Sociedade Cultural Medulio

Fai unhas semanas o IPCC da ONU avisaba, de que estamos a un paso de traspasar a liña vermella que nos separa da nosa propia extinción como especie do planeta. Un informe que deixa claro desta vez, que o cambio climático xa está aquí desde fai un tempo e que este é exclusivamente provocado pola acción humana. Atopámonos na actualidade con un planeta que está totalmente sobre explotado, que está totalmente exhausto por mor do noso sistema de vida, dos derradeiros dous centos anos. En pouco máis de 200 anos, unha parte da humanidade que non representa máis que o 20% desta, consumimos a maior parte da riqueza medio ambiental que a Terra tiña gardada desde os seus orixes e que as nosas devanceiras tan agarimosamente coidaron e conservaron, coa única finalidade, de deixar este legado ás xeracións futuras. A Terra está a dicir basta e o está a dicir de xeito totalmente claro, como estamos a observar nos derradeiros anos, coa cantidade de fenómenos meteorolóxicos extremos, que estamos a sufrir de xeito continuado. Tamén nolo están a dicir outras especies, como puidemos comprobar nos derradeiros días na comarca. A aparición de multitude de cangrexos mortos na zona de Valdoviño, aínda que é prematuro poder afirmar as causas desta morte colectiva ,con certeza que o cambio climático e a man do home, levan unha gran parte da responsabilidade. Máis por desgraza, parece que o poder económico, o cal, é o que manda no planeta, segue a xogar ao mesmo xogo, no que o seu único interese, é obter os máximos lucros posíbeis, a costas do que falla falta e sen mirar as consecuencias do seus actos. Porque a humanidade deberíamos enterrar a palabra Democracia, xa que, esta leva uns cantos anos R.I.P para empezar a usar a palabra Corporocracia, xa que, esta define máis claramente, a realidade de quen manda no planeta. E digo isto, xa que estannos a enganar unha vez máis, dicindo que todo o problema medio ambiental que está a sufrir a Terra, solucionase, coa electrificación das nosas sociedades. Unha electrificación que non vai ser posíbel sen os minerais, os cales, van ser necesitados en inmensas cantidades. Isto vai traer consigo un aumento espectacular da minería moita dela a ceo aberto e nun futuro inmediato nos fondos mariños, con todo o que isto supón, para a natureza, para a biodiversidade, en definitiva para a propia supervivencia da vida tal e como a coñecemos. En conclusión, nós o 20% da humanidade termos nas nosa mans, darlle como se di vulgarmente a volta a tortilla. Debemos ser conscientes da situación e practicar outro modelo de vida desde diferentes eidos: • Cambiando a mobilidade por unha forma de transportarnos respectuosa co medio ambiente. É dicir, nada ou pouco contaminante( bicicleta, transporte público-tren a ser posíbel- camiñada, patinete eléctrico etcétera). • Cambiando o nos xeito de alimentarnos: Reducir drasticamente o consumo de carne sobre todo vermella, aumentar o consumo de legumes e sementes, aumentar o consumo de froitas e verduras locais e de tempada etcétera. • Cambiar o noso xeito de ocio. En verdade necesitamos ir a Vietnam ou a Cuba e o sintoo pola admiración que proceso ao sistema político cubano, cando termos a Fonsagrada, Allariz ou termos a posibilidade de percorrer e coñecer en profundidade San Sadurniño o Monfero entre outros moitos lares. Necesitamos mercar habitualmente produtos, os cales moitas veces non saen dos armarios, ou acaban ás poucas semanas no fallados das casas. Necesitamos realmente cambiar algún dos aparellos das novas tecnoloxías senón termos un traballo específico en audiovisuais ou cartelaría, que é o que maior demanda de recursos esixe aos aparellos • Realmente necesitamos ter fillas propias, cando hai tantos nenos no mundo sen nais e pais e con certeza imos acabar querendo-las igual, que se foran “nosas”. Xa para rematar é incuestionábel que o problema do planeta son os gases de efecto invernadoiro (GEI) mais isto non é o único. As galegas debemos ser valentes e dar un xiro de 90º ao noso xeito de estar no planeta. Debemos reducir moitas cousas e buscar novos xeitos de vida, onde o desfrute pola natureza ou ben común e colectivo, o deporte sen competición, a meditación grupal para mellorar como especie e como sociedade, mellorar a cotío a nosa educación e favorecer e promover o coñecemento, son cuestións que deben coller valor e predominar na nosa futura vida, se queremos continuar a nosa evolución como humanos neste planeta. MIGUEL ANJO GONZÁLEZ GARCÍA Nota: Os opinións publicadas nos artigos do blog da Sociedade Cultural Medulio son responsabilidade dos autores dos mesmos

Fai uns días, coñecíase nun medio de comunicación alternativo, que perto de 7 mil toneladas de pesticidas ou máis ben biocidas(xa que este e o nome verdadeiro, matadores da vida) mortais prohibidos na UE, foron a parar aos países de MERCOSUR entre o 2018-2019. Soamente a multinacional alemá BASF, exportou perto de 600 toneladas nos últimos tempos, a estes países, do produto Finopril. Produto prohibido na UE desde finais do 2013. Cabe dicir que o estado español, opúxose ferozmente, contra esta prohibición. Na Galiza, o Sr Feixoo, ofreceuse como non, a coller as reservas deste produto dos almacéns da multinacional, para bota-lo nos nosos montes, antes de que o prohibiran e unha das zonas escollidas para bota-lo, eran os montes do Ortegal. Adega fixo por aquel entón, unha campaña moi forte contra isto, xa que, ademais de ser mortal coas avellas e outras especies, é moi tóxico para a saúde humana. O xeito de botalo era por medio aéreo, co cal podía ser, que o pantano das forcadas, que é de onde consumimos a auga a maior parte desta comarca, vérase afectado. Compre sinalar, que estes produtos que exportamos prohibidos na UE e que teñen uso agro-gandeiro, despois vólvennos de volta, nas froitas, verduras e carnes que importamos destes lugares. A raíz disto, varios países da UE, están a falar nas derradeiras semanas, de que van a prohibir todos os produtos do sector da alimentación que veñan con trazas, destes biocidas prohibidos en Europa. Porque o cinismo das nosas sociedades, falo dos gobernantes e das superpoderosas multinacionais farmaceuticas é tal, que estamos a exportar os xeitos de agricultura e gandería totalmente insáns co medio ambiente. Dicía un dos grandes da Socioloxía alemana, da Socioloxía europea(Stephan Lessenich), que o éxito da nosa sociedade, é externalizar todo o que non desexamos para nós, como por por outro exemplo aparte dos biocidas, determinados residuos( electrónicos. nucleares ecétera). Porque é indubidábel que unha parte da desfeita na que está o planeta, é por culpa do modelo de negocio no sector alimentario, onde 4-5 multinacionais teñen beneficios escandalosos e inigualábeis por ningunha outra compañía e outras como as farmaceúticas, todas teñen a rama do negocio agro-gandeiro, tamén gañan mais cartos coa alimentación, que investigando e sacando insumos para a saúde humana. Xa para rematar, ou a clase política aborda o maior desafío no que está A Terra, deixando de lado os lucrativos beneficios de uns poucos, ou teremos que seguir o camiño da propia auto extinción do noso planeta. Nota: Os opinións publicadas nos artigos do blog da Sociedade Cultural Medulio son responsabilidade dos autores dos mesmos

O día oito de xuño, ás 20 horas, como estaba previsto, desenvolveuse no salón de actos do Antigo Hospicio, co aforo cuberto, a presentación do video Carvalho Calero sempre con Galiza. Correu por conta dos seus autores, Pilar García Negro e Manuel Castelao, antes de ser visionado polo público asistente. A asistencia gostou do que víu e escoitou pola súa calidade informativa e técnica: unha moi ben enfiada explicación da vida e da obra de Carvalho nun formato, en aparencia convencional, pero de grande rendemento comunicativo, grazas á intensidade das intervencións da profesora García Negro e do profesor Castelao, que se alternaban para tratar diferentes aspectos, logrando unha visión global moi clarificadora. A seguir houbo o recitado de dous poemas de Carvalho por parte dun asistente, Eduardo, que recibiu un forte e merecido aplauso, e logo un longo coloquio, que rematou pasadas as 22 horas.

Os novos estudos sobre o cambio climático, están dando resultados, que as científicas xa vían vir desde fai tempo. Aínda que hoxe mesmo deixásemos de emitir gases de efecto invernadoiro (GEI), a temperatura da nosa nai terra seguiría aumentando durante moitos anos. As conclusións ás que están chegar as expertas din, que o acordo de París quedase pequeno e que termos que ser máis ambiciosos, se queremos que a Tª da Terra non supere os 2ºC para fin de século. É indubidábel, que quen ten responsabilidade nisto e capacidade para levalo a cabo, son os nosos gobernantes, máis nós a cidadanía podemos facer moitas cousas, primeiro para mitigar dentro das nosas posibilidades o quecemento do planeta e logo para forzar a clase política, a tomar decisións valentes que miren primeiro de nada pola saúde do planeta e como non, pola saúde de todo-las súas habitantes. E un dos xeitos máis importantes que nós temos para conseguir isto, é reducindo o noso consumo, en todo aquilo que sexa posíbel. Xa desde fai uns cantos anos sábese por estudos de psicoloxía social, que os países que dan índices mías elevados de felicidades entre as súas cidadás, son países os cales non teñen moita capacidade de consumo. Pola contra os países que mais insatisfación demostran por parte das súas habitantes, son os países mal chamados desenvolvidos. Nestes países entre os que se atopa Galiza, os problemas psicolóxicos como depresións, ansiedades e outros trastornos psicolóxicos e da conducta, están a orden do día, algo chocante se termos en conta, a nosa opulencia para posuír todo tipo de mercadoría, a nosa opulencia para mercar a felicidade. Porque nas nosas sociedades supostamente avanzadas, a palabra felicidade, pasou a ser propiedade das grande multinacionais, que nola dosifican en pequenas doses todo-los días. Máis a realidade, é que aquel vello dito “os cartos non dan a felicidade”, parece que a ciencia xa vai un tempo demostrou que é realidade. Porque o problema que está a producir este consumismo e terríbel para o medio ambiente , para as outras especies e para nós mesmas. Un consumismo que aboca á miseria a unha gran parte de países coas súas cidadás, un consumismo que esta a facer multi-billonarios a uns poucos, fomenta a insatisfación de moitas, converte en un estercoleiro os nosos océanos e espazos naturais e esta a esgotar a pasos axigantados os recursos do planeta. Hoxe en día para o consumo das nosas sociedades opulentas, extráense case un 60% de mais materias primas, que fai 30 anos, con todo o que isto supón. Porque non se trata de non consumir, senón de consumir menos pero mellor. Tratase de consumir o que realmente necesitamos e que isto sexa de calidade. Temos que esquecer o chip, que non fai moito implantáronnos na nosa cultura, de mercar barato- usar e tirar. Termos que volver as costureiras de toda-la vida, á zapateira, as tendas de segunda man, ao préstamo de todo tipo de aparellos, a crear asociacións para a reparación do electrónico, a consumir local e de temporada, a consumir na tenda de toda-la vida, a compartir, a mercar menos pero mellor, etecétera... En definitiva temos que deixar respirar e descansar á nosa nai terra. MIGUEL ANJO GONZÁLEZ GARCÍA Nota: Os opinións publicadas nos artigos do blog da Sociedade Cultural Medulio son responsabilidade dos autores dos mesmos

Coincidindo co aniversario da morte de Ricardo Carvalho Calero, o 25 de marzo, MEDULIO recuperou a súa actividade presencial cun vídeo, co título Tempo para esperanza, que recolle unha selección da entrevista que Francisco Salinas lle fixo en 1989 un ano antes de morrer oprofesor e escritor. O aforo do salón de actos do Antigo Hospicio, conforme ás normas Covidi, ficou cuberto pola asistencia. Presentou o acto Xoán Costa, responsábel con Francisco Rodríguez, da selección realizada para reducir a entrevista de cinco horas a 40 minutos. Medulio decidiu continuar coa súa actividade cultural presencial a partir de agora, sempre que as circunstancias sanitarias o permitan. Carvalho Calero e a súa obra seguirán a ocupar parte importante da nosa atención.