio
fai referencia a unha maior igualdade entre préstamos e subvencións, quizais
para lles dar corda as ladaíñas dos «ricos listos» cos que parece manter
perfecta sintonía.
Ø
Asignación
do «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia». Como sabemos este é o principal e máis voluminoso mecanismo
na proposta da Comisión e o que absorbe a contía total de préstamos, entre
outras cuestións, para o aplicar en medidas ao longo do período 2021-2024.
Mitchel propón que o 70% deste mecanismo se compro-meta nos anos 2021 e 2022
segundo os criterios de asignación da Comisión (é dicir, a poboación, o PIB por
habitante e a taxa de desemprego, se ben a cuestión crucial de como se pondera
cada unha destas variábeis, esencial para determinar a asignación que corresponde
a cada estado é un misterio que nin sequera desvelan as conclusións do
Consello, que logo veremos, en que finalmente se aproba por este, tanto o MFP21-27
como o NX-UE, se ben ambos os dous modificados, mais en liña, no conxunto, coas
propostas de Mitchel. O 30% restante comprometerase no ano 2023, mais aquí, das
tres variábeis anteriores, a taxa de desemprego é substituída pola caída do PIB
en 2020 e 2021. E tamén, no ano 2026 debe estar desembolsada a totalidade da
dotación.
Ø
Gobernanza
e condicionalidade. A
proposta é que os estados preparen uns Plans Estatais de Recuperación e
Resiliencia para o período 2021-2023, consoantes co Semestre
«Europeo» e coas recomendas específicas por estado. Plans que serán
revisados en 2022 e o Consello aprobará, por maioría cualificada,
e a proposta da Comisión, esta avaliación. Aquí remata a unanimidade para lles
pór presión aos estados, obviamente, nas obrigas que se lles impoñan, como
consecuencia do anteriormente dito, e das limitacións que se lles impón aos
estados que perden toda caste de autonomía para realizar as políticas
económicas que entendan máis axeitadas para resolveren os problemas aos que se enfrontan
por mor da crise sanitaria e económico-social.
En segundo lugar, propón co 30% do financiamento se oriente
cara proxectos rela-cionados co clima, como tamén se proclamou no MFP2014-20.
Os gastos contraídos polo MFP21-27 e NX-UE centraranse, xa que logo, no
obxectivo da neutralidade climática de aquí a 2050, nos obxectivos
climáticos da UE para 2030, e no Acordo
de París.
O terceiro elemento condicional que propón e a cuestión do
estado de dereito e os valores europeos, dirixido particularmente contra os
países do leste como Hungría, Polonia e Chequia.
Ø
Reembolsos
e Recursos Propios. Atendendo,
segundo el, á preocupación de que os reembolsos comecen no vindeiro período de
programación, após 2027, e da valo-ración negativa da falla de recursos propios
para os financiar, propón cos
reembol-sos se inicien en 2026, e este compromiso,
pensa, agudizará a presión cara introdu-cir novos recursos propios, como se
existira algún deste tipo desde que se fundou este artefacto economicista.
Así a partires de 2021 existiría un novo recurso propio relacionado coa
utilización de residuos plásticos. A Comisión presentaría durante o primeiro
semestre de 2021 unha proposta referida a certas medidas de axuste das emisións
de carbono, y a fins de 2021 introduciríase unha taxa dixital. A seguir a
Comisión presentaría una proposta revisada relativa ao réxime de comercio de
dereitos de emisión e, por último, seguiríase traballando no proxecto dun
mecanismo de tributación das transaccións financeiras, que vén sendo a ladaíña
tradicional da UE, e do seu (seudo)parlamento, xa non se sabe cantos anos fai.
En fin, toda unha retórica que se vén utilizando período de programación tras
período de programa-ción e que até agora quedaron en nada. Na vixente 2014-2020,
ademais destas, mesmo se mencionaba a proposta dunha taxa sobre unha base
consolidada común dun imposto sobre as corporacións, d0 que agora se esquece,
demostrándose a eficacia dos milleiros de lobbys empresariais que parasitan
por Bruxelas e Estrasburgo.
Propón a maiores unha reserva polo Brexit
de 5.000 millóns de euros cara contra-
rrestar as consecuencias imprevistas da saída do Reino Unido, nos estados
membros e nos sectores máis afectados.
Aumentarase ademais o
financiamento para o sector sanitario consoante coa propos-ta da Comisión a fin
de daren resposta á COVID-19 e súas consecuencias.
Toda esta novela de intriga,
logo dos reiterados chamados á necesidade dun acordo inmediato para ben de
«Europa» (nunca da UE, xa que a identifican con Europa e quedan tan
tranquilos), van ver a súa solución no Consello de xefes de estado e gober-no
presencial a celebrar os días 17-18 de xullo, máis os intereses propios das
partes, entre «falcóns» e «pombas», fixo que se estendera até o día 21, un
sinal inequívoco da comprensión por todos de non poderen saír de alí sen un
acordo, polo que a «flexibilidade» necesaria que houbo que practicar para
contente de todos, vese ben expresa no contido das Conclusións deste Consello
que, polo momento, pasará a historia, como o segundo máis longo padecido. «Temos
feito historia. Temos anovado os nosos votos matrimoniais por trinta anos. Aquí
esta “Europa” forte e con motivos para estar orgullosa», bramou son control
sobre si mesmo o Mitchel. Mais non foi o único. Non había máis que
escoitaren a Sánchez ao comparecer no Congreso para explicar pouco e mal o
contido do Consello, e iso si, citar centos de veces a verba máxica de «Europa»
ou «europeísmo», cun triunfalismo fóra de toda racionalidade, ao xeito dun
esconxuro. Por certo, os 30 anos de matrimonio, claro é, fai referencia ao
tempo en que está previsto se faga a liberación pola amortización definitiva de
NX-UE, que, certamente pagaran as vindeiras xeracións na maior parte. Na Táboa 1 do cadro da páxina seguinte
presentamos os resultados do aprobado ademais de dúas propostas formuladas pola
Comisión así como, nalgúns elementos, os dados do MFP2014-2020, vixente, en
termos homoxéneos.
TÁBOA 1
RESUME DAS CONCLUSIÓNS DO CONSELLO
As Conclusións deste Consello constan
dunha breve exposición de motivos coa inevitábel referencia á crise da COVID-19
«que supón un desafío de proporcións históricas para “Europa”» que
require dun esforzo sen precedentes e, de aí, que o MFP21-27 e NX-UE vaian
xunguidos, xa que son necesarias unhas «medidas de recuperación que propor-cionen
unha resposta rápida e eficaz...». Mais respecta a súa propia legalidade?.
A primeira parte da Conclusións trata
das medidas de recuperación «que son significativas, focalizadas e de
duración limitada ... . Son de duración limitada pois o MFP e as normas co
rexen continúan a ser o marco fundamental para a planificación e execución
orzamentaria. Os fondos adicionais xerados polo empréstito da UE se
desembolsarán na forma de subvencións e préstamos a través de instrumentos e
programas do MFP, garantindo así a homoxeneidade e coherencia. “Nova
Xeración UE” e o MFP contribuirán a transformaren á UE a través das súas
principais políticas, en particular o Pacto Verde “Europeo”, a revolución
dixital e a resiliencia».
A parte segunda céntrase no MFP para o período 2021-2027 que,
baseado na proposta feita en febreiro de 2020 polo Consello «europeo»,
adaptouse agora para dar resposta á crise da COVID-19. Curiosa maneira de
adaptar por canto significa pasar de 1,095 billóns de euros a 1,074 aprobado en
xullo do ano en curso, e xa non falemos de o comparar coas propostas da
Comisión de maio de 2018 (1,135 billóns de euros), de maio de 2020 (1,10
billóns de euros), ou a proposta realizada polo (seudo)parlamento da UE (1,324
billóns de euros). Mesmo resulta inferior ao MFP2014-2020, vixente, (1,082
billóns de euros), sobre todo nas políticas máis relevantes, a chamada Cohesión
(-10,3%) ou a Política Agraria Común (PAC, -13,0%). Na Táboa 1 temos un resumo
respecto disto dito.
A) As Conclusións e «Nova
Xeración-UE» (NX-UE).
§ Para dotar á UE dos medios precisos
para afrontar os retos da COVID-19, autorizarase á Comisión, como xa vimos
reiteradamente, a contraeren empréstitos nos mercados de capitais en nome da
UE. Así, o MFP, reforzado por NX-UE, será o principal instrumento «europeo».
Hai quen pon en cuestión isto de acordo cos Tratados.
§ Posto que NX-UE é unha «resposta
excepcional», a facultade concedida a Comisión «está claramente limitada
en canto a súa magnitude, duración e alcance». A reiteración continua de
que quede claro que cando se supere a crise actual, o orzamento da UE, xa
sen ningún mecanismo extraordinario e específico como NX-UE, retornará
a significar arredor do 1% da RNB da UE-27, como nos indica a experiencia:
O TAMAÑO DO ORZAMENTO DA UE (Teito de Créditos de Gasto, % RNB)
|
Media 1991-1999
|
1,18
|
Media 2000-2006
|
1,06
|
Media 2007-2013
|
1,07
|
Media 2014-2020
|
0,98
|
Media 2021-2027
(s/EPRC)
|
1,08
|
EPRC = Servizo de
Investigación do Parlamento da UE
|
FONTE: Comisión «Europea»
§ No que respecta a NX-UE, a Decisión
sobre Recursos Propios, onde se concretan e regulan os recursos que
achegarán os estados membros «facultará a Comisión para
contraeren empréstitos nos mercados de capitais en nome da UE por un valor
máximo de 750.000 M€ a prezos de 2018, mentres non se indique outra cousa. O
endebedamento neto novo cesará, a máis tardar, a fins do ano
2026. A UE usará os empréstitos contraídos nos mercados de capital coa
única finalidade de lle facer fronte ás consecuencias da crise da COVID-19.
§ Os empréstitos contraídos poderán
utilizarse xa para conceder préstamos por un máximo de 360.000 M€, xa para
sufragar gastos por un importe máximo de 390.000 M€. Aquí temos a concreción do «equilibrio»
que tanto preocupaba a Mitchel, polo que debe estar ben satisfeito. Se a
proposta da Comisión (de maio 2020), homoxénea en termos de comparanza coa
proposta do Consello, tiña unha composición 433.200/66.800/250.000 (subvencións,
aprovisionamento de garantías e préstamos, respectivamente), nas reiteradas Conclusións
do Consello «europeo» vaise traducir en 384.400/5.600/360.000. É dicir,
increméntase a forma préstamos en 110.000 M€ (un 44% superior ao que
contemplaba a proposta da Comisión), e, como compen-sación, redúcese en 11o.000
M€ a suma dos conceptos subvencións e garantías, para financiar gastos. Así co
«equilibrio Mitcheliano» ten unha formulación contraria ao obxectivo que
predicaba, que mesmo podería convencer a alguén: aquilo de que non conviña «sobre-cargar
aos estados con niveis elevados de débeda, xa que o consideraba fundamental
para o futuro do mercado único e para evitaren unha maior
fragmentación e maiores disparidades». A realidade e a teoría postas de
costas para o logro das finalidades políticas que se traizoan dunha maneira
silandeira.
Mais alén de todo isto, logo veremos as múltiplas
consecuencias negativas que cara o enfrontamento da crise sanitaria e económica
que implica a COVID-19, ten a utilización dos fondos do NX-UE nuns programas
concretos e determinados.
§ O reembolso programarase
de maneira se garanta unha «redución constante e previsíbel dos pasivos até
o 31 de decembro de 2058», data que xa debe resultármonos ben coñecida.
Ademais os importes que se teñan empregado para o pago de xuros segundo o
previsto (véxase na Táboa 1 inicial que reflicte o aprobado polo Consello, así como
os fondos do MFP21-27, na Rúbrica 2 «Cohesión, Resiliencia e Valores», que
prevén para o pago dos xuros 12.900 M€, inferior aos 17.400 estimados na
proposta da Comisión, bastante máis careira segundo isto, demostrando que é
moito peor como financeira), empregaranse, no caso non ser en parte necesarios
«para o reembolso anticipado denantes do termo do MFP21-27, cun
importe mínimo, e poderán incrementarse por riba do dito nivel sempre que
se instauren novos recursos propios». Unha declaración expresa da
aceptación de que é máis ca posíbel que o que se fala sobre os tais novos
recursos propios se quede en nada, coma vén sendo habitual.
§ Por outra parte, «os importes
debidos pola UE nun ano determinado para o reembolso do principal non excederán
do 7,5% do importe máximo de 390.000 M€ para gastos». Que como vimos máis
arriba ao tratar do equilibrio entre subvencións e préstamos en NX-UE,
consisten nos 384.400 M€ de subvencións e dos 5.600 M€ como garantías.
Por tanto o importe máximo anual de amortización do principal non superará os
29.250 M€.
§ Se nos recorda que «os importes dos
límites máximos de recursos propios [1,40% da RNB UE-27 en créditos de
pago, e 1,46% no caso dos créditos de compromiso] se incrementarán, temporalmente,
en 0,6 puntos porcentuais coa única finalidade de cubriren todos os pasivos
derivados dos empréstitos, até que estes pasivos se extingan, e a máis tardar
até o 31 de decembro de 2058». Obviamente aquí non se está a con-templar
recurso propio novo ningún. A Decisión do Consello correspondente deixará todo
isto claro, aínda que o máis importante é entender que estes teitos de recursos
propios, incrementados ou sen incrementar, son pagos dos estados a UE para que
poda dispor de orzamentos con NX-UE ou sen el. Así que todas as lerias que
escoi-tamos a respecto da «inundación» en axudas por parte da UE son propias de
colonizados alienados até límites máximos, como os teitos dos recursos propios deixan
claro (lémbrese o que nas propias Conclusións do Consello que comentamos ao
inicio da páxina anterior se indica. Que é precisamente esta Decisión,
que se terá de aprobar no seu momento, a que faculta á Comisión a contraeren os
empréstitos).
§ Precisamente a continuación, no
parágrafo A10 desta primeira parte, ilústrasenos co feito de que «a Decisión
do Consello sobre o sistema de recursos propios da UE dilucidará, no que
respecta ao financiamento de NX-UE, os casos nos que a Comisión poderá, de
xeito provisional, solicitar aos estados membros máis recursos cos
das súas contribucións relativas, sen aumentar os pasivos finais dos estados,
estabelecendo condicións ao respecto disto. Disporá que calquera contribución
deste tipo se compense sen demora, ... e por tanto, sobre a base das
respectivas claves baseadas nas RNB aplicábeis, sen prexuízo doutros recursos
propios e outros ingre-sos. [...]. O importe dos recursos adicionais que poden
solicitarse anualmente aos estados membros en tais circunstancias estabelecerase
a pro rata e, en calquera caso, estará limitado a súa parte do
límite máximo dos recursos propios incrementado provisionalmente, é
dicir, o 0,6% da RNB dos estados membros».
§ Asemade, «os importes de NX-UE
canalizados a través do orzamento para gastos (nas formas subvencións e
garantías), constituirán ingresos afectados externos. A Auto-ridade
Orzamentaria exercerá o control político, que se definirá de común acordo entre
o Parlamento “europeo”, o Consello e a Comisión».
§ Xa que é preciso mobilizar rapidamente
a axuda para a recuperación (necesidade de execución rápida dos
proxectos, particularmente en infraestruturas), invítase a Comisión a
presentar, denantes do Consello de outono, propostas sobre o xeito de acelerar
e facilitar os procedementos nos estados membros.
§ Os compromisos xurídicos dun
programa completado por NX-UE contraeranse, a máis tardar o 31 de
decembro de 2023. Os pagos correspondentes faranse o máis tardar
o 31 de decembro de 2026.
§ NX-UE asignarase aos programas que se
indican nas propostas de Consello e da Comisión na páxina seguinte. Asignación
que é moi diferente en cada unha das propostas e que, obviamente, ten as
consecuencias correspondentes. Así observamos que a proposta da Consello se
concentra unicamente en sete programas e que agás no caso do «Mecanismo de
Recuperación e Resiliencia», a asignación aos outros programas é inferior
en relación coa feita no caso da Comisión, e mesmo desaparece a asignación a
determinados programas, o que ten consecuencias evidentes, para a eficacia
global de NX-UE cara se enfrontar á crise derivada da pandemia da COVID-19.
Millóns de euros
|
Programa
|
P. Consello Xullo
2020
|
P. Comisión Maio
2020
|
Mecanismo Recuperación
e Resiliencia
|
672.500
|
560.000
|
Dos que Préstamos
|
360.000
|
250.000
|
Dos que Subvencións
|
312.500
|
310.000
|
REACT-UE
|
47.500
|
50.000
|
Horizonte «Europa»
|
5.000
|
13.500
|
InvestUE
|
5.600 (G)
|
15.300 (G)
|
Desenvolvemento Rural
|
7.500
|
15.000
|
Fondo de Transición
«Xusta»
|
10.000
|
30.000
|
RescUE
|
1.900
|
2.000
|
Programa de Saúde
|
|
7.700
|
Instrum. Apoio á
Solvencia
|
|
26.000 (G)
|
Fac. Investimento
Estratéxico
|
|
15.000 (G)
|
Veciñanza, Desnv. e
C. Intern.
|
|
10.500 (G)
|
Axuda Humanitaria
|
|
5.000
|
TOTAL NX-UE
|
750.000
|
750.000
|
(G = aprovisionamento
garantías)
Vexamos uns exemplos, tomando a
totalidade da dotación dos diferentes programas. É dicir, tomando en
consideración tanto NX-UE como o MFP21-27. Tratamos pois coa dotación total de
cada programa.
a) «Invest-EU» experimenta diminución
de 6.900 M€ (sempre na proposta do Consello en relación coa da Comisión) tratándose
de aprovisionamento de garantías. Segundo a Comisión, coa súa dotación de
15.300 M€ (garantías achegadas por NX-UE) podería impulsar investimentos
por máis de 240.000 M€. Que acontecerá agora?.
b) Mais é que ademais desaparecen os
26.000 M€ de garantías que achegaba NX-UE ao «Instrumento de Apoio á
Solvencia» que tiña como obxectivo (canda o BEI) un nivel de
investimento de 300.000 M€ de axuda á solvencia das empresas.
c) E tamén desaparecen os 15.000 M€ cos
que NX-UE dotaba ao novo «Instrumento de Investimento Estratéxico»,
co obxectivo de xeraren un investimento até de 150.000 M€, para incentivar
o liderado industrial «europeo» en sectores estratéxicos e cadeas de
valor claves.
d) Este conxunto de medidas, dentro da
política de relanzaren a economía e axudaren a re-dinamizar o investimento
privado, creando unha axuda vital para garantir a liquidez e solvencia das
empresas sometidas a presión, non parecen iren na dirección correcta
desde ningún punto de vista coa que se mire.
e) O chamado «Fondo de Transición “Xusta”»
dotado con 40.000 M€ (deles 30.000 achegados por NX-UE), cara preparar o avance
a unha economía neutra en relación co clima, que suporá un axuste moi duro en
certos sectores e rexións (Meirama-Cerdeda e Endesa-carbón-As Pontes, no caso
galego, como máis relevantes, malia que se autorice a Alemaña e Polonia a
continuar co carbón até o ano 2038, coma si alí nada acontecer coa súa
utilización, por non mencionar que estamos perante un problema global,
e que outros grandes estados están a adoptaren políticas aínda peores sobre
esta seria cuestión, polo que ao final o sacrificio dos de sempre, dos febles,
dos indefensos politicamente, non vai servir ren, e o Sr. Sánchez, submiso,
lacaio sempre coa súa amadísima UE (para el, «Europa», dentro do europeísmo
banal dominante), mirando cara outro lado coma se non for con el, acompañado
pola Ministra do ramo, na súa profesión de esmoleiro, esquecendo que Spain é
contribuínte neto dese artefacto economicista de UE, e así continuará nos
séculos vindeiros, até que esperten os que realmente o teñen que facer. Trátase
pois, polo menos no caso galego, dun «Fondo de morte súbita, nin “xusta” nin
“inxusta”» tal como ten acontecido con outros sectores que non serviu
absolutamente para nada mais que para danar creación de riqueza e emprego
galego. Pois ben, o tal fondo «xusto» reduce a súa dotación a
17.500 M€ (10.000 M€ procedentes de NX-UE e 7.500 M€ do MFP2021-27) na
proposta do Consello, incrementando o sacrificio dos afectados
desnecesariamente e complicando a situación para os moitos empregos e riqueza
producida ao longo de tantos anos, que pouco beneficiou ao noso país galego. É
así máis «xusto» o tal fondo de transición?. Se a proposta da Comisión
achegaba 1.806 M€ ao estado español (a aplicar nunha vintena de zonas afectadas
espalladas ao longo dese estado, as que nesta UE dos estados, por si propias, a
nivel «rexional», non están capacitadas pola UE para ser os axentes activos de
recepción dos recursos deste Fondo, malia ser aí onde se vai producir o
sacrificio correspondente e non a nivel estatal), o «novo», de non mudar os
criterios, non chegaría nin aos 800 M€. Porén, nas Conclusións do Consello, no seu
parágrafo 100, indícase taxativamente que «a clave de reparto axustarase á
proposta da Comisión, incluído un importe máximo e unha redución proporcional
da intensidade mínima da axuda. O acceso ao Fondo estará limitado ao 50% da asignación
estatal para o caso dos estados que non se comprometeran aínda a acadaren o
obxectivo de neutralidade climática da UE de hoxe a 2050, de acordo cos
obxectivos do Acordo de París, e o 50% restante facilitarase previa aceptación
de tal compromiso».
f) Algo semellante pódese dicir da
redución á metade da achega de NX-UE (de 15.000 a 7.500 M€), e, considerada en
total de 4.650 M€, para reforzaren o segundo piar da PAC (FEADER), cando se
predicaba que era imprescindíbel para labregos e zonas rurais pór en marcha
reformas estruturais chaves cara implantar o «Pacto Verde “Europeo”».
Por non mencionar a redución de case o 13% na PAC en relación co MFP
vixente, 2014-2020. PAC, que no seu primeiro piar, axudas ao mercados e
directas, Galiza xoga un papel mínimo, inferior ao 2% do recibido
polo conxunto do estado, malia a propaganda bastarda que temos que escoitar
acotío verbo disto.
g) É obrigado mencionar a fortísima
redución que experimenta o novo programa cara reforzaren a seguranza e a
cooperación en materia de saúde (desde 9.400 a 1.670 M€, -82,2%),
tentando a mellora na preparación fronte a situacións de crise mediante
investimentos en infraestruturas, ferramentas, estruturas, procesos e
capacidades de laboratorio críticas no sector sanitario, incluídos os
instrumentos de vixilancia, modelaxe, previsión, prevención e xestión de
brotes, ademais da preceptiva forma-ción do persoal sanitario.
h) E porque non mencionar como logo de nos
afirmar co programa «Horizonte “Europa”» dotado con 94.000 M€
para impulsar as actuacións de investigación e inovación relacionadas coa
saúde e o clima, traducindo os resultados a medidas de política
sanitaria e promovendo unha recuperación coherente co «Pacto Verde
“Europeo”», teñamos que asistiren a súa redución até os 80.900 M€, o
que implica unha máis que curiosa maneira de terxiversar o sentido e
significado das palabras (en calquera dos idiomas que se utilicen); un
comportamento máis propio de seres vergoñentos cando non de tolos.
i) Mesmo a REACT-UE como
nova iniciativa para a asistencia de recuperación para a cohesión e os
territorios da UE, padece unha redución de 2.500 M€, e dá comezo á lista
de «regalos»
que caracteriza estas Conclusións do
Consello, a un nivel moi superior a calquera outro anterior. Así, sen maior
explicación, este programa asignará adicionalmente 100 M€ a Luxemburgo e 50 M€
a Malta, non se sabe se por os considerar coma os dous extremos do que ten a
ver coa cohesión, malia que a contía repartida pareza estar certamente
invertida.
§ O «Mecanismo de Recuperación e Resiliencia»
(MRR) e as Conclusións do Consello. A imposición de condicións obrigatorias.
ü O 70% das subvencións que concede comprometeranse
en 2021 e 2022. O 30% restante comprometerase en 2023, mentres que, por
regra xeral, o volume máximo dos préstamos para cada estado non
superará o 6,8% da súa RNB (fronte a 4,7% da proposta da
Comisión). Utilizando o valor da RNB do ano 2019 isto significaría que o volume
máximo de préstamos a recibiren polo estado espa-ñol situaríase nuns 84.800 M€.
ü A clave de reparto dos
compromisos dos anos 2021-2 farase segundo o estabe-lecido pola
Comisión (Poboación, PIB por habitante e Taxa de desemprego, cuxa ponderación
respectiva constitúe o segredo mellor gardado, para así facer impo-síbel
cálculo ningún, máis seguro co COREPER «español» ou os servizos da Comisión deben
estaren ao tanto). Para o ano 2023 substitúese a variábel taxa de
desemprego durante o período 2015-2019, con igual ponderación (cal?),
pola perda do PIB real rexistrada en 2020 e pola perda acumulada
do PIB real rexistrada no período 2020-2021, calculándose esta o máis tardar o
30 de xuño de 2022, seguindo, aumentado, o misterio das ponderacións.
ü O pre-financiamento do
MRR pagarase no ano 2021 e debe ser do 10%, o que nos sigue mantendo na escuridade, pois, por
suposto non podemos coñecer cal é a parte do MRR que corresponde a cada un dos
estados da UE-27.
ü Os estados membros elaborarán «planes
estatais de recuperación e resiliencia» (prri).
«Naturalmente» as Conclusións do Consello falan de plans «nacionais»,
-xa que a estupidez de confundir nación única e estado non é só cousa do estado
español--, que expoñan o programa de reformas e investimentos para
o período 2021-2023. Plans que se revisarán e adaptarán segundo
proceda en 2022 para ter en conta a asignación definitiva
de fondos correspondente ao ano 2023.
ü A Comisión avaliará eses plans nun
prazo de 2 meses desde a data da súa presentación. Os criterios
relativos á coherencia coas recomendacións
específicas por estado, así como o reforzo do potencial de
crecemento, a creación de emprego e a resiliencia económica e social
deberán obter a puntuación máis alta da avaliación. A contribución
efectiva á transición ecolóxica e dixital tamén será unha condición
indispensábel para conseguiren unha avaliación positiva.
O Consello, por maioría
cualificada e a proposta da Comisión, aprobará a
avaliación dos mrri, o que procurará
resolver nun prazo de 4 semanas logo da proposta citada.
A avaliación positiva das solicitudes
de pago estará supeditada ao cumpri-mento satisfactorio das metas
e obxectivos pertinentes.
Precisamente a Comisión solicitará o
ditame do Comité Económico e Financeiro (do Consello) sobre tal cumprimento. O
Comité esforzarase por acadar un consenso. No caso excepcional de
que un ou máis estados consideren que existen desviacións graves
do tal cumprimento satisfactorio, poderán solicitar ao presidente do Consello
«Europeo» que remita a cuestión ao próximo Consello «Europeo».
Isto cheira moito ás «reivindicacións» dos «listos-ricos».
A Comisión adoptará unha decisión
sobre a avaliación do cumprimento satis-factorio das metas e obxectivos
pertinentes e sobre a aprobación dos pagos de conformidade co
procedemento do exame.
De se someter a cuestión ao Consello, a
Comisión non tomará decisión nin-gunha sobre o anterior até que o
vindeiro Consello «Europeo» teña debatido a cuestión de maneira
exhaustiva. Manda quen manda. Claramente non esta-mos diante dunha unión
político-social de tipo ningún, polo que as comparacións co que
acontece a nivel dun estado, non teñen sentido ningún. Proceso que non deberá
superar os 3 meses desde que a Comisión, o «executivo» da UE, solicita o ditame
ao Comité Económico Financeiro.
§ A acción polo clima
integrarase nas políticas e programas financiados por MFP21-27 e NX-UE. Aplicarase
un obxectivo climático global do 30% ao importe total do gasto de
MFP21-27 e NX-UE (547.290 M€).
B) As Conclusións e o Marco
Financeiro Pluri-anual 2021-2027
·
A
respecto disto infórmasenos que o proxecto de Conclusións do Consello de
febreiro do ano en curso foi o baseamento deste acordo transaccional global,
que supuxo un debate de moitos meses (na realidade o debate vén do ano 2018
senón antes).
·
O
importe global para créditos de compromiso é de 1,0743 billóns de euros,
inferior ao do proxecto de Conclusións de febreiro (0 considerado como base),
xustificado pola existencia extraordinaria do NX-UE. Reiteraremos que tal
contía é inferior, asemade, a calquera das proposta da Comisión, do
(seudo)parlamento «europeo» e mesmo á da programación en curso, o MFP2014-20. A
existencia de efectos de todo tipo producidos pola pandemia da COVID-19 parece
que debería conducir a unhas actuacións sobre o MFP21-27 moi diferentes ás adoptadas,
malia a existencia, e nas condicións que vimos, de NX-UE, cara facer fronte coa
eficacia debida a eses efectos da pandemia.
·
O
ataque, se supón, aos estados do leste, en particular Hungría, Polonia e
Chequia, dá pe á consabida retórica nada menos que da defensa dos
intereses financeiros (que son os únicos que realmente lles preocupan)
que seica protexeranse segundo os principios consagrados nos Tratados da UE.
Para ilo estabelecerase un réxime de condicionalidade «para
protexeren o orzamento e NX-UE». No caso de incumpri-mento a Comisión
proporá medidas que adoptará o Consello por maioría cuali-ficada
(ou a chamada «regra da dupla maioría»: voto favorábel de 15
estados membros que representen polo menos o 65% da poboación da UE. E para lle
dar aínda más poder aos estados centrais existe tamén a chamada «minoría
de bloqueo»: polo menos catro estados membros que representen o 35% da
poboación da UE). O Consello «Europeo», onde manda quen manda como reflicten as
«citadas regras de seguranza interior» volverá a tratar o asunto sen
demora.
·
A
respecto dos recursos propios da UE (que subministran os estados membros en base
a tres conceptos: os recursos chamados tradicionais, o recurso IVE e o recurso
RNB que achega case as ¾ dos recursos totais), fíxase un límite máximo
para financiaren os créditos de pago no 1,40% da RNB da UE-27, e
1,46%, para o caso dos créditos de compromiso.
·
E
continuando coa súa retórica recorrente advírtesenos que «ao longo dos
próxi-mos anos», a UE «traballará» cara reformaren o sistema de
recursos propios, mesmo instaurando novos recursos. Xa vemos a intencionalidade
a respecto da instauración de «novos» recursos propios. Malia todo, a
continuación indícase que nunha primeira etapa, instaurarase un novo recurso
baseado nos residuos plásticos non reciclados, seica a aplicar a partires xa do
1 de xaneiro do ano 2021. Tamén, no primeiro semestre dese ano, a Comisión
presentará propostas relativas (cantas veces o fixo xa?) a un mecanismo de
axuste en fronteira das emisións de carbono e sobre un imposto dixital, para a
súa instauración a máis tardar o 1 de xaneiro de 2023. E na mesma liña, a
Comisión presentará unha proposta de revisión do réxime de comercio de dereitos
de emisión, que podería se facer extensivo ao tráfico aéreo e marítimo.
E por último, no transcurso do MFP21-27, «a UE “traballará” para instaurar
outros recursos propios, entre eles o (consabido) imposto sobre as transaccións
financeiras». Mesmo no MFP2014-20 eran ben máis atrevidos, sen mencionar as
propostas do (seudo) parlamento, de maneira que levamos anos agardando que
xurda dunha vez por todas algún destes «recursos propios», e deixen de
nos tomar o pelo descara-damente, malia que todos eles suporían o que se chama
vulgarmente como o «choco-late do loro», é dicir, míseras contías a
efectos prácticos para desempeñar as funcións que se auto-imputan nesta UE
realmente existente, que só nos gastos da administración pública
no MFP21-27 se cuantifican nos 73.100 M€ a prezos do ano 2018 (82.500 M€ a
prezos correntes).
Toda esta retórica sobre os «novos» recursos propios, que
son tan vellos na súa reiteración, o que demostra a falla de vergoña que padece
semellante burocracia, que prodúcelle náuseas ao máis insensíbel, ten a virtude
de nos deixar claro que esta inútil UE para as clases populares e as nacións
sen estado non aspira a superar a súa forma actual dunha integración
económica limitada e imperfecta entre esta-dos, para se converter nunha
verdadeira unión política e social, e daquela autofi-nanciarse
como o fan todos os estados unitarios, federais ou confederais en base a
impostos sobre a renda, a riqueza, o consumo, cotizacións sociais, etc., a
exixiren aos seus cidadáns, empresas e actividades de toda índole, as
desempeñen persoas xurídicas ou non. E isto é algo que lles hai de agradecer,
sobre todo para que teñamos claro para que sirve todo o «europeísmo
banal», hoxe tan presente como irracional mais que conta con abondosos
recursos de todo tipo para a súa defensa. Así, debe quedármonos claro que o
financiamento desta forma de integración económica limitada e imperfecta entre
estados, así instaurada a beneficio das transnacionais «europeas» (que llo
pregunten senón á pandemia de lobbies que inundan Bruxelas e
Estrasburgo), o ser do que supón esta UE realmente existente, sempre
dependerá dos recursos que eses estados estean dispostos a lle achegar.
É por isto co Consello é o órgano supremo, que manda en
todo, que elixe ao Presidente da Comisión (supostamente o órgano executivo da
UE, mais non hai máis que se remitir aos Tratados da UE, para comprobar que iso
non é así realmente) e o mesmo a todos os comisarios co acompañan, e decide
(case) unilateralmente sobre todas as normas a aplicar que, naturalmente, non
adoptan os nomes habituais de leis nas súas diferentes formas, decretos, etc.,
pois son ben coñecedores que a forma específica que adopta a UE non pode ser de
raíz constituída sob un formato demo-crático (e así as directivas, os regulamentos
ou as decisións pretenden representar a formalidade legal), da que o
(seudo) parlamento «europeo» (nome que para nada corresponde coa realidade
destas tan importantes institucións no ámbito demo-crático) é o seu expoñente
quizais máximo, ao non cumpriren plenamente ningunha das funcións que
desempeñan nos estados democráticos, calquera sexa a súa forma de
estruturación, con división de poderes auténtico, e así a función de ser o
órgano lexislativo é imposíbel que se poda cumprir nas circunstancias dunha
institución do teor que representa a UE realmente existente. E por iso tamén en
todas as propostas do Consello, como se ve neste caso do MFP21-27 e de NX-UE,
os «intereses» do chamado parlamento son ignorados olimpicamente, dada a
súa ineficacia e incapa-cidade funcional real.
·
No
período 2021-2027, «a contribución anual de Dinamarca, Alemaña, os Países
Baixos, Austria e Suecia baseada na RNB reducirase mediante correccións a tanto
alzado». Obviamente, estes estados se beneficiarán deste xeito dunha
redución bruta da súa contribución baseada na RNB, e para que a UE non
vexa diminuídos os seus ingresos anuais, esas reducións serán financiadas por
todos os estados en función da súa RNB. Isto xenérico, non é mais cun adianto
do que ao final das Conclusións nos concretarán ao tratar dos ingresos do
MFP21-27, no seu apartado «Correccións», que así se lle chama na
UE a este atraco aos estados con menor RNB (ver os parágrafos finais das
Conclusións, 152 e 153). E isto é tamén por certo a maior vitoria dos
«listos-ricos» a costa dos «pobres-tontos», que xa nos anunciaba o Mitchel na
súa proposta, ao igual que con todo o que ten a ver coas condicións a cumprir
que vimos anteriormente. Polo menos a proposta base destas Conclusións, é
dicir, as Conclusións provisionais estabelecidas en febreiro deste ano, aínda
coincidindo co dito nestas, precisaban que esas reducións brutas aos sempre
gañado-res serían decrecentes. Este é outro debate que vén de tan atrás como a
cuestión dos «novos» recursos propios. O parlamento «europeo» ten bramado contra
disto por o considerar retrógrado e moitas cousas peores. Nos tempos como
presidente da Comisión do luxemburgués Junker téñense anunciado repetidas veces
a súa elimi-nación. Mais logo, había que ser pragmático e ceder do mesmo xeito
que sucede nesta ocasión, nas Conclusións de xullo, que retorna ás converter en
indefinidas e ben merecidas, mesmo incrementándoas. Aínda na súa proposta de
MFP21-27 a comezos de 2018, abandonada a vía da eliminación pura, dura e ben
merecida, se facía unha proposta que suporía unhas reducións decrecentes que
rematarían no ano 2025. A proposta concreta consistía no seguinte:
CORRECCIÓNS : Reducións da súa contribución á UE en función da RNB
|
ESTADO
|
2021
|
2022
|
2023
|
2024
|
2025
|
2026
|
2027
|
TOTAL
|
Austria
|
110
|
88
|
66
|
44
|
22
|
0
|
0
|
330
|
Dinamarca
|
118
|
94
|
71
|
47
|
24
|
0
|
0
|
354
|
Alemaña
|
2.799
|
2.239
|
1.679
|
1.119
|
560
|
0
|
0
|
8.396
|
P. Baixos
|
1.259
|
1.007
|
755
|
503
|
252
|
0
|
0
|
3.776
|
Suecia
|
578
|
462
|
347
|
231
|
116
|
0
|
0
|
1.734
|
TOTAL
|
4.864
|
3.890
|
2.918
|
1.944
|
974
|
0
|
0
|
14.590
|
Como dixemos, o que as Conclusións do Consello de xullo
deste ano estabelecen, xa non é a eliminación, nin sequera a tendencia
decrecente, senón a súa consolidación ascendente e indefinida. Estabelecidas a
prezos de 2020 estas son as reducións anuais (parágrafo 152 das
Conclusións):
Austria 565
M€
Dinamarca 377
M€
Alemaña 3.671
M€
Países Baixos 1.921 M€
Suecia
1.069 M€
Aplicando o deflator orzamentario do 2%, a suma total que
representarían estas reducións tan xenerosas aos «pobres-ricos» elevaríanse nos
sete anos de programa-ción á bonita cifra de 57.660 M€, pouco menos do PIB
galego vixente e moitísimo superior (quizais algo menos do duplo) da totalidade
de fondos estruturais que poda recibiren o estado español no período 2021-27.
Velaí o sentido da grande cohesión que se practica nesta UE realmente
existente.
·
Malia
o anunciado non fai moito, non haberá cambios no MFP2014-20, a fin de utilizar
unha parte dos fondos do ano 2020 para acelerar o enfrontamento ás
consecuencias da COVID-19. Porén, as accións iniciadas a partires do 1 de
febreiro de 2020 poden optar a financiamento con cargo a REACT-UE e ao MRR,
sempre que persigan os obxectivos dos programas respectivos, que pon de releve
as chafalladas que se realizan impunemente, pois isto, polo menos no caso do
MRR significa pouco menos que lle dar un carácter retroactivo, algo nunca visto
na realidade orzamentaria decente.
·
Prégase
ao Consello que se poña a negociar co (seudo) parlamento «europeo» para
finalizaren os traballos relativos a todos os actos xurídicos con carácter excep-cionalmente
urxente cara garantir que a UE poda responder á crise. Ou un chamado «á
responsabilidade» para tragar con todo.
·
«En
canto se adopte a Decisión sobre os recursos propios, os estados membros
procederán a súa aprobación o antes posíbel de conformidade cos seus
respectivos requisitos constitucionais». Outra «representación» máis do
Sánchez no Congreso español, para maior gloria de todo o españolismo presente
nel.
·
A
posición do (seudo)Parlamento «Europeo» fronte as Conclusións do Conse-llo de
17-21 de xullo de 2020.
Tan pronto como o 23 de xullo elaborou a Resolución da que
extraeremos uns poucos elementos, que vemos como máis relevantes.
Felicítase pola aceptación do Consello do Plan de
Recuperación para relanzar a economía tal como propuxera o parlamento en maio
(obviando as diferenzas cuanti-tativas, que son de tal nivel que deron o «salto
dialéctico» ao cualitativo). Recoñece que a creación dese instrumento supón un
paso histórico para a «Unión». Lamenta, iso si, a redución do compoñente
subsidios no acordo final e recorda que a base xurídica elixida para
estabelecer «o instrumento» non outorga un rol formal aos deputados
elixidos ao parlamento «europeo». En linguaxe clara, que respecto do
NX-UE o (seudo)parlamento non pinta absolutamente ren. Porén, non
acepta o acordo político sobre o MFP21-27 na súa redacción actual.
Móstrase disposto a comezar inmediatamente unhas negociacións construtivas
co Consello en aras de mellorar esa proposta. Fai fincapé en que o parlamento
debe aprobar o acordo do regulamento do MFP21-27 en virtude do
artigo 312 do TFUE. Deplora que o apego exclusivo e os intereses estatais
(«nacionais» segundo eles) obstaculice o logro de solucións comúns a prol do
interese xeral, en clara referencia a uns supostos intereses da UE, ou
da «Europa». Advirte cos recortes no MFP21-27, dos que citan un bo número
deles, contraveñen os obxectivos da «Unión» (pasan a vida soñando cos EUA, tanto
teñen que facer!). Coidan que o Consello non logrou abordar a cuestión da
amortización do plan de recuperación. Lembran que só existen tres opcións para
a levar a cabo: máis recortes en programas cun valor engadido para a UE até
2058; un incremento da contribución dos estados membros ou a creación de novos
recursos propios, estimando que soamente a creación destes últimos pode axudar
a amortizar a débeda da UE e salvagardar, ao mesmo tempo, o orzamento da UE
(!!, que ilusión), aliviando a presión sobre as facendas públicas e os cidadáns
da UE. Lembran que só a creación de novos recursos propios resulta o único
método aceptábel de amortización para o parlamento. Recorda que as Conclusións
do Consello «Europeo» sobre o MFP21-27 non representan máis que un acordo
político entre os xefes de estado e goberno (o mesmo que acontecerá cando eles
o aproben). Subliña co parlamento non porá o seu selo como «feitos consumados»
e que está preparado para denegar a súa aprobación (o que non
verán os nosos ollos) ao MFP21-27 até que se acade un acordo «satisfactorio».
Lembra cos corenta programas (son 37 exactamente de acordo a diferentes
informes) financiados sob o MFP21-27 han ser aprobados polo parlamento na súa
calidade de co-lexislador (algo moi semellante na práctica á
«cooficialidade» do galego na Galiza, lingua que non é obrigatorio coñecer e
usar). E pasa a sinalar as súas prioridades de cara a un acordo:
A defensa do Estado de Dereito (do que existe na UE?, siamo
perduti!). A cuestión dos recursos propios, insistindo na necesidade de
crear unha canastra de novos impostos propios, reiterando a súa firme posición
a pór fin aos descontos e aos mecanismos de corrección (xa!, pois
non haberá acordo, o que é imposíbel nesta UE), deplorando co Consello non só
os mantivera senón cos incrementara en beneficio exclusivo de
algúns estados membros (obsérvese a non citación expresa e concreta dos estados
beneficiados. Por que será?. Poor «intereses xerais»), así como reitera
a súa posición de que os custos da recadación polos estados dos dereitos de
aduanas deben reducirse ao 10%, a súa porcentaxe orixinal. Que cousa máis rele-vante!!.
Respecto do que consideran programas emblemáticos da UE deploran os recortes
realizados en programas orientados cara o futuro tanto no MFP21-27 como no plan
de recuperación, e considerando que un MFP21-27 inferior á proposta da Comisión
(1,0743 billóns de euros fronte a 1,1 billóns de euros) non é nin viábel nin
aceptábel. (nin sequera fan referencia á súa proposta, o cal resulta
sintomático da «dureza da súa posición», cando parecería que debería ser
a soleira de comparanza, de realmente ser un parlamento normal). Consideran que
nas negociacións inter-institucionais deben se incluíren as cifras do MFP21-27
por Rúbrica e por Programa. (A nós isto vennos moi ben). Láianse das
deficiencias do «Mecanismo de Recupera-ción e Resiliencia», sinalando
finalmente que non se verá forzado a asinar un mal acordo (os que levan
asinado, deus!), mais están en condicións de negociar co Consello con vistas de
conceder a súa aprobación ao Regulamento do MFP21-27. En todo caso considera que
calquera acordo político sobre o MFP21-27 deberá acadarse a fins do
outono, a máis tardar, a fin de non pór en perigo o arranque fluído dos
novos programas a partires do 1 de xaneiro de 2021, e mesmo recorda das
consecuencias de non acordar o MFP en tempo debido (unha especie de prórroga da
situación en 2020, para dar a impresión dunha posición de forza, que veremos o
que dura). É dicir, non fundo da resolución xa se está, de facto, pedindo o
acordo, e da mesma maneira (vésase a referencia á proposta da Comisión), o
acordo no Consello aprobou unha rebaixa por saber que terana que elevar
lixeiramente para lle lavar a cara a este (seudo)parlamento.
·
O
MFF2021-27 terá a estrutura que se indica na Táboa 1, e estará dividido en sete
grandes rúbricas, unha máis que no caso do pasado MFP2014-2020:
1)
«Mercado
Único, inovación e economía dixital» (12,36% dos créditos de com-promiso)
2)
«Cohesión,
resiliencia e valores» (35,16% dos c. de compromiso)
3)
«Recursos
naturais e medio ambiente» (33,17% dos c. de compromiso)
4)
«Migración
e xestión das fronteiras» (2,11% dos c. de compromiso) [volven as
fronteiras para os «europeístas»].
5)
«Seguridade
e Defensa» (1,23 % dos c. de compromiso)
6)
«Veciñanza
e resto mundo» (9,16% dos c. de compromiso)
7)
«Administración
pública “europea”» (6,81% dos c. de compromiso)
Como vemos, a suma das rúbricas 2
e 3 abrangue 68,33% dos créditos de com-promiso
do MFP2021-27, a súa maior parte, e inclúe obviamente a política de
cohesión e a Política Agrícola Común (PAC), subdividida en dous piares: o que
inclúe as medidas de mercado e as axudas directas, e o outro, referente ao
desenvolvemento rural, moito menor cuantitativamente, aínda que sendo ambos os
dous de xestión estatal, acontece e acontecerá, que Galiza reciba
máis fondos do FEADER que do FEOGA, en termos relativos claramente, e quizais
mesmo en termos absolutos, máis ou menos.
·
A
cifra total de gasto da UE-27 no período 2021-27 será de 1.074.300 M€ en
créditos de compromiso (1.061.058 M€ en créditos de pago), sempre a prezos de
2018. Cada ano realízanse actualizacións automáticas para tomar en conta a
inflación, utilizando un deflator fixo do 2%, para presentar as cifras en
termos de prezos correntes.
·
O
«Banco “Europeo” de Investimentos» dotarase do capital necesario para aplicar
as políticas da UE. O Consello, por tanto, insta ao Consello de Gobernadores do
BEI, para que, tendo en conta tanto o MFP2021-27 e NX-UE, revise a adecuación
do capital do BEI. Como sabemos, o BEI é un banco que ten a característica de
que os seus accionistas son os estados membros. Nestes intres o seu capital é
de 248.796 M€ e, estatutariamente ten limitado a contía máxima de préstamos que
conceda sen amortizar (2,5 veces o seu capital subscrito). O
estado español ten un capital subscrito no BEI, de 28.033,42 M€, dos que
2.500,37 tenos desembolsado e o resto están pendentes de desembolsar.
Por tanto, se o Consello de Gobernadores vise a necesidade
de, nas circunstancias actuais da pandemia, ter de elevar o capital da
sociedade, isto suporía un novo desembolso de diñeiro do estado español, en
proporción a seu PIB relativo.
De acordo co último Anuario Publicado, o do ano 2019, as
axudas totais (empréstitos) e as dirixidas ao estado español neste ano e no
período 2015-2019, foron as seguintes:
Préstamos a: (M€)
|
2019
|
2015-2019
|
Rexionalizado
|
1.599
|
10.498
|
GALIZA
|
100
|
862
|
Inter-rexional
|
1.990
|
5.896
|
Liñas crédito (sen rexionalizar)
|
4.505
|
31.049
|
TOTAL ESTADO ESPAÑOL
|
8.093
|
47.443
|
TOTAL BEI
|
63.250
|
341.829
|
Podemos comprobar os
dados que achega o BEI sobre a Galiza no ano 2019:
PIBpc = 82% da UE-27
Taxa de desemprego = 13,3%
Poboación = 2.703.000
·
O
Consello solicitará a aprobación do MFP2021-27 polo (seudo)parlamento «euro-peo»,
de acordo co artigo 312 do Tratado de Funcionamento da UE (TFUE), que dispón
que o Consello adopte o Regulamento sobre o marco de programación referi-do,
logo de se aprobaren por ese (seudo)parlamento.
·
Non
se levará a cabo ningún exame intermedio do MFP, en base a cuxa
exixencia o (seudo)parlamento fundamentaba algunhas das reivindicacións na
Resolución que resumimos anteriormente.
·
O
importe do RAL (Rest à Liquider), ou sexa o importe pendente de liquidación
do MFP2014-2020, agárdase que exceda os 308.000 M€ a prezos correntes (preto do
28% do total dos créditos de compromiso do MFP2014-2020 a prezos correntes), e
que por tanto, á vista de semellante ineficacia de parte da UE e dos estados
membros, representará un importe significativo dos pagos globais nos primeiros
exercicios do MFP2021-27. Que contentes se porían CCAA, concellos e deputacións
de poder actuar de maneira parecida, fronte o roubo a man armada por parte do
goberno español «de esquerdas» e «progre» aos concellos galegos e
españois, que quizais teña a súa continuación co roubo dos ingresos anuais das
pensións aos pensionistas, ou dos salarios e soldos anuais dos traballadores,
sob o compromiso (in)temporal de comezar a llos devolver cando lle pete.
Coma un exemplo de deficiente xestión, referida unicamente
aos fondos estruturais que lle corresponderon no período de programación
anterior 2014-2020, vexamos o que está a acontecer: O estado español manexa 64
programas entre «pluri-rexionais», é dicir, xestionados polo estado, e
«rexionalizados», xestionados polas CCAAs. Se-gundo os propios dados que
presenta a páxina web de «Política rexional» para Spain, actualizados
diariamente, os resultados globais son:
ü Fondos
estruturais totais: 39.946,177 M€
prezos correntes
ü Total
Pagos da UE
15.353,943 M€ 38%
ü Sen
executar nin cobrar 24.592,234
M€ 62%
Mais debemos sinalar que este tipo de comportamento non é
excepcional, senón mais ben constitúe a regra. Así nada ten de sorprender os
avultados valores do RAL nesta programación (e nas anteriores), que nos indica
que na diferenza entre o «planeado» e o realmente realizado media unha
distancia astronómica, impropia dun comportamento normal, por aquilo de ser
suave ou amorfo como parece ser agora a norma de comportamento «civilizado,
responsábel e güai».
·
Urxe
adoptaren canto antes os textos lexislativos, respectando o contido das institu-cións,
faltaría máis. Por tanto, formúlase o rogo de que o Consello e o (seudo)-parlamento
conveñan no financiamento axeitado para cada un dos instrumentos, programas e
fondos propostos para o seu financiamento polo MFP2021-27. Se no MFP2021-27, o
(seudo)parlamento pode presumiren de co-decisión (co-lexisladores chámanse a si
propios), nada teñen que dicir nin facer a respecto de NX-UE, para que teñamos
unha idea algo máis clara do «parlamento» máis raro que supón este «europeo»,
cando os parlamentos estatais teñen de aprobar todas e cada unha destas
decisións con plena capacidade, sen limitación de ningunha caste.
·
En
consonancia co esforzo global de saneamento, prosegue a
racionalización dos instrumentos financeiros e as garantías
orzamentarias, no que ten a ver co instrumento «INVEST-UE» e no
marco do instrumento «Veciñanza, Desenvolve-mento e Cooperación
Internacional», respectándose o principio de que a utiliza-ción destes
instrumentos se limite estritamente a circunstancias de clara
deficien-cia do mercado e a situacións de investimento sub-óptimas.
Ou sexa, no fondo, manda o mercado (as grandes transnacionais financeiras e non
financeiras, que personalizan o tal «mercado»), e hai que estar sempre ás súas
comenencias. Adoración do mercado como principio. Papel subalterno das
administracións públicas verbo de tan
poderoso deus e das súas creacións humanas.
·
Deben
continuar potenciándose os obxectivos de actuación a escala da UE,
en particular reforzando o vínculo entre o orzamento
comunitario e o Semestre «Europeo». Para o grave significado en termos
de condicionamento da política inter-na dos estados, ver o que dixemos sobre
isto no documento anterior. Resumamos dicindo co «Semestre “Europeo”» é unha
peza fundamental da chamada «gobernanza económica», para
que quede claro co social non só é unha molestia, senón que non
forma parte da súa problemática real máis que como formulación retórica, como
corresponde as competencias exclusivas dun artefacto institucional economicista
e defensor sen concesións das políticas ultra-liberais dominantes. A súa
actuación descansa en tres piares: as reformas estruturais; unha política
orzamentaria concordante fielmente co Tratado do Pacto de Estabilidade e a
relación das políticas orientadas a evitar desequilibrios macroeconómicos
excesivos.
E para que lles quede máis claro aos ilusos «europeístas»:
todo un catecismo da política ultra-liberal como base fundamental de actuación
a escala da UE, para maior gozo dos intereses das grandes transnacionais
«europeas». Por moito que a extrema necesidade lle impoña, a este artefacto
antidemocrático, a vulneración de Tratados temporalmente, quizais polo menos no
período 2001-2, (o respecto á legalidade non preocupa a esta UE realmente
existente) dadas as graves consecuencias económicas que van padecer todos os
estados membros, con maior ou menor intensidade e que van estar moi
condicionadas pola evolución en curso do brote e (re)brote da COVID-19, e as
súas consecuencias económicas e sociais derivadas.
A maiores, e para os que gozan de negar a realidade, mesmo a
presente, recomen-dámoslle a lectura nas Conclusións do Consello do parágrafo
69, que sob o morno encabezamento de «Medidas relacionadas coa boa
“gobernanza económica”» se reafirma no mantemento dos mecanismos que
garanten un vencello entre a política de financiamento da UE e a súa gobernanza
económica, coa finalidade de que a Comisión «poda ben solicitar unha
revisión ou modificación» dos programas pertinentes para así dar apoio
a aplicación das correspondentes recomendas do Consello (o
«órgano executivo» sempre ao servizo do seu amo) ou maximizar o impacto dos
fondos sobre o crecemento e a competitividade; «ou ben presentar ao Consello
unha proposta de suspensión total ou parcial dos compromisos de pago
de un ou varios programas do estado membro en cuestión se este non adopta
medidas eficaces no contexto do proceso de “gobernanza económica”».
·
A
fin de alcanzar os obxectivos a nivel internacional relacionados co cambio
climá-tico aceptados, mais coa excepción de estados moi importantes, e con
grande inci-dencia sobre esta cuestión clave, os programas e instrumentos deben
contribuíren ao logro deses obxectivos, de maneira que, polo menos, o 30% do
importe total de gasto do orzamento comunitario (MFP2021-2027) e de NX-UE debe
orientarse a isto. E tamén, para alcanzar a neutralidade climática no ano 2050
así como o novo obxectivo da UE para o ano 2030, crearase un novo Fondo de
Transición «Xusta», do que xa levamos falado dabondo.
·
Piden
á Comisión que presente medidas adicionais para protexer o orzamento de UE e de
NX-UE contra da fraude e das irregularidades, ao que están de sobra afeitos, á
parte que xa denantes vimos a enorme contía da RAL como indicador da ineficacia
reinante tanto na UE coma nos estados membros.
·
Na
Parte 1ª dos Gastos e dentro da Rúbrica 1: «Mercado Único, inovación e
economía dixital», o Fondo INVEST-EU (garantías) actuará como mecanismo
único da UE (como xa vimos antes) de apoio ao investimento para a actuación interna,
en substitución de todos os instrumentos de financiamento existentes
(liquidados, ao non os contemplar o «novo» NX-UE no seu financiamento habería
que entender), sendo, como sabemos, o seu obxectivo mobilizar o investimento
público e privado (a colaboración público-privada en beneficio desta última) da
UE, cumprindo o obxec-tivo de adicionalidade (que traduciriamos
como o público ao servizo do privado), emendando as deficiencias de
mercado (o rei verdadeiro para a UE, a súa monar-quía corrupta), que
segundo o Consello, impiden alcanzar as metas da UE «en materia de
sustentabilidade, competitividade e medre integrador», obxectivos entre si
claramente incompatíbeis. Unha declaración directa e expresa pola UE de estar
ao servizo pleno do mercado, como obxectivo esencial e, de aí, a súa
conformación específica. Por outra parte, coma na «antiga» proposta da
Comisión, Invest-UE constituirá o segundo piar do Mecanismo de Transición
«Xusta».
·
O programa Europa Dixital investirá en «capacidades
dixitais estratéxicas fundamen-tais» cunha dotación de 6.671 M€ para o
período de programación 2021-27.
·
No
marco da Rúbrica 2: «Cohesión, Resiliencia e Valores»,
salientaremos a sub-rúbrica 2a: «Cohesión económica, social e territorial»
que contará cunha dotación no período 2021-27 de 330.235 M€ (-10,3% sobre o
MFP2014-2020), que se desagrega do xeito seguinte:
1)
202.299
M€, para as «rexións menos desenvolvidas», é dicir, aquelas
rexións[6]
da UE que nas o seu PIB por habitante medido en estándares de poder adquisitivo
(o que é unha boa mentira pois a tal medida corresponde ao do estado e se
aplica igualmente a todas as NUTS 2[7]
que forman parte del) é inferior ao 75% do da UE-27, calculado como a media do
período 2015-2017. Nos no sucesivo describiremos toda esta literatura por «PIBpcPPS
en relación coa UE-27». Digamos que esta forma de medición, e non en euros
correntes, non obedece a unha casualidade. Por exemplo no caso da Galiza, de
medirmos o seu PIBpc en euros correntes sobre a UE-27 ten unha porcentaxe moito
inferior da que resulta de calcular, como se fai aquí, en termos de PIBpcPPS.
Este non é o caso de rexións doutros estados, onde acontece precisamente o
contrario: a medición en termos de PIBpcPPS é inferior á medición en termos de
PIBpc en euros correntes. Casualmente isto acontecía cos «landers»
alemáns do leste, e ao se facer a unificación, Alemaña impuxo a medición en
termos de PIBpcPPS, xa que case todos eses landers pasaban a ser rexións
obxectivo 1 (menos desenvolvidas, como se reza agora; maior recepción de
recursos), o que non acontecería no caso de medir en termos de euros correntes.
E de aí vén a cuestión. Así de doado, pois poucas cousas deste teor obedecen ao
azar e menos nisto que agora chamamos UE.
2)
47.789
M€, para as «rexións en transición», aquelas cuxo PIBpcPPC en
relación coa UE-27 se sitúa entre o 75 e o 100%. Aquí debemos observar unha
modificación en relación co período de programación anterior, 2014-2020, no que
o intervalo ía do 75 ao 90%, o que xunto co trienio elixido (o que non é unha
cousa menor) e outras cuestións estatístico-políticas, leva a que a nosa
Galiza, «ande a cea cu». Outro mérito máis a poñer na conta do afamado líder
que dirixe a Xunta, así coma o «glorioso» estado español.
3)
27.212
M€, para as «rexións máis avanzadas», aquelas cuxo PIBpcPPS en relación co da
UE-27 sexa superior ao 100% (en 2014-2020, superiores ao 90%)
4)
42.556
M€, para os estados membros que reciben axudas do Fondo de Cohesión, isto é,
aquelas cuxa RNBpcPPS, no período 215-2017, sexa inferior ao 90% da media da
UE-27, por suposto, no mesmo período de referencia. O estado español que por
moito superaba esa soleira do 90% para o caso do período 2014-2020, e polo
tanto xa non «gozou» do Fondo de Cohesión (e como corolario, ningunha das
nacións sen estado nin rexións del), neste período 2021-2027 vai permanecer
como no período anterior, mais por pouco (a súa RNBpcPPS en relación coa UE-27
equivale no período referencial 2015-2017, ao 92,11%). O que dixemos denantes
das NUTS 2 «españolas» e isto a respecto do estado español, naturalmente haino
que ligar ao moito retroceso experimentado por mor da crise de 2oo7-2008, moi
superior ao experimentado pola media da UE-27. Así o estado español pasou de
estar case na media da UE-28 a estar agora moi por embaixo da media, xa non da
UE-28, que aínda existe, senón da UE-27, que existirá a partires do 1 de
xaneiro do ano vindeiro.
5)
1.928
M€, en concepto de financiamento adicional para as rexións ultra-perifé-ricas.
6)
500
M€, para investimentos inter-rexionais en inovación.
7)
7.950
M€, para a Cooperación Inter-rexional «Europea» (Interreg).
·
Descendendo
máis na análise podemos descompoñer a política de cohesión (330.235 M€) desde a
perspectiva dos tipos de Fondos, distinguindo:
ü O Fondo de Cohesión, ao que acceden os
estados membros cuxa RNB por habitante, medida en paridades de poder de compra
(PPS) no período 2015-2017, sexa inferior ao 90% da RNB media da UE-27, medida
nos mesmos termos, que alcanza os 42.556 M€, como vimos, dos que 10.000 M€
deben dedicarse ao Mecanismo de «Conectar “Europa”».
ü O Fondo Social «Europeo» Plus, resultará
da fusión dos outros programas existentes: Fondo Social «Europeo», Iniciativa
de Emprego Xuvenil, Fondo Axuda «Europea» para as Persoas Máis Desfavorecidas,
e o Programa para o Emprego e a Inovación Social, e elevarase a 87.319 M€, para
o obxectivo de «Investimento en Emprego e Crecemento», dos que 473 e 175 M€ se
investirán nas rexións ultra-periféricas e na Cooperación Territorial,
respectivamente. Ademais contará con 676 M€ máis para o capítulo do fondo en
réxime de xestión directa e indirecta.
ü O Fondo «Europeo» de Desenvolvemento
Rexional (FEDER), o máis antigo de todos eles, terá unha contía de 200.360 M€,
dos que 189.982 corresponden ao obxectivo de Investimento en Emprego e
Crecemento, 7.950 para a Cooperación Territorial nas súas variadas formas, 1.928
para as rexións ultra-periféricas, e 500 M€ para investimento inter-rexional en
inovación.
·
O
Tribunal de Contas «Europeo», partindo dos dados da Comisión (non
estes decididos ou acordados no Consello de xullo) ten realizado unha
estimación destes fondos, incluídas as Transferencias (como a Asistencia
Técnica, o 0,35% dos fondos, a cooperación transnacional no marco do FSE+, e a
Iniciativa Urbana, no marco do FEDER) que representan financiamento xestionado
pola Comisión, non directa-mente dispoñíbel polos estados membros. Segundo tal
estimación o estado español recibiría no período 2021-2027, 38.325 M€ correntes,
dos que 12.084, 25.377, 639 e 221 corresponderían, respectivamente, ao FSE+, ao
FEDER, á Cooperación Territorial e ás Transferencias mencionadas. Unha cifra
que experimentará unha baixa, dada o acordado no Consello referido, mais na que
vai xogar un papel moi importante o retroceso, moi superior en relación co
conxunto da UE, que experimentou o estado español, após da crise de 2008 en adiante,
que se enlaza coa vixente derivada da pandemia da COVID-19. Lembremos que no período
de programación 2014-2020, unicamente Estremadura situábase como rexión menos
desenvolvida da UE. Anda-lucía, Castela A Mancha, Murcia, Canarias e Melilla,
pertencían á tipoloxía das rexións en transición, quedan-do o resto, a grande
maioría, nada menos que como rexións máis avanzadas da UE, entre elas a nosa
Galiza, para que logo non presumamos diso. Moi diferente é o panorama que se
presenta no período 2021-2027, no que forman o pelotón das menos desenvolvidas:
Estremadura, Castela A Mancha, Andalucía, Canarias, e as Cidades Autónomas de
Ceuta e Melilla; do pelotón das rexións en transición: Galiza, Asturias,
Cantabria, A Rioxa, Aragón, Castela e León, País Valenciá, Illes Balears e
Murcia; quedando como máis desenvolvidas unicamente o País Vasco, Nafarroa,
Madrid e Catalunya.
A táboa 2 da páxina seguinte axudará a revelar o porque
aconteceu o anterior. Así como a medición en termos de paridades de poder de
compra, en termos estatais, of course, e aplicado igualmente a todas as
súas «rexións», e en relación coa UE-27 (a unidade, sempre firme) prexudica a
Galiza e moitas outras «rexións». O que non debe facérmonos esquecer as
poboacións utilizadas para o cálculo dos PIBpc, máis baixas que as reais no
caso de Galiza, o que eleva artificialmente o seu valor e a porcentaxe que
supón sobre a media da UE-27. É o nada desprezábel «efecto estatístico» por
causa da entrada de estados do centro e leste europeo de baixos niveis de PIBpc,
que fixo e fará baixar automaticamente a media da UE-27, e así o PIBpc de
Galiza e moitas outras «rexións» elévanse sen mais, o que naturalmente non pode
se considerar un medre do nivel de vida real dos galegos e dos outros
afectados. Obsérvese na Táboa 2 seguinte a forte caída do peso de Galiza e do
estado español en relación coa media da UE a 27. E como se conclúe nel, e
para o caso do estado español, pode afirmarse que, dentro das evolucións
normais derivadas dos ciclos económicos, a situación non mudou practicamente
nada desde o ano 1975.
Tal é o éxito «rotundo» das (mini)políticas de cohesión,
como parte dun (mini)orza-mento, xa que os estados non están por seren máis
xenerosos con este artefacto economicista onde se move unha burocracia colosal
tanto pública como privada, mais sempre atenta a defender os intereses das
transnacionais e a impoñer políticas ultra-liberais en contra das clases
populares, para as que propugna «austeridade» tras «austeridade» levándoos a
uns parámetros de condicións de vida e traballo máis austeros cos dos monxes máis
ermitáns, magnificando as diferenzas sociais, elemen-to que se considera per
se como algo absolutamente «natural» e beneficioso para impulsar o
desenvolvemento económico capitalista en curso de cuxos resultados creados
polas clases traballadoras se apropian sen desconsideración, e mesmo, no caso
do estado español, mais non só, co aplauso duns sindicatos estatais integrados
de maneira estúpida no sistema, a cambio dunhas migallas, que o sistema se
permite con eses esmoleiros en premio da súa traizón aos intereses que
supostamente din defender.